Salmenes 88
1 En sang; en salme av Korahs barn; til sangmesteren; efter Mahalat leannot; en læresalme av Heman, esrahitten. Herre, min frelses Gud! Om dagen og om natten roper jeg for dig.
Ein song, ein salme av Korahs born. Til songmeisteren; etter Mahalat leannot; ein song til lærdom av ezrahiten Heman. Herre, min Frelse-Gud! Dag og natt ropar eg framfyre deg.
2 La min bønn komme for ditt åsyn, bøi ditt øre til mitt klagerop!
Lat mi bøn koma for di åsyn, bøyg ditt øyra til mitt klagerop!
For mi sjæl er mett av ulukkor, og mitt liv er kome nær til helheimen. (Sheol h7585)
4 Jeg aktes like med dem som farer ned i hulen; jeg er som en mann uten kraft,
Eg er rekna lik deim som fer ned i gravi, eg er som ein mann utan livskraft.
5 frigitt som en av de døde, lik de ihjelslagne som ligger i graven, som du ikke mere kommer i hu, fordi de er skilt fra din hånd.
Eg er forlaten millom dei daude, som dei ihelslegne som ligg i gravi, som du ikkje meir kjem i hug, då dei er avskorne frå di hand.
6 Du har lagt mig i dypenes hule, på mørke steder, i avgrunner.
Du hev lagt meg i den djupe hola, i myrkrer, i ovdjup.
7 Din vrede tynger på mig, og med alle dine bølger trenger du mig. (Sela)
Din harm kvilar tungt på meg, og med alle dine bylgjor trengjer du meg. (Sela)
8 Du har drevet mine kjenninger langt bort fra mig, du har gjort mig vederstyggelig for dem; jeg er stengt inne og kommer ikke ut.
Du hev drive mine kjenningar langt burt frå meg, du hev gjort meg til ein styggedom for deim, eg er innestengd og kann ikkje koma ut.
9 Mitt øie er vansmektet av elendighet; jeg har påkalt dig, Herre, hver dag, jeg har utbredt mine hender til dig.
Mitt auga hev vanmegtast av liding, eg hev kalla på deg kvar dag, Herre, eg hev rett ut mine hender til deg.
10 Mon du gjør undergjerninger for de døde, eller mon dødninger står op og priser dig? (Sela)
Gjer du vel under for dei daude? eller vil skuggar stand upp og lova deg? (Sela)
11 Mon der fortelles i graven om din miskunnhet, i avgrunnen om din trofasthet?
Tru dei i gravi fortel um di miskunn, og um di truskap i avgrunnen?
12 Mon din undergjerning blir kjent i mørket, og din rettferdighet i glemselens land?
Vert dine under kjende i myrkret, og di rettferd i gløymelandet?
13 Men jeg roper til dig, Herre, og om morgenen kommer min bønn dig i møte.
Men eg ropar til deg, Herre, og um morgonen kjem mi bøn imot deg.
14 Hvorfor, Herre, forkaster du min sjel? Hvorfor skjuler du ditt åsyn for mig?
Kvifor, Herre, støyter du burt mi sjæl? Kvifor løyner du ditt andlit for meg?
15 Elendig er jeg og døende fra ungdommen av; jeg bærer dine redsler, jeg må fortvile.
Arm er eg og døyande frå ungdomen av, eg ber dine rædslor, eg lyt gjeva meg yver.
16 Din vredes luer har gått over mig, dine redsler har tilintetgjort mig.
Logarne av din harm hev gjenge yver meg, dine skræmor hev gjort meg til inkjes.
17 De har omgitt mig som vann hele dagen, de har omringet mig alle sammen.
Dei hev ringa seg um meg som vatn all dagen, dei hev i samlag kringsett meg.
18 Du har drevet venn og næste langt bort fra mig; mine kjenninger er det mørke sted.
Du hev drive langt burt frå meg ven og næste, mine kjenningar er myrkret.
