Salmenes 77

1 Til sangmesteren, for Jedutun; av Asaf; en salme. Min røst er til Gud, og jeg vil rope; min røst er til Gud, og han vil vende øret til mig.

Til songmeisteren, for Jedutun; ein salme av Asaf. Eg ropar til Gud, og eg vil skrika; eg ropar til Gud, og han vil venda øyra til meg.

2 På min nøds dag søker jeg Herren; min hånd er utrakt om natten og blir ikke trett, min sjel vil ikke la sig trøste.

Den Dagen eg er i naud, søkjer eg Herren, um natti retter eg ut handi, og ho vert ikkje trøytt, mi sjæl vil ikkje lata seg trøysta.

3 Jeg vil komme Gud i hu og sukke; jeg vil gruble, og min ånd vansmekter. (Sela)

Eg vil koma Gud i hug og sukka, eg vil tenkja etter, og mi ånd vanmegtast. (Sela)

4 Du holder mine øine oppe i nattevaktene; jeg er urolig og taler ikke.

Du held augo mine vakande, eg er uroleg og talar ikkje.

5 Jeg tenker på fordums dager, på de lengst fremfarne år.

Eg tenkjer på fordoms dagar, på lengst framfarne år.

6 Jeg vil komme i hu mitt strengespill om natten, i mitt hjerte vil jeg gruble, og min ånd ransaker.

Eg vil koma i hug min strengleik um natti, i mitt hjarta vil eg grunda, og mi ånd vil ransaka.

7 Vil da Herren forkaste i all evighet, og vil han ikke mere bli ved å vise nåde?

Vil Herren æveleg støyta burt? vil han ikkje lenger visa nåde?

8 Er det for all tid ute med hans miskunnhet? er hans løfte blitt til intet slekt efter slekt?

Er det for all tid ute med hans miskunn? Hev hans lovnad vorte upp i inkje frå ætt til ætt?

9 Har Gud glemt å være nådig? Har han i vrede tillukket sin barmhjertighet? (Sela)

Hev Gud gløymt å vera nådig? Eller hev han i vreide stengt for sin godhug? (Sela)

10 Jeg sier: Dette er min plage, det er år fra den Høiestes høire hånd.

Eg segjer: Dette er mi plåga, det er år frå høgre handi til den Høgste.

11 Jeg vil forkynne Herrens gjerninger; for jeg vil komme dine under i hu fra fordums tid.

Eg vil forkynna Herrens gjerningar, for eg vil minnast dine under frå fordoms tid.

12 Og jeg vil eftertenke alt ditt verk, og på dine store gjerninger vil jeg grunde.

Og eg vil tenkja etter alt ditt verk, og på dine store gjerningar vil eg grunda.

13 Gud! Din vei er i hellighet; hvem er en gud stor som Gud?

Gud, i heilagdom er din veg, kven er ein gud, stor som Gud?

14 Du er den Gud som gjør under; du har kunngjort din styrke blandt folkene.

Du er den Gud som gjer under; du hev kunngjort din styrke millom folkeslagi.

15 Du har forløst ditt folk med velde, Jakobs og Josefs barn. (Sela)

Du hev løyst ditt folk ut med velde, borni åt Jakob og Josef. (Sela)

16 Vannene så dig, Gud, vannene så dig, de bevet, ja avgrunnene skalv.

Vatni såg deg, Gud, vatni såg deg og bivra, ja, djupi skalv.

17 Skyene utøste vann, himlene lot sin røst høre, ja dine piler fløi hit og dit.

Skyerne gav vatn, himmelen dunde, ja, dine piler flaug ikring.

18 Din tordens røst lød i stormhvirvelen, lyn lyste op jorderike, jorden bevet og skalv.

Di tora dunde i kvervelstormen, eldingar lyste upp jordriket, jordi skalv og riste.

19 Gjennem havet gikk din vei, og dine stier gjennem store vann, og dine fotspor blev ikke kjent.

I havet gjekk din veg, og dine stigar gjenom store vatn, og dine fotspor vart ikkje kjende.

20 Du førte ditt folk som en hjord ved Moses' og Arons hånd.

Du førde ditt folk som ei hjord ved handi åt Moses og Aron.