Salmenes 74

1 En læresalme av Asaf. Hvorfor, Gud, har du forkastet oss for evig tid? Hvorfor ryker din vrede mot den hjord du før?

Asaf dwom. Ao, Onyankopɔn, adɛn nti na woapo yɛn koraa yi? Adɛn nti na wʼabufuw hyew wʼadidibea nguan?

2 Kom i hu din menighet, som du vant din i fordums tid, som du gjenløste til å være din arvs stamme, Sions berg, hvor du tok bolig!

Kae nkurɔfo a wotɔɔ wɔn teteete no, abusua a ɛyɛ wʼagyapade a wugyee wɔn no, Bepɔw Sion, faako a wote hɔ.

3 Opløft dine trin til de evige grushoper! Alt har fienden fordervet i helligdommen.

Dan wʼanammɔntu kyerɛ saa nnwiriwii a ɛto ntwa da yi, ɔtamfo no de saa ɔsɛe yi nyinaa aba wo kronkronbea no so.

4 Dine motstandere har brølt midt i ditt forsamlingshus; de har satt sine egne tegn op til tegn.

Wʼatamfo bobɔɔ mu wɔ faako a wuhyiaa yɛn no; wɔasisi wɔn mfrankaa sɛ agyiraehyɛde wɔ hɔ.

5 Det var et syn som når økser løftes i tykke skogen.

Wɔyɛɛ wɔn sɛ nnipa a wɔrehwim mmonnua de abubu nnua a ayɛ nkyɛkyerɛ.

6 Og nu, alt det som fantes av billedverk, det slo de sønder med øks og hammer.

Wɔde wɔn mmonnua ne nname bubuu nnua a wɔasen adi ho adwinni no.

7 De har satt ild på din helligdom; like til grunnen har de vanhelliget ditt navns bolig.

Wɔhyew wo kronkronbea no dwerɛbee; woguu faako a wo Din te no ho fi.

8 De har sagt i sitt hjerte: Vi vil ødelegge dem alle tilsammen! De har opbrent alle Guds forsamlingshus i landet.

Wɔkaa wɔ wɔn koma mu se, “Yebetiatia wɔn so ayɛ wɔn pasaa!” Wɔhyew baabiara a wɔsom Onyankopɔn wɔ asase no so.

9 Våre egne tegn ser vi ikke; det er ikke nogen profet mere, ikke nogen hos oss som vet hvor lenge det skal vare.

Wɔmmaa yɛn nsɛnkyerɛnne a ɛyɛ nwonwa biara; adiyifo no asa, na yɛn mu biara nnim nna dodow a ebedi.

10 Hvor lenge, Gud, skal motstanderen håne, fienden forakte ditt navn evindelig?

Onyankopɔn, wʼatamfo bɛserew wo akosi da bɛn? Wɔn a wokyi wo no begu wo din ho fi daa ana?

11 Hvorfor drar du din hånd, din høire hånd tilbake? Ta den ut av din barm og ødelegg!

Adɛn nti na woatwe wo nsa, wo nsa nifa no? Yi fi wʼatade mmobɔwee no mu na sɛe wɔn.

12 Gud er dog min konge fra fordums tid, han som skaper frelse på den vide jord.

Nanso Onyankopɔn yɛ me hene fi tete; wode nkwagye ba asase so.

13 Du er den som skilte havet med din styrke, knuste dragenes hoder på vannene.

Ɛyɛ wo na wode wo tumi paee po mu no; wopɛtɛw nsu mu ɔwɔ no ti.

14 Du sønderslo Leviatans hoder, du gav den til føde for ørkenens folk.

Wopɛtɛw Lewiatan no ti na wode no maa sare so abɔde sɛ wɔn aduan.

15 Du lot kilde og bekk bryte frem, du uttørket evige strømmer.

Wo na womaa nsuwa ne nsuti tuei; na womaa nsubɔnten a ɛsen yoyowee.

16 Dig hører dagen til, dig også natten; du har skapt himmellysene og solen.

Adekyee wɔ wo na adesae nso yɛ wo dea; wode owia ne ɔsram sisii hɔ.

17 Du har fastsatt alle jordens grenser; sommer og vinter - du har dannet dem.

Ɛyɛ wo na wototoo asase so ahye nyinaa; wobɔɔ ahohuru ne awɔw mmere.

18 Kom dette i hu: Fienden har hånet Herren, og et dårlig folk har foraktet ditt navn!

Awurade, kae sɛnea ɔtamfo no aserew wo, sɛnea nkwaseafo agu wo din ho fi.

19 Overgi ikke din turteldue til den mordlystne skare, glem ikke dine elendiges skare evindelig!

Mmfa wʼaborɔnoma nkwa mma nkekaboa; mma wo werɛ mfi wo nkurɔfo a wɔrehu amane no nkwa afebɔɔ.

20 Se til pakten! For landets mørke steder er fulle av volds boliger.

Ma wʼapam no ho nhia wo, efisɛ akakabensɛm ahyɛ asase no so sum mu ma.

21 La ikke den undertrykte vende tilbake med skam, la den elendige og fattige love ditt navn!

Mma wɔn a wɔhyɛ wɔn so no mmfa animguase nsan; ma ahiafo ne mmɔborɔfo nkamfo wo din.

22 Reis dig, Gud, før din sak, kom i hu at du blir hånet av dåren hele dagen!

Ao, Onyankopɔn, ma wo ho so na ka wo ara wʼasɛm; kae sɛnea nkwaseafo serew wo da mu nyinaa.

23 Glem ikke dine fienders røst, dine motstanderes bulder, som stiger op all tid!

Mmu wʼani ngu wɔn a wɔsɔre tia wo no nteɛteɛmu so, wʼatamfo gyegyeegyeyɛ a ɛkɔ soro daa no.