Salmenes 22

1 Til sangmesteren; efter "Morgenrødens hind"; en salme av David. Min Gud! Min Gud! Hvorfor har du forlatt mig? Langt borte fra min frelse er min klages ord.

Til songmeisteren etter «Morgonraudens hind»; ein salme av David. Min Gud, min Gud, kvi hev du forlate meg? Dei ord eg skrik ut, er langt burte frå mi frelsa.

2 Min Gud! Jeg roper om dagen, og du svarer ikke, og om natten, og jeg får ikke tie.

Min Gud! eg ropar um dagen, og du svarar meg ikkje, og um natti, og eg fær ikkje tegja.

3 Og du er dog hellig, du som troner over Israels lovsanger.

Og du er då heilag, du som bur yver Israels lovsongar.

4 Til dig satte våre fedre sin lit; de satte sin lit til dig, og du utfridde dem.

På deg leit våre feder; dei leit på deg, og du frelste deim.

5 Til dig ropte de, og de blev reddet; til dig satte de sin lit, og de blev ikke til skamme.

Til deg ropa dei og slapp undan; på deg leit dei og vart ikkje til skammar.

6 Men jeg er en orm og ikke en mann, menneskers spott og folks forakt.

Men eg er ein makk og ikkje ein mann, ei spott for menneskje og vanvyrd av folk.

7 Alle de som ser mig, spotter mig, vrenger munnen, ryster på hodet og sier:

Alle som ser meg, spottar meg, rengjer munnen og rister på hovudet og segjer:

8 Sett din vei i Herrens hånd! Han skal redde ham, han skal utfri ham, siden han har behag i ham.

«Legg det på Herren! han frelse honom, han berge honom, sidan han hev hugnad i honom!»

9 Ja, du er den som drog mig frem av mors liv, som lot mig hvile trygt ved min mors bryst.

Ja, du er den som drog meg fram frå morslivet, som let meg kvila trygt ved morsbrjostet.

10 På dig er jeg kastet fra mors liv; fra min mors skjød er du min Gud.

På deg er eg kasta frå morslivet, frå morsfanget er du min Gud.

11 Vær ikke langt borte fra mig! for trengselen er nær, og det er ingen hjelper.

Ver ikkje langt burte frå meg! for trengsla er nær, for det finst ingen hjelpar.

12 Sterke okser omringer mig, Basans okser kringsetter mig.

Sterke uksar ringar meg inne, Basans stutar kringset meg.

13 De spiler op sin munn imot mig som en sønderrivende og brølende løve.

Dei spilar upp sitt gap imot meg, som ei flengjande og burande løva.

14 Jeg er utøst som vann, og alle mine ben skiller sig at; mitt hjerte er som voks, smeltet midt i mitt liv.

Eg er runnen ut som vatn, og alle mine bein skilst frå kvarandre; mitt hjarta hev vorte voks, smolte inst i mitt liv.

15 Min kraft er optørket som et potteskår, og min tunge henger fast ved mine gommer, og i dødens støv legger du mig.

Mi kraft er uppturka som eit krusbrot, mi tunga kleimer seg til min gom, og du legg meg ned i daudens dust.

16 For hunder omringer mig, de ondes hop kringsetter mig; de har gjennemboret mine hender og mine føtter.

For hundar hev sanka seg um meg, ein hop av illmenne kringsett meg; dei hev gjenombora mine hender og mine føter.

17 Jeg kan telle alle mine ben; de ser til, de ser på mig med lyst.

Eg kann telja alle mine bein; dei skodar til, dei ser på meg med lyst.

18 De deler mine klær mellem sig og kaster lodd om min kjortel.

Dei skifte mine klæde millom seg og kasta lut um min kjole.

19 Men du? Herre, vær ikke langt borte, du min styrke, skynd dig å hjelpe mig!

Men du, Herre, ver ikkje langt burte, du min styrke, skunda deg å hjelpa meg!

20 Redd min sjel fra sverdet, mitt eneste fra hunders vold!

Fria mi sjæl frå sverdet, mi einaste frå hundevald!

21 Frels mig fra løvens gap, og fra villoksenes horn - du bønnhører mig!

Frels meg frå løvegap, og frå villukse-horn - du bønhøyrer meg!

22 Jeg vil kunngjøre ditt navn for mine brødre, midt i menigheten vil jeg love dig.

Eg vil forkynna ditt namn for mine brør, midt i ålmugen vil eg lova deg.

23 I som frykter Herren, lov ham, all Jakobs ætt, ær ham, og frykt for ham, all Israels ætt!

De som ottast Herren, lova honom, all Jakobs ætt, æra honom, og hav age for honom, all Israels ætt!

24 For han har ikke foraktet og ikke avskydd den elendiges elendighet og ikke skjult sitt åsyn for ham; men da han ropte til ham, hørte han.

For han hev ikkje vanvyrdt og ikkje stygst ved ein armings armodsdom, og ikkje løynt si åsyn for honom; men då han ropa til honom, høyrde han.

25 Fra dig utgår min pris i en stor forsamling; mine løfter vil jeg holde for deres øine som frykter ham.

Frå deg kjem min lovsong i ein stor ålmuge; eg vil avgjera mine lovnader for deira augo som ottast honom.

26 De saktmodige skal ete og bli mette; de som søker Herren, skal love ham; eders hjerte leve til evig tid!

Dei audmjuke skal eta og verta mette; dei som søkjer Herren, skal lova honom. Dykkar hjarta live til æveleg tid!

27 Alle jordens ender skal komme det i hu og vende om til Herren, og alle folkenes slekter skal tilbede for ditt åsyn.

Alle endarne av jordi skal koma det i hug og venda um til Herren, og alle heidninge-ætter skal tilbeda for di åsyn.

28 For riket hører Herren til, og han hersker over folkene.

For riket høyrer Herren til, og han råder yver alle hedningarne.

29 Alle jordens rikmenn skal ete og tilbede; for hans åsyn skal alle de bøie sig som stiger ned i støvet, og den som ikke kan holde sin sjel i live.

Alle rikmenner på jordi skal eta og tilbeda; for hans åsyn skal dei bøygja kne, alle dei som stig ned i dusti, og den som ikkje kann halda si sjæl i live.

30 Efterkommerne skal tjene ham, der skal fortelles om Herren til efterslekten.

Etterkomarar skal tena honom; det skal verta fortalt um Herren til den komande ætt.

31 De skal komme og kunngjøre hans rettferdighet for det folk som blir født, at han har gjort det.

Dei skal koma og forkynna hans rettferd for det folk som vert født, at han hev gjort det.