Salmenes 104

1 Min sjel, lov Herren! Herre min Gud, du er såre stor, høihet og herlighet har du iklædd dig.

ای جان من، خداوند را ستایش کن! ای یهوه، ای خدای من، تو چه عظیمی!

2 Han hyller sig i lys som i et klædebon, han spenner himmelen ut som et telt,

تو خود را با عزت و جلال آراسته و خویشتن را با نور پوشانیده‌ای. آسمان را مثل خیمه گسترانیده‌ای

3 han som tømrer i vannene sine høie saler, han som gjør skyene til sin vogn, som farer frem på vindens vinger.

و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا کرده‌ای. ابرها را ارابه خود نموده‌ای و بر بالهای باد می‌رانی.

4 Han gjør vinder til sine engler, luende ild til sine tjenere.

بادها فرستادگان تو هستند و شعله‌های آتش خدمتگزاران تو.

5 Han grunnfestet jorden på dens støtter, den skal ikke rokkes i all evighet.

ای خداوند، تو زمین را بر اساسش استوار کردی تا هرگز از مسیرش منحرف نشود.

6 Du hadde dekket den med dype vann som med et klædebon; vannene stod over fjellene.

دریاها همچون ردایی آن را در برگرفت و آب دریاها کوهها را پوشاند.

7 For din trusel flydde de, for din tordens røst for de hastig bort.

اما آبها از هیبت صدای تو گریختند و پراکنده شدند.

8 De steg op til fjellene, fór ned i dalene, til det sted du hadde grunnfestet for dem.

به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازیر شده، به مکانی که برای آنها ساخته بودی، جاری شدند.

9 En grense satte du, som de ikke skal overskride; de skal ikke vende tilbake for å dekke jorden.

برای دریاها حدی تعیین نموده‌ای تا از آنها نگذرند و زمین را دوباره نپوشانند.

10 Han lar kilder springe frem i dalene; mellem fjellene går de.

در دره‌ها، چشمه‌ها به وجود آورده‌ای تا آب آنها در کوهپایه‌ها جاری شود.

11 De gir alle markens dyr å drikke; villeslene slukker sin tørst.

تمام حیوانات صحرا از این چشمه‌ها آب می‌نوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف می‌سازند.

12 Over dem bor himmelens fugler; mellem grenene lar de høre sin røst.

پرندگان بر شاخه‌های درختان لانه می‌سازند و آواز می‌خوانند.

13 Han vanner fjellene fra sine høie saler; av dine gjerningers frukt mettes jorden.

از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمین از نعمتهای گوناگون تو پر می‌شود.

14 Han lar gress gro for feet og urter til menneskets tjeneste, til å få brød frem av jorden.

تو علف را برای خوراک چارپایان، و گیاهان را برای استفاده انسان، از زمین می‌رویانی.

15 Og vin gleder menneskets hjerte, så den gjør åsynet mer skinnende enn olje, og brød styrker menneskets hjerte.

تا دل انسان از شراب شاد گردد، روغن روی او را شاداب سازد و نان به جان او نیرو بخشد.

16 Herrens trær mettes, Libanons sedrer som han har plantet,

درختان سرو لبنان که تو ای خداوند، آنها را کاشته‌ای سبز و خرمند.

17 der hvor fuglene bygger rede, storken som har sin bolig i cypressene.

مرغان هوا در درختان سرو لانه می‌سازند و لک‌لک‌ها بر شاخه‌های درختان صنوبر.

18 De høie fjell er for stengjetene, klippene er tilflukt for fjellgrevlingene.

کوههای بلند، چراگاه بزهای کوهی است و صخره‌ها، پناهگاه خرگوشان.

19 Han gjorde månen til å fastsette tidene; solen kjenner sin nedgangstid.

ماه را برای تعیین ماههای سال آفریدی و آفتاب را برای تعیین روزها.

20 Du gjør mørke, og det blir natt; i den rører sig alle dyrene i skogen.

به فرمان تو شب می‌شود. در تاریکی شب همهٔ حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون می‌آیند.

21 De unge løver brøler efter rov, for å kreve sin føde av Gud.

شیربچگان برای شکار غرش می‌کنند و روزی خود را از خدا می‌خواهند.

22 Solen går op, de trekker sig tilbake og legger sig i sine boliger.

هنگامی که آفتاب طلوع می‌کند، آنها به لانه‌های خود برمی‌گردند و می‌خوابند.

23 Mennesket går ut til sin gjerning og til sitt arbeid inntil aftenen.

آنگاه انسانها برای کسب معاش، از خانه بیرون می‌روند و تا شامگاه کار می‌کنند.

24 Hvor mange dine gjerninger er, Herre! Du gjorde dem alle viselig; jorden er full av det du har skapt.

خداوندا، کارهای دست تو چه بسیارند. همه آنها را از روی حکمت انجام داده‌ای. زمین از مخلوقات تو پر است.

25 Der er havet, stort og vidtstrakt; der er en vrimmel uten tall, der er dyr, både små og store.

در دریاهای بزرگی که آفریده‌ای جانوران بزرگ و کوچک به فراوانی یافت می‌شوند.

26 Der går skibene, Leviatan, som du skapte til å leke sig der.

کشتیها بر روی آب می‌روند، و لِویاتان، که تو برای بازی در دریا ساختی، در آن بازی می‌کند.

27 Alle venter de på dig, at du skal gi dem deres føde i sin tid.

تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزی‌شان را به آنها بدهی.

28 Du gir dem, de sanker; du oplater din hånd, de mettes med godt.

تو دست خود را باز می‌کنی، به آنها روزی می‌دهی و آنها را با چیزهای نیکو سیر می‌کنی.

29 Du skjuler ditt åsyn, de forferdes; du drar deres livsånde tilbake, de dør og vender tilbake til sitt støv.

هنگامی که روی خود را از آنها برمی‌گردانی مضطرب می‌شوند؛ و وقتی جان آنها را می‌گیری، می‌میرند و به خاکی که از آن ساخته شده‌اند، برمی‌گردند.

30 Du sender din Ånd ut, de skapes, og du gjør jordens skikkelse ny igjen.

اما زمانی که به مخلوقات جان می‌بخشی، زنده می‌شوند و به زمین طراوت می‌بخشند.

31 Herrens ære være til evig tid! Herren glede sig i sine gjerninger!

شکوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفریده است خشنود می‌باشد.

32 Han som ser til jorden, og den bever, som rører ved fjellene, og de ryker.

خداوند به زمین نگاه می‌کند و زمین می‌لرزد؛ کوهها را لمس می‌نماید و دود از آنها بلند می‌شود.

33 Jeg vil lovsynge Herren så lenge jeg lever; jeg vil synge for min Gud så lenge jeg er til.

تا زنده‌ام، خداوند را با سرود، پرستش خواهم کرد و تا وجود دارم او را ستایش خواهم نمود.

34 Måtte min tale tekkes ham! Jeg vil glede mig i Herren!

باشد که او از تفکرات من خشنود شود، زیرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است.

35 Men måtte syndere utryddes av jorden, og ugudelige ikke mere finnes! Min sjel, lov Herren! Halleluja!

باشد که همهٔ گناهکاران نابود شوند و بدکاران دیگر وجود نداشته باشند. ای جان من، خداوند را ستایش کن! سپاس بر خداوند!