Markus 4
1 Og han begynte atter å lære ved sjøen, og meget folk samlet sig om ham, så han gikk ut i en båt og satt i den ute på sjøen, og alt folket var på land ved sjøen.
イエスまた海邊にて教へ始めたまふ。夥多しき群衆、みもとに集りたれば、舟に乘り海に泛びて坐したまひ、群衆はみな海に沿ひて陸にあり。
2 Og han lærte dem meget i lignelser, og sa til dem idet han lærte:
譬にて數多の事ををしへ、教の中に言ひたまふ、
3 Hør! Se, en såmann gikk ut for å så,
『聽け、種 播くもの、播かんとて出づ。
4 og det skjedde da han sådde, da falt noget ved veien; og fuglene kom og åt det op.
播くとき、路の傍らに落ちし種あり、鳥きたりて啄む。
5 Og noget falt på stengrunn, hvor det ikke hadde meget jord; og det kom snart op, fordi det ikke hadde dyp jord,
土うすき磽地に落ちし種あり、土 深からぬによりて、速かに萠え出でたれど、
6 og da solen gikk op, blev det avsvidd, og da det ikke hadde rot, visnet det.
日 出でてやけ、根なき故に枯る。
7 Og noget falt blandt torner; og tornene skjøt op og kvalte det, og det bar ikke frukt.
茨の中に落ちし種あり、茨そだち塞ぎたれば、實を結ばず。
8 Og noget falt i god jord; og det bar frukt som vokste og blev stor, og det bar inntil tretti fold og seksti fold og hundre fold.
良き地に落ちし種あり、生え出でて茂り、實を結ぶこと、三十 倍、六十 倍、百 倍せり』
9 Og han sa til dem: Den som har ører å høre med, han høre!
また言ひ給ふ『きく耳ある者は聽くべし』
10 Og da han var blitt alene, spurte de tolv og de andre som var med ham, om lignelsene.
イエス人々を離れ居給ふとき、御許にをる者ども、十二 弟子とともに、此 等の譬を問ふ。
11 Og han sa til dem: Eder er Guds rikes hemmelighet gitt, men til hine som er utenfor, sies det alt sammen i lignelser,
イエス言ひ給ふ『なんぢらには神の國の奧義を與ふれど、外の者には、凡て譬にて教ふ。
12 forat de skal se og se og ikke skjelne, og høre og høre og ikke forstå, forat de ikke skal omvende sig og få forlatelse.
これ「見るとき見ゆとも認めず、聽くとき聞ゆとも悟らず、飜へりて赦さるる事なからん」爲なり』
13 Og han sa til dem: Forstår I ikke denne lignelse? Hvorledes skal I da skjønne alle lignelsene?
また言ひ給ふ『なんぢら此の譬を知らぬか、さらば爭でもろもろの譬を知り得んや。
14 Såmannen sår ordet.
播く者は御言を播くなり。
15 Men de ved veien er de som ordet blir sådd i, og når de har hørt det, kommer straks Satan og tar bort ordet som er sådd i dem.
御言の播かれて路の傍らにありとは、かかる人をいふ、即ち聞くとき、直ちにサタン來りて、その播かれたる御言を奪ふなり。
16 Og på samme måte de som såes på stengrunn; det er de som straks tar imot ordet med glede når de får høre det,
同じく播かれて磽地にありとは、かかる人をいふ、即ち御言をききて、直ちに喜び受くれども、
17 og de har ikke rot i sig, men holder bare ut til en tid; blir det så trengsel eller forfølgelse for ordets skyld, da tar de straks anstøt.
その中に根なければ、ただ暫し保つのみ、御言のために患難また迫害にあふ時は、直ちに躓くなり。
18 Og andre igjen er de som såes blandt torner; det er de som hører ordet,
また播かれて茨の中にありとは、かかる人をいふ、
19 og verdens bekymringer og rikdommens forførelse og attrå efter de andre ting kommer inn og kveler ordet, og det blir uten frukt. (aiōn g165)
すなはち御言をきけど、世の心勞、財貨の惑、さまざまの慾いりきたり、御言を塞ぐによりて、遂に實らざるなり。 (aiōn g165)
20 Og dette er de som er sådd i den gode jord: de som hører ordet og tar imot det og bærer frukt, tretti fold og seksti fold og hundre fold.
播かれて良き地にありとは、かかる人をいふ、即ち御言を聽きて受け、三十 倍、六十 倍、百 倍の實を結ぶなり』
21 Og han sa til dem: Kommer vel lyset inn for å settes under en skjeppe eller under en seng? Kommer det ikke for å settes i staken?
また言ひたまふ『升のした、寢臺の下におかんとて、燈火をもち來るか、燈臺の上におく爲ならずや。
22 For intet er skjult uten at det skal åpenbares, heller ikke blir noget dulgt uten for å komme for dagen.
それ顯るる爲ならで隱るるものなく、明かにせらるる爲ならで秘めらるるものなし。
23 Om nogen har ører å høre med, han høre!
聽く耳ある者は聽くべし』
24 Og han sa til dem: Akt på hvad I hører! Med det samme mål som I måler med, skal eder måles igjen, og enn mere skal gis eder.
また言ひ給ふ『なんぢら聽くことに心せよ、汝らが量る量にて量られ、更に増し加へらるべし。
25 For den som har, ham skal gis, og den som ikke har, fra ham skal endog tas det han har.
それ有てる人は、なほ與へられ、有たぬ人は、有てる物をも取らるべし』
26 Og han sa: Med Guds rike er det således som når et menneske kaster sæden i jorden
また言ひたまふ『神の國は、或 人たねを地に播くが如し、
27 og sover og står op, natt og dag, og sæden spirer frem og blir høi, uten at han selv vet av det.
日夜 起臥するほどに、種はえ出でて育てども、その故を知らず。
28 Av sig selv bærer jorden grøde: først strå, så aks, så fullt korn i akset.
地はおのづから實を結ぶものにして、初には苗、つぎに穗、つひに穗の中に充ち足れる穀なる。
29 Men når grøden er moden, sender han straks sigden ut, fordi høsten er forhånden.
實みのれば直ちに鎌を入る、收穫時の到れるなり』
30 Og han sa: Hvad skal vi ligne Guds rike med, eller hvad lignelse skal vi bruke om det?
また言ひ給ふ『われら神の國を何になずらへ、如何なる譬をもて示さん。
31 Det er likesom sennepskornet, som er mindre enn alt annet frø på jorden når det såes i jorden;
一粒の芥種のごとし、地に播く時は、世にある萬の種よりも小けれど、
32 og når det er sådd, vokser det op og blir større enn alle maturter og skyter store grener, så at himmelens fugler kan bygge rede under dets skygge.
既に播きて生え出づれば、萬の野菜よりは大く、かつ大なる枝を出して、空の鳥その蔭に棲み得るほどになるなり』
33 Og i mange sådanne lignelser talte han ordet til dem, så meget som de kunde høre,
かくのごとき數多の譬をもて、人々の聽きうる力に隨ひて、御言を語り、
34 og uten lignelse talte han ikke til dem; men i enrum utla han alt sammen for sine disipler.
譬ならでは語り給はず、弟子たちには、人なき時に凡ての事を釋き給へり。
35 Og samme dag, da det var blitt aften, sa han til dem: La oss fare over til hin side!
その日、夕になりて言ひ給ふ『いざ彼方に往かん』
36 Og de lot folket fare, og tok ham med sig i båten som han var; men også andre båter var i følge med ham.
弟子たち群衆を離れ、イエスの舟にゐ給ふまま共に乘り出づ、他の舟も從ひゆく。
37 Og det kom en sterk stormvind, og bølgene slo inn i båten, så at den holdt på å fylles.
時に烈しき颶風おこり、浪うち込みて、舟に滿つるばかりなり。
38 Og han lå og sov bak i båten på en hodepute; og de vekket ham og sa til ham: Mester! bryr du dig ikke om at vi går under?
イエスは艫の方に茵を枕として寢ねたまふ。弟子たち呼び起して言ふ『師よ、我らの亡ぶるを顧み給はぬか』
39 Og han stod op og truet vinden, og til sjøen sa han: Ti, vær stille! Og vinden la sig, og det blev blikkstille.
イエス起きて風をいましめ、海に言ひたまふ『默せ、鎭れ』乃ち風やみて、大なる凪となりぬ。
40 Og han sa til dem: Hvorfor er I så redde? Hvorledes kan I være så vantro?
かくて弟子たちに言ひ給ふ『なに故かく臆するか、信仰なきは何ぞ』
41 Og de blev storlig forferdet, og sa til hverandre: Hvad er dette for en, som både vinden og sjøen er lydige?
かれら甚く懼れて互に言ふ『こは誰ぞ、風も海も順ふとは』
