Klagesangene 3

1 Jeg er den mann som har sett elendighet under hans vredes ris.

Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.

2 Mig har han ledet og ført i mørke og ikke i lys.

Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.

3 Bare mot mig vender han atter og atter sin hånd den hele dag.

Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.

4 Han lot mitt kjøtt og min hud fortæres; han knuste mine ben.

Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.

5 Han bygget en mur mot mig og omringet mig med bitterhet og møie.

Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.

6 På mørke steder lot han mig bo som de for lenge siden døde.

I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.

7 Han murte igjen for mig, så jeg ikke kan komme ut; han gjorde mine lenker tunge.

Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.

8 Om jeg enn ropte og skrek, lukket han sitt øre for min bønn.

Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.

9 Han tilmurte mine veier med hugne stener, mine stier gjorde han krokete.

Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.

10 En lurende bjørn var han mot mig, en løve i skjul.

Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.

11 Mine veier gjorde han til avveier, han sønderrev mig og ødela mig.

Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.

12 Han spente sin bue og stilte mig op til mål for sin pil.

Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.

13 Han lot sitt koggers sønner fare inn i mine nyrer.

Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.

14 Jeg er blitt til latter for alt mitt folk, til en spottesang for dem hele dagen.

Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.

15 Han mettet mig med bitre urter, han gav mig rikelig malurt å drikke.

Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.

16 Han knuste mine tenner, han gav mig småsten å ete, han trykte mig ned i asken.

Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.

17 Du forkastet mig og tok bort min fred; jeg glemte det som godt er,

Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.

18 og jeg sa: Det er forbi med min kraft og mitt håp til Herren.

Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»

19 Kom i hu min elendighet og min landflyktighet - malurt og galle!

Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.

20 Min sjel kommer det i hu og er nedbøiet i mig.

Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.

21 Dette vil jeg ta mig til hjerte, derfor vil jeg håpe:

Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:

22 Herrens miskunnhet er det at det ikke er forbi med oss; for hans barmhjertighet har ennu ikke ende.

Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.

23 Den er ny hver morgen, din trofasthet er stor.

Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.

24 Herren er min del, sier min sjel; derfor håper jeg på ham.

Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.

25 Herren er god mot dem som bier efter ham, mot den sjel som søker ham.

Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.

26 Det er godt at en bier i stillhet efter Herrens frelse.

Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.

27 Det er godt for en mann at han bærer åk i sin ungdom,

Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,

28 at han sitter ene og tier, når han legger byrder på ham,

at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,

29 at han trykker sin munn i støvet og sier: Kanskje det ennu er håp -

at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -

30 at han vender sitt kinn til den som slår ham, lar sig mette med hån.

at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.

31 For Herren forkaster ikke til evig tid,

For Herren støyter ikkje æveleg burt.

32 men om han bedrøver, så forbarmer han sig igjen efter sin rike miskunnhet;

For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.

33 for det er ikke av hjertet han plager eller bedrøver menneskenes barn.

For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.

34 Når nogen knuser alle jordens fanger under sine føtter,

At dei krasar under fot alle fangar i landet,

35 bøier mannens rett for den Høiestes åsyn

at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,

36 eller gjør en mann urett i hans sak - mon Herren ikke ser det?

at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?

37 Hvem talte så det skjedde, uten at Herren bød det?

Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?

38 Er det ikke fra den Høiestes munn både de onde og de gode ting utgår?

Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?

39 Hvorfor klager et menneske som lever? Enhver klage over sin egen synd!

Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!

40 La oss ransake våre veier og granske dem, og la oss vende om til Herren!

Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!

41 La oss løfte vårt hjerte og våre hender til Gud i himmelen!

Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!

42 Vi har syndet og vært gjenstridige; du har ikke tilgitt.

Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.

43 Du innhyllet dig i vrede og forfulgte oss; du slo ihjel, du sparte ikke.

Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.

44 Du innhyllet dig i skyer, så ingen bønn trengte igjennem.

I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.

45 Til skarn og utskudd gjorde du oss midt iblandt folkene.

Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.

46 De spilte op sin munn mot oss alle våre fiender.

Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.

47 Gru og grav er blitt oss til del, ødeleggelse og undergang.

Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.

48 Bekker av tårer rinner fra mitt øie fordi mitt folks datter er gått under.

Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.

49 Mitt øie rinner og har ikke ro, det får ingen hvile,

Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,

50 før Herrens øie ser ned fra himmelen.

fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.

51 Mitt øie volder min sjel smerte for alle min stads døtres skyld.

Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.

52 Hårdt jaget de mig som en fugl de som var mine fiender uten årsak.

Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.

53 De vilde gjøre ende på mitt liv, de vilde kaste mig i brønnen, og de kastet sten på mig.

Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.

54 Vannene strømmet over mitt hode; jeg sa: Jeg er fortapt.

Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»

55 Jeg påkalte ditt navn, Herre, fra den dypeste brønn.

Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.

56 Du hørte min røst; lukk ikke ditt øre for mitt rop, men la mig få lindring!

Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.

57 Du var nær den dag jeg kalte på dig; du sa: Frykt ikke!

Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»

58 Herre, du har ført min sjels sak, du har frelst mitt liv.

Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.

59 Herre, du har sett den urett jeg har lidt; døm i min sak!

Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!

60 Du har sett all deres hevn, alle deres onde råd mot mig.

Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.

61 Du har hørt deres hån, Herre, alle deres onde råd mot mig,

Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,

62 mine motstanderes tale og deres tanker mot mig den hele dag.

det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.

63 Akt på dem når de sitter, og når de står op! De synger spottesanger om mig.

Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.

64 Du vil gjøre gjengjeld mot dem, Herre, efter deres henders gjerning.

Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.

65 Du vil legge et dekke over deres hjerte, din forbannelse vil bli dem til del.

Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.

66 Du vil forfølge dem i vrede og ødelegge dem, så de ikke mere finnes under Herrens himmel.

Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.