Jobs 37

1 Ja, over dette forferdes mitt hjerte og hopper i mitt bryst.

For dette bivrar hjarta mitt og lyfter seg frå staden sin.

2 Hør, hør braket av hans røst og det drønn som går ut av hans munn!

Å, høyr på harmen i hans røyst, den dun som dundrar or hans munn!

3 Under hele himmelen lar han det fare, og han sender sitt lys til jordens ytterste ender.

Det fer burt under himmelkvelv, men elden skin til heimsens endar.

4 Efterpå brøler røsten, han tordner med sin veldige røst; han holder ikke lynene tilbake når hans røst lar sig høre.

So burar røysti etterpå, han torar med sitt stolte mod, og ljoni held han ikkje att når røysti si han ljoma let.

5 Gud tordner underfullt med sin røst; han gjør storverk, og vi forstår dem ikke.

Gud torar underfullt med røysti, gjer storverk som me ei kann skyna.

6 Han sier til sneen: Fall til jorden! - og likeså til skyllregnet, sitt sterke skyllregn.

Han snøen byd: «Fall ned til jord!» Til regnet og, sitt sterke silregn.

7 Hvert menneskes hånd forsegler han, forat alle mennesker som han har skapt, må komme til å kjenne ham.

Han stengjer av for mannehand, so all hans skapning læra må.

8 Da går de ville dyr inn i sine huler, og de holder sig i sine hi.

Villdyri gjeng til sine hi og kvilar på sin legestad.

9 Fra Sydens innerste kammer kommer storm, og med nordenvinden kommer kulde.

Or inste kammer kjem det storm, og kulde ut av vindarne.

10 Av Guds ånde kommer is, og brede vann bindes.

Utav Guds ande gustar frost, dei vide vatni kjem i tvang.

11 Med væte fyller han skyen, og han spreder sine lynskyer,

Han lastar skyi og med væta og breider sine elding-skyer,

12 og de svinger hit og dit, efter som han leder dem, forat de skal utføre alt det han byder dem, over den vide jord;

og hit og dit dei hastar fram, og skifter leid som han det vil og set i verk det som han byd, utyver vide jordheims-kringen;

13 enten til tukt, når det er til gagn for hans jord, eller til velsignelse lar han dem komme.

anten til ris, når jordi treng det, ell’ og med nåde lyt dei råka.

14 Vend ditt øre til dette, Job! Stå stille og gi akt på Guds under!

Job, lyd på dette, statt no still, gjev gaum på undri Gud hev gjort!

15 Forstår du hvorledes Gud styrer dem og lar sine skyers lyn blinke frem?

Veit du når Gud deim segjer fyre, og let sitt ljos or skyi skina?

16 Forstår du hvorledes skyene svever om i luften, forstår du den Allvitendes under,

Veit du vel korleis skyi sviv, um underi åt den Allvise?

17 du hvis klær blir varme når jorden ligger og dormer i sønnenvind?

Du som i heite klæde styn, når jordi brenn i sunnanvind?

18 Kan du med ham spenne ut himmelen, så fast som et speil av støpt metall?

Gjer du med honom himmelkvelven, som er so fast som støypte spegel?

19 Lær oss hvad vi skal si til ham! Vi kan ikke fremføre noget for bare mørke.

Lær oss, kva me skal segja honom! Me tegja lyt for berre myrker.

20 Skal det fortelles ham at jeg vil tale med ham? Har nogen sagt at han ønsker sin egen undergang?

Skal han få melding at eg talar? Vil nokon ynskja seg å tynast?

21 Og nu, menneskene ser ikke lyset, enda det skinner klart på himmelen, og en vind er faret frem og har renset den.

No kann ein ikkje ljoset sjå, um enn det klårt på himmeln skin, men vinden sopar skyi burt.

22 Fra Norden kommer gull; om Gud er der en forferdende herlighet.

Langt nordanfrå kjem gullet hit, ein fælsleg glans ligg yver Gud.

23 Den Allmektige finner vi ikke, han som er så stor i makt; men retten og den strenge rettferdighet krenker han ikke.

Til Allvald kann me ikkje nå, til han som er so stor i magt; men rett og rettferd ei han krenkjer.

24 Derfor frykter menneskene ham; men han enser ikke nogen selvklok mann.

Difor ber folket age for han, han ansar ingen sjølvklok mann.»