Jobs 32
1 De tre menn svarte ikke Job mere, fordi han var rettferdig i sine egne øine.
Dei tri mennerne svara ikkje Job meir, av di han heldt seg sjølv for rettferdig.
2 Da optendtes Elihus vrede - han stammet fra Bus og var sønn av Barak'el, av Rams ætt. Mot Job optendtes hans vrede, fordi han holdt sig selv for å være rettferdig for Gud,
Men då loga harmen upp hjå Elihu, son åt Barak’el, buziten, av Rams-ætti. Han vart harm på Job, av di han heldt seg sjølv rettferdigare enn Gud.
3 og mot hans tre venner optendtes hans vrede, fordi de ikke fant noget svar og allikevel dømte Job skyldig.
Han harmast og på dei tri venerne, av di dei ikkje kunde finna noko svar, og endå dømde Job skuldig.
4 Elihu hadde ventet med å tale til Job, fordi de andre var eldre av år enn han.
For Elihu hadde venta med å tala til Job, av di dei andre var eldre enn han;
5 Da nu Elihu så at det ikke var noget svar i de tre menns munn, da optendtes hans vrede.
men då Elihu såg at dei tri mennerne ikkje hadde noko å svara, vart han brennande harm.
6 Så tok da Elihu, sønn av Barak'el, busitten, til orde og sa: Jeg er ung av år, og I er gråhårede; derfor holdt jeg mig tilbake og torde ikke uttale for eder hvad jeg vet.
Og Elihu, son åt Barak’el, buziten, tok til ords og sagde: «Ung er eg etter år å rekna; de derimot er gamle menn. Difor eg blygdest og var rædd å segja til dykk det eg veit.
7 Jeg tenkte: La alderen tale og de mange år forkynne visdom!
Eg tenkte: «Åri tala lyt og alderen forkynna visdom.»
8 Dog, det er menneskets ånd og den Allmektiges åndepust som gjør forstandig.
Nei, ånd lyt til hjå menneski; og Allvalds ande gjev deim vit.
9 De gamle er ikke alltid vise, ikke alltid forstår oldinger hvad rett er.
Dei gamle er’kje alltid vise, kvithærde veit’kje stødt det rette.
10 Derfor sier jeg: Hør nu på mig! Også jeg vil uttale hvad jeg vet.
Difor eg segjer: Høyr på meg; eg vil og segja det eg veit.
11 Jeg ventet på eders ord, jeg lyttet efter forstandig tale fra eder, mens I grundet på hvad I skulde si.
Eg venta hev på dykkar ord og lydde vel på dykkar lærdom, alt med de leita etter ord.
12 Jeg gav akt på eder; men det var ingen av eder som gjendrev Job, ingen som svarte på hans ord.
Og eg gav nøgje agt på dykk, men ingen sagde Job imot, ingen av dykk gav honom svar.
13 Si ikke: Vi har funnet visdom hos ham; bare Gud kan få bukt med ham, ikke noget menneske!
Seg ikkje: «Visdom der me fann; Gud slå han ned, folk kann det ikkje.»
14 Han har jo ikke rettet sin tale mot mig, og med eders ord vil jeg ikke svare ham.
Han hev’kje tala imot meg, og ei med dykkar ord eg svarar.
15 De er forferdet og svarer ikke mere; ordene er blitt borte for dem.
Dei er forstøkte, svarar ikkje, dei vantar ord å føra fram.
16 Skal jeg vente, fordi de ikke taler, fordi de står der og ikke svarer mere?
Treng eg vel venta når dei tegjer og stend der reint forutan svar?
17 Også jeg vil nu svare for min del; også jeg vil uttale hvad jeg vet.
Eg vil og svara, eg for meg, eg vil og segja det eg veit.
18 For jeg er full av ord; ånden i mitt indre driver mig.
For eg er full av ord til svars; i bringa sprengjer åndi på.
19 Mitt indre er som innestengt vin; som nyfylte skinnsekker vil det revne.
Mitt indre er som innstengd vin, lik nye vinhit vil det sprengjast.
20 Jeg vil tale, så jeg kan få luft; jeg vil åpne mine leber og svare.
Eg tala vil so eg fær luft, vil opna lipporne og svara.
21 Jeg vil ikke ta parti for nogen, og jeg vil ikke smigre for noget menneske;
Eg ikkje tek parti for nokon og smeikjer ei for nokor mann;
22 for jeg forstår ikke å smigre; ellers kunde min skaper lett rykke mig bort.
å smeikja kann eg ikkje med; min skapar elles burt meg reiv.
