Jobs 29
1 Og Job blev ved å fremføre sin visdomstale og sa:
| ایوب به سخنان خود ادامه داده، گفت: |
2 Å, om jeg hadde det som i fordums måneder, som i de dager da Gud vernet om mig,
| ای کاش روزهای گذشته بازمی‌گشت، روزهایی که خدا، نگهدار من بود |
3 da hans lampe skinte over mitt hode, da jeg ved hans lys vandret gjennem mørket,
| و راهی را که در پیش داشتم روشن می‌ساخت و من با نور او در دل تاریکی قدم برمی‌داشتم! |
4 slik som jeg hadde det i min modne manndoms dager, da Guds vennskap hvilte over mitt telt,
| بله، در آن روزها کامران بودم و زیر سایهٔ خدا زندگی می‌کردم. |
5 da den Allmektige ennu var med mig, og jeg hadde mine barn omkring mig,
| خدای قادر مطلق همراه من بود و فرزندانم در اطراف من بودند. |
6 da mine føtter badet sig i melk, og berget ved mitt hus lot bekker av olje strømme frem!
| من پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌ها برای من چشمه‌های روغن زیتون جاری می‌شد! |
7 Når jeg gikk op til porten i byen og inntok mitt sete på torvet,
| در آن روزها به دروازهٔ شهر می‌رفتم و در میان بزرگان می‌نشستم. |
8 da drog de unge sig unda ved synet av mig, og de gråhårede reiste sig og blev stående;
| جوانان با دیدن من با احترام کنار می‌رفتند، پیران از جا برمی‌خاستند، |
9 høvdinger lot være å tale og la hånden på sin munn;
| ریش‌سفیدان قوم خاموش شده، دست بر دهان خود می‌گذاشتند |
10 de fornemme tidde stille, og deres tunge blev hengende ved ganen.
| و بزرگان سکوت اختیار می‌کردند. |
11 Enhver som hørte om mig, priste mig lykkelig, og hver den som så mig, gav mig lovord.
| هر که مرا می‌دید و حرفهایم را می‌شنید از من تعریف و تمجید می‌کرد؛ |
12 For jeg berget armingen som ropte om hjelp, og den farløse som ingen hjelper hadde.
| زیرا من به داد فقرا می‌رسیدم و یتیمانی را که یار و یاور نداشتند کمک می‌کردم. |
13 Den som var sin undergang nær, velsignet mig, og enkens hjerte fikk jeg til å juble.
| کسانی را که دم مرگ بودند یاری می‌دادم و ایشان برایم دعای خیر می‌کردند و کاری می‌کردم که دل بیوه‌زنان شاد شود. |
14 Jeg klædde mig i rettferdighet, og den opslo sin bolig i mig; rettsinn bar jeg som kappe og hue.
| هر کاری که انجام می‌دادم از روی عدل و انصاف بود؛ عدالت جامه من بود و انصاف تاج من. |
15 Øine var jeg for den blinde, og føtter var jeg for den halte.
| برای کورها چشم و برای لنگان پا بودم؛ |
16 En far var jeg for de fattige, og ukjente folks sak gransket jeg.
| برای فقرا پدر بودم و از حق غریبه‌ها دفاع می‌کردم. |
17 Jeg knuste den urettferdiges kjever og rev byttet bort fra hans tenner.
| دندانهای ستمگران را می‌شکستم و شکار را از دهانشان می‌گرفتم. |
18 Jeg tenkte da: I mitt rede skal jeg få dø, og mine dager skal bli tallrike som sand.
| در آن روزها فکر می‌کردم که حتماً پس از یک زندگی خوش طولانی به آرامی در جمع خانوادۀ خود خواهم مرد. |
19 Min rot skal ligge åpen for vann, og nattens dugg skal falle på mine grener.
| زیرا مانند درختی بودم که ریشه‌هایش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش از شبنم سیراب می‌شد. |
20 Min ære blir alltid ny, og min bue forynges i min hånd.
| پیوسته افتخارات تازه‌ای نصیبم می‌شد و به قدرتم افزوده می‌گشت. |
21 Mig hørte de på, de ventet og lyttet i taushet til mitt råd.
| همه با سکوت به حرفهایم گوش می‌دادند و برای نصیحت‌های من ارزش قائل بودند. |
22 Når jeg hadde talt, tok de ikke til orde igjen, og min tale dryppet ned over dem.
| پس از اینکه سخنانم تمام می‌شد آنها دیگر حرفی نمی‌زدند، زیرا نصایح من برای آنها قانع کننده بود. |
23 De ventet på min tale som på regn, de åpnet sin munn som for vårregn.
| آنها مانند کسی که در زمان خشکسالی انتظار باران را می‌کشد، با اشتیاق در انتظار سخنان من بودند. |
24 Når de var motløse, smilte jeg til dem, og mitt åsyns lys kunde de ikke formørke.
| وقتی که دلسرد بودند، با یک لبخند آنها را تشویق می‌کردم و بار غم را از دلهایشان برمی‌داشتم. |
25 Fikk jeg lyst til å gå til dem, da satt jeg der som høvding og tronte som en konge i sin krigerskare, lik en som trøster de sørgende.
| مانند کسی بودم که عزاداران را تسلی می‌دهد. در میان ایشان مثل یک پادشاه حکومت می‌کردم و مانند یک رهبر آنها را راهنمایی می‌نمودم. |
