Jobs 20

1 Da tok Sofar fra Na'ama til orde og sa:

Aa le hoe ty natoi’ i Tsofare nte-Naamate:

2 Derfor legger mine tanker mig svaret i munnen, og derfor stormer det i mig;

Mañetsek’ ahy hanao o fitsakoreakoo, naho tokoen-draha ty am-pisafoañ’ ao.

3 hånende tilrettevisning må jeg høre, og min ånd gir mig svar ut fra min innsikt.

Fa tsinanoko i endake fañinjeañ’ ahiy, fe manoiñe ahy ty arofo tsy takam-pahilàlako.

4 Vet du da ikke at slik har det vært fra evighet, fra den tid mennesker blev satt på jorden,

Tsy fohi’o hao boake haehae zay, hirik ami’ty nampipohañe ondaty an-tane atoy?

5 at de ugudeliges jubel er kort, og den gudløses glede bare varer et øieblikk?

T’ie anianik’ avao ty hafalea’ o tsereheñeo, mihelañe ty firebeha’ ty tsy aman-Kàke.

6 Stiger enn hans stolthet til himmelen, og når enn hans hode til skyen,

Ndra te mitakatse andikerañe eñe ty fitoabora’e, naho mioza rahoñe i añambone’ey,

7 så går han dog likesom sitt skarn til grunne for evig; de som så ham, spør: Hvor er han?

mbe hihomake manahake o fiamonto’eo kitro-katroke; hanao ty hoe o mpahatrea’ azeo: Aia re?

8 Som en drøm flyr han bort, og ingen finner ham mere; han jages bort som et nattesyn.

Himosaoñe hoe nofy re, tsy ho isake ka, hasiotse hoe aroñaron-kaleñe.

9 Det øie som så ham, ser ham ikke mere, og hans sted skuer ham ikke lenger.

Tsy ho isa’ ty fihaino nahaoniñe aze; tsy hahatrea aze ka i akiba’ey.

10 Hans barn må søke småfolks yndest, og hans hender må gi hans gods tilbake.

Mipay tretre amo rarakeo o ana’eo; le soloem-pità’e o vara’eo.

11 Hans ben var fulle av ungdomskraft, men nu ligger den med ham i støvet.

Lifotse ty havitrihan-katora’e o taola’eo, fe hitrao fidok’ ama’e an-debok’ ao.

12 Smaker enn det onde søtt i hans munn, skjuler han det under sin tunge,

Ndra te mamy am-palie’e ao ty halò-tsere’e vaho aeta’e ambane famele’e ao,

13 sparer han på det og slipper det ikke, men holder det tilbake under sin gane,

ndra te tea’e, tsy foe’e, tambozore’e am-palie’e ao,

14 så blir dog hans mat omskapt i hans innvoller og blir til ormegift i hans liv.

le hiova hafaitse am-pisafoa’e ao o mahakama’eo; hoe vorehe’ o mereñeo ty ao.

15 Han slukte gods, og han må spy det ut igjen; Gud driver det ut av hans buk.

Agedra’e o varao fe haloa’e; ampañiliñan’ Añahare boak’ am-pisafoa’e ao.

16 Ormegift må han innsuge; huggormens tunge dreper ham.

Sihe’e ty vorem-pañàneñe; avetra’ ty fitsipom-pandrefeala.

17 Han skal ikke få se bekker, elver av honning og elver av melk.

Tsy ho sambae’e o torahañeo, o saka midoandoan-tantele naho hendron-drononoo.

18 Han må gi tilbake det han har tjent, og får ikke nyte det; meget gods har han vunnet, men han får liten glede av det.

Havaha’e i nifanehafa’ey, fa tsy hatele’e; i vara niazo’e an-takinakey tsy hahafale aze,

19 For han knuste småfolk og lot dem ligge der; han rante hus til sig, men får ikke bygge dem om;

Amy te finorekeke’e o rarakeo vaho nado’e ho poie’e; nitavane’e ty anjomba tsy rinanji’e.

20 han kjente aldri ro i sitt indre; han skal ikke slippe unda med sine skatter.

Ty amy tsy fipendreñañe an-tro’e ao, tsy apo’ i fihaña’e te eo ty himolaotse ama’e.

21 Det var intet som undgikk hans grådighet; derfor varer ikke hans lykke.

Po-draha sisa hagodrañe; toly ndra hihelañe añe ty firaorao’e.

22 Midt i hans rikdom blir det trangt for ham; hver nødlidende vender sin hånd mot ham.

Ami’ty haliforan-kavokara’e ty hanjoa’e fanjirañe; fonga atreatre’e ze fità’ o misotrio.

23 For å fylle hans buk sender Gud sin brennende vrede mot ham og lar sin mat regne på ham.

Ie boboke ty fisafoa’e le hafetsa’e ama’e ty fiforoforoan-kaviñera’e, hakojojoa’e ama’e t’ie mihinañe.

24 Flykter han for våben av jern, så gjennemborer en bue av kobber ham.

Ndra te hivoratsaha’e ty fialiam-bý, hampitrofak’ aze ty fale torisìke.

25 Når han så drar pilen ut av sin rygg, og den lynende odd kommer frem av hans galle, da faller dødsredsler over ham.

Sitoneñe, le miakatse an-dambosi’e, i masioñe milimolimotsey boak’ añ’afero’e ao; vaho vovoem-pirevendreveñañe.

26 Alt mørke er opspart for hans vel gjemte skatter; en ild som intet menneske puster til, fortærer ham; den eter det som er igjen i hans telt.

Fimoromoroñañe ty vandroñeñe ho amo vara’eo. Afo tsy rarafeñe ty hamorototo aze vaho hangotomomoke ty honka’e añ’akiba’e ao.

27 Himmelen åpenbarer hans misgjerning, og jorden reiser sig mot ham.

Ho borahe’ o likerañeo o hakeo’eo; hitroatse hiatreatrea’ ty tane toy.

28 Det han har samlet i sitt hus, føres bort, det skylles bort på Guds vredes dag.

Ho kopaheñe ty vokatse an-kivoho’e ao, ie hasoik’ añe amy andron-kaviñera’ey.

29 Dette er den lodd som et ugudelig menneske får av Gud, den arv som er tilkjent ham av den Allmektige.

Izay ty toly havalen’ Añahare amy lo-tserekey, ty ampandovaen’ Añahare aze.