Predikerens 3

1 Alt har sin tid, og en tid er der satt for hvert foretagende under himmelen.

天が下の萬の事には期あり 萬の事務には時あり

2 Å fødes har sin tid og å dø har sin tid, å plante har sin tid og å rykke op det som er plantet, har sin tid;

生るるに時あり死るに時あり 植るに時あり植たる者を抜に時あり

3 å drepe har sin tid og å læge har sin tid; å rive ned har sin tid og å bygge op har sin tid;

殺すに時あり醫すに時あり 毀つに時あり建るに時あり

4 å gråte har sin tid og å le har sin tid; å klage har sin tid og å danse har sin tid;

泣に時あり笑ふに時あり 悲むに時あり躍るに時あり

5 å kaste bort stener har sin tid og å samle stener har sin tid; å ta i favn har sin tid og å holde sig fra favntak har sin tid;

石を擲つに時あり石を斂むるに時あり 懐くに時あり懐くことをせざるに時あり

6 å søke har sin tid og å tape har sin tid; å gjemme har sin tid og å kaste bort har sin tid;

得に時あり失ふに時あり 保つに時あり棄るに時あり

7 å sønderrive har sin tid og å sy sammen har sin tid; å tie har sin tid og å tale har sin tid;

裂に時あり縫に時あり 默すに時あり語るに時あり

8 å elske har sin tid og å hate har sin tid; krig har sin tid og fred har sin tid.

愛しむに時あり惡むに時あり 戰ふに時あり和ぐに時あり

9 Hvad vinning har den som gjør noget, av det strev han har med det?

働く者はその勞して爲ところよりして何の益を得んや

10 Jeg så den plage som Gud har gitt menneskenes barn å plage sig med.

我神が世の人にさづけて身をこれに勞せしめたまふところの事件を視たり

11 Alt har han gjort skjønt i sin tid; også evigheten har han lagt i deres hjerte, men således at mennesket ikke til fulle kan forstå det verk Gud har gjort, fra begynnelsen til enden.

神の爲したまふところは皆その時に適ひて美麗しかり 神はまた人の心に永遠をおもふの思念を賦けたまへり 然ば人は神のなしたまふ作爲を始より終まで知明むることを得ざるなり

12 Jeg skjønte at de intet annet gode har enn å glede sig og å gjøre sig til gode i livet;

我知る人の中にはその世にある時に快樂をなし善をおこなふより外に善事はあらず

13 men når et menneske, hvem det så er, får ete og drikke og unne sig gode dager til gjengjeld for alt sitt strev, så er også det en Guds gave.

また人はみな食飮をなしその勞苦によりて逸樂を得べきなり 是すなはち神の賜物たり

14 Jeg skjønte at alt hvad Gud gjør, det varer evig; intet kan legges til og intet kan tas fra. Så har Gud gjort det, forat vi skal frykte ham.

我知る凡て神のなしたまふ事は限なく存せん 是は加ふべき所なく是は減すべきところ無し 神の之をなしたまふは人をしてその前に畏れしめんがためなり

15 Hvad der er, det var allerede før, og hvad der skal bli, det har også vært før; Gud søker frem igjen det forgangne.

昔ありたる者は今もあり 後にあらん者は旣にありし者なり 神はその遂やられし者を索めたまふ

16 Fremdeles så jeg under solen at på dommersetet, der satt gudløsheten, og hvor rettferdighet skulde råde, der rådet gudløshet.

我また日の下を見るに審判をおこなふ所に邪曲なる事あり 公義を行ふところに邪曲なる事あり

17 Da sa jeg i mitt hjerte: Gud skal dømme den rettferdige så vel som den gudløse; for hos ham er det fastsatt en tid for hvert foretagende og for alt hvad som gjøres.

我すなはち心に謂けらく神は義者と惡者とを鞫きたまはん 彼處において萬の事と萬の所爲に時あるなり

18 Jeg sa i mitt hjerte: Dette skjer for menneskenes barns skyld, forat Gud kan prøve dem, og forat de kan se at de i sig selv ikke er annet enn dyr;

我また心に謂けらく是事あるは是世の人のためなり 即ち神は斯世の人を撿して之にその獣のごとくなることを自ら暁らしめ給ふなり

19 for det går menneskenes barn som det går dyrene; den samme skjebne rammer dem; som den ene dør, så dør den andre, og en livsånde har de alle; mennesket har ikke noget fortrin fremfor dyret; for alt er tomhet.

世の人に臨むところの事はまた獣にも臨む この二者に臨むところの事は同一にして是も死ば彼も死るなり 皆同一の呼吸に依れり 人は獣にまさる所なし皆空なり

20 De farer alle til ett sted; de er alle blitt til av støvet, og de vender alle tilbake til støvet.

皆一の所に往く 皆塵より出で皆塵にかへるなり

21 Hvem vet om menneskenes ånd stiger op, og om dyrets ånd farer ned til jorden?

誰か人の魂の上に昇り獣の魂の地にくだることを知ん

22 Og jeg så at intet er bedre for mennesket enn at han gleder sig ved sitt arbeid; for det er det gode som blir ham til del; for hvem lar ham få se det som skal komme efter ham?

然ば人はその動作によりて逸樂をなすに如はなし 是その分なればなり 我これを見る その身の後の事は誰かこれを携へゆきて見さしむる者あらんや