2 Korintierne 3
1 Begynner vi atter å gi oss selv skussmål, eller mon vi, således som visse folk, trenger til skussmålsbrev til eder eller fra eder?
วยํ กิมฺ อาตฺมปฺรศํสนํ ปุนรารภามเห? ยุษฺมานฺ ปฺรติ ยุษฺมตฺโต วา ปเรษำ เกษาญฺจิทฺ อิวาสฺมากมปิ กึ ปฺรศํสาปเตฺรษุ ปฺรโยชนมฺ อาเสฺต?
2 I er vårt brev, innskrevet i våre hjerter, kjent og lest av alle mennesker,
ยูยเมวาสฺมากํ ปฺรศํสาปตฺรํ ตจฺจาสฺมากมฺ อนฺต: กรเณษุ ลิขิตํ สรฺวฺวมานไวศฺจ เชฺญยํ ปฐนียญฺจฯ
3 idet det blir vitterlig at I er Kristi brev, tilblitt ved vår tjeneste, innskrevet ikke med blekk, men med den levende Guds Ånd, ikke på stentavler, men på hjertets kjødtavler.
ยโต 'สฺมาภิ: เสวิตํ ขฺรีษฺฏสฺย ปตฺรํ ยูยเปว, ตจฺจ น มสฺยา กินฺตฺวมรเสฺยศฺวรสฺยาตฺมนา ลิขิตํ ปาษาณปเตฺรษุ ตนฺนหิ กินฺตุ กฺรวฺยมเยษุ หฺฤตฺปเตฺรษุ ลิขิตมิติ สุสฺปษฺฏํฯ
4 Men en sådan tillit har vi til Gud ved Kristus,
ขฺรีษฺเฏเนศฺวรํ ปฺรตฺยสฺมากมฺ อีทฺฤโศ ทฺฤฒวิศฺวาโส วิทฺยเต;
5 ikke at vi av oss selv duer til å uttenke noget som av oss selv, men vår duelighet er av Gud,
วยํ นิชคุเณน กิมปิ กลฺปยิตุํ สมรฺถา อิติ นหิ กินฺตฺวีศฺวราทสฺมากํ สามรฺถฺยํ ชายเตฯ
6 som og gjorde oss duelige til å være tjenere for en ny pakt, ikke for bokstav, men for Ånd; for bokstaven slår ihjel, men Ånden gjør levende.
เตน วยํ นูตนนิยมสฺยารฺถโต 'กฺษรสํสฺถานสฺย ตนฺนหิ กินฺตฺวาตฺมน เอว เสวนสามรฺถฺยํ ปฺราปฺตา: ฯ อกฺษรสํสฺถานํ มฺฤตฺยุชนกํ กินฺตฺวาตฺมา ชีวนทายก: ฯ
7 Dersom da dødens tjeneste, som med bokstaver var innhugget i stener, fremtrådte i herlighet, så at Israels barn ikke tålte å se på Mose åsyn for hans åsyns herlighets skyld, som dog svant,
อกฺษไร รฺวิลิขิตปาษาณรูปิณี ยา มฺฤโตฺย: เสวา สา ยทีทฺฤกฺ เตชสฺวินี ชาตา ยตฺตสฺยาจิรสฺถายินเสฺตชส: การณาตฺ มูสโส มุขมฺ อิสฺราเยลียโลไก: สํทฺรษฺฏุํ นาศกฺยต,
8 hvor skal da ikke Åndens tjeneste enn mere være i herlighet!
ตรฺหฺยาตฺมน: เสวา กึ ตโต'ปิ พหุเตชสฺวินี น ภเวตฺ?
9 For dersom fordømmelsens tjeneste er herlighet, da er rettferdighetens tjeneste ennu langt mere rik på herlighet;
ทณฺฑชนิกา เสวา ยทิ เตโชยุกฺตา ภเวตฺ ตรฺหิ ปุณฺยชนิกา เสวา ตโต'ธิกํ พหุเตโชยุกฺตา ภวิษฺยติฯ
10 for det herlige har i dette stykke ingen herlighet mot hin overvettes rike herlighet.
อุภโยสฺตุลนายำ กฺฤตายามฺ เอกสฺยาเสฺตโช ทฺวิตียายา: ปฺรขรตเรณ เตชสา หีนเตโช ภวติฯ
11 For når det som svinner, var i herlighet, da skal meget mere det som blir, være i herlighet.
ยสฺมาทฺ ยตฺ โลปนียํ ตทฺ ยทิ เตโชยุกฺตํ ภเวตฺ ตรฺหิ ยตฺ จิรสฺถายิ ตทฺ พหุตรเตโชยุกฺตเมว ภวิษฺยติฯ
12 Eftersom vi da har et sådant håp, går vi frem med stor frimodighet,
อีทฺฤศีํ ปฺรตฺยาศำ ลพฺธฺวา วยํ มหตีํ ปฺรคลฺภตำ ปฺรกาศยาม: ฯ
13 og gjør ikke som Moses, som la et dekke over sitt åsyn, forat Israels barn ikke skulde skue enden av det som svant.
อิสฺราเยลียโลกา ยตฺ ตสฺย โลปนียสฺย เตชส: เศษํ น วิโลกเยยุสฺตทรฺถํ มูสา ยาทฺฤคฺ อาวรเณน สฺวมุขมฺ อาจฺฉาทยตฺ วยํ ตาทฺฤกฺ น กุรฺมฺม: ฯ
14 Men deres sinn er blitt forherdet; for like til denne dag blir det samme dekke liggende når de leser den gamle pakt, uten at det blir åpenbaret at den opheves i Kristus.
เตษำ มนำสิ กฐินีภูตานิ ยตเสฺตษำ ปฐนสมเย ส ปุราตโน นิยมเสฺตนาวรเณนาทฺยาปิ ปฺรจฺฉนฺนสฺติษฺฐติฯ
15 Men til denne dag ligger et dekke over deres hjerte når Moses leses;
ตจฺจ น ทูรีภวติ ยต: ขฺรีษฺเฏไนว ตตฺ ลุปฺยเตฯ มูสส: ศาสฺตฺรสฺย ปาฐสมเย'ทฺยาปิ เตษำ มนำสิ เตนาวรเณน ปฺรจฺฉาทฺยนฺเตฯ
16 men når det omvender sig til Herren, blir dekket tatt bort.
กินฺตุ ปฺรภุํ ปฺรติ มนสิ ปราวฺฤตฺเต ตทฺ อาวรณํ ทูรีการิษฺยเตฯ
17 Men Herren er Ånden, og hvor Herrens Ånd er, der er frihet.
ย: ปฺรภุ: ส เอว ส อาตฺมา ยตฺร จ ปฺรโภราตฺมา ตไตฺรว มุกฺติ: ฯ
18 Men vi som med utildekket åsyn skuer Herrens herlighet som i et speil; vi blir alle forvandlet til det samme billede fra herlighet til herlighet, som av Herrens Ånd.
วยญฺจ สรฺเวฺว'นาจฺฉาทิเตนาเสฺยน ปฺรโภเสฺตชส: ปฺรติพิมฺพํ คฺฤหฺลนฺต อาตฺมสฺวรูเปณ ปฺรภุนา รูปานฺตรีกฺฤตา วรฺทฺธมานเตโชยุกฺตำ ตาเมว ปฺรติมูรฺตฺตึ ปฺราปฺนุม: ฯ
