Hopa 28
1 He rua hoki to te hiriwa e puta mai ai, he wahi ano to te koura e whakarewaina ai.
Zeker, er is een plaats, waaruit het zilver komt, Een oord, waar het goud wordt gewassen,
2 He mea tango mai te rino no roto i te whenua; no te kamaka te parahi, he mea whakarewa.
Het ijzer uit de bodem gehaald, De steen tot koper gesmolten;
3 E whakatakotoria ana e te tangata he mutunga mai mo te pouri, e rapua ana e ia ki te tino tutukitanga atu nga kohatu o te pouri, o te atarangi o te mate.
Waar men in de uiterste duisternis doordringt, En de diepste plekken doorvorst. In de rotsen, duister en somber.
4 E pakaruhia mai ana e ia he rua i ko ake o nga nohoanga tangata; kua wareware ratou i te waewae e haere ana; he tawhiti i te tangata to ratou tarenga, e piu atu ana, e piu ana mai.
Worden schachten gehakt door een volk, dat er niet hoort, Dat door de wandelaars wordt vergeten, Daar ver van de mensen hangt en zweeft;
5 Ko te whenua, e puta mai ana he taro i roto i a ia: a e hurihia ake ana a raro iho ano he ahi.
En de aarde, waaruit het brood ontspruit, Wordt in haar ingewanden omgewoeld als door vuur.
6 Hei wahi mo nga hapira ona kohatu, he puehu koura ano tona.
Haar rotsen zijn de plaats van saffier, Haar stof bevat goud;
7 He ara tena kahore i mohiotia e te manu, kiano i kitea e te kanohi o te whatura.
De arend kent er de weg niet heen, Het valkenoog bespeurt hem niet;
8 Kahore nga kirehe whakahi kia takahi i taua ara kahore hoki a reira kia haerea e te raiona tutu.
De roofdieren betreden hem niet, De luipaard gaat er niet heen.
9 E pa atu ana tona ringa ki te kiripaka; hurihia ake e ia nga take o nga maunga.
De mens slaat zijn hand aan de harde steen, Woelt de bergen om van hun grondslag af,
10 E tapahia ana e ia he awa i roto i nga kamaka, a e kite ana tona kanohi i nga mea utu nui katoa.
Breekt gangen in de rotsen uit, Niets kostbaars ontsnapt aan zijn oog;
11 E herea ana e ia nga awa kei maturuturu; e whakaputa mai ana hoki i nga mea ngaro ki te marama.
Hij zoekt de bronnen der stromen af, En brengt wat verborgen lag aan het licht.
12 E kitea ia ki hea te whakaaro nui? kei hea hoki te wahi o te mohio?
Maar de wijsheid, waar is zij te vinden, En waar is het oord van het inzicht?
13 E kore te tangata e mohio ki tona utu, e kore ano taua hanga e kitea ki te whenua o te ora.
De mens kent er de weg niet heen, In het land der levenden bevindt ze zich niet.
14 E ki ake ana te rire, Kahore i ahau; e ki mai ana hoki te moana, Kahore i ahau.
De afgrond roept: In mij is ze niet! De zee herhaalt: Ze is niet bij mij!
15 E kore e hokona ki te koura, e kore ano hoki e taea te pauna te hiriwa hei utu mona.
Zij wordt niet gekocht voor het fijnste goud, Geen zilver gewogen, om haar te betalen;
16 E kore e taea te whakarite ki te koura o Opira, ki te onika utu nui, ki te hapira.
Zij wordt niet geschat tegen goud van Ofir, Tegen kostbare onyx, noch saffier;
17 E kore e rite te koura, te kohatu piata ki a ia: e kore e hokona ki nga oko koura parakore.
Geen goud, geen glaswerk kan haar evenaren, Geen gouden vaas is haar prijs.
18 E kore e whakahuatia te kaoa, nga peara ranei; hira ake hoki te utu o te whakaaro nui i to te rupi.
Paarlen en kristal zijn naast haar niet in tel, Het vinden der wijsheid gaat dat van koralen te boven;
19 E kore te topaha o Etiopia e rite ki a ia, e kore e tau te koura parakore hei utu.
Topaas van Koesj kan het niet bij haar halen, Het zuiverst goud weegt niet tegen haar op.
20 Ka haere mai ra i hea te whakaaro nui? Kei hea te wahi o te matau?
De wijsheid, waar komt zij vandaan; Het inzicht, waar is zijn plaats?
21 He mea huna atu na hoki i nga kanohi o nga mea ora katoa, ngaro rawa i nga manu o te rangi.
Zij ligt verborgen voor het oog van al wat leeft, Verscholen voor de vogels in de lucht;
22 E ki ake ana te whakangaromanga raua ko te mate, i hakiri o maua taringa ki tona rongo.
De onderwereld en dood roepen uit: Onze oren hebben enkel van haar bij geruchte gehoord.
23 E mohio ana te Atua ki tona ara, kua kite ano ia i tona wahi.
Het is God, die de weg naar haar kent, Hij alleen weet, waar zij toeft.
24 E titiro ana hoki ia ki nga pito o te whenua, e kite ana ia i nga mea i raro i te rangi, a puta noa;
Want Hij blikte tot aan de grenzen der aarde, Zag al wat onder de hemel bestond:
25 E mea ana i te whakataimaha mo te hau; ae, e mehua ana ia i nga wai ki te mehua.
Toen Hij het gewicht van de wind bepaalde, De maat voor het water bestemde;
26 I a ia e whakatakoto ana i te tikanga mo te ua, i te huarahi mo te uira o te whatitiri,
Toen Hij de regen zijn wet gaf, En de donder zijn weg.
27 Ka kitea e ia i reira, a whakapuakina mai ana; i whakaukia e ia, a ata rapua ana e ia.
Toen aanschouwde Hij haar en verkondigde haar, Kende Hij haar en doorgrondde haar;
28 A ka mea ia ki te tangata, Na, ko te wehi ki te Ariki, ko te whakaaro nui tena; a ko te mawehe atu i te kino, koia te matauranga.
Maar Hij sprak tot den mens: Zie, de vreze des Heren is wijsheid, En het kwade te mijden is inzicht!
