< Hopa 18 >

1 Ano ra ko Pirirara Huhi; i mea ia,
Entonces Bildad, el suhita, tomó la palabra y dijo:
2 Kia pehea te roa o ta koutou whakatakoto mahanga mo nga kupu? Kia whai mahara mai, muri iho ka korero matou.
“¿Hasta cuándo seguirás hablando, buscando las palabras adecuadas que decir? ¡Habla con sentido común si quieres que te respondamos!
3 He aha matou i kiia ai he kararehe, i waiho ai hei mea poke ki ta koutou titiro mai?
¿Crees que somos animales tontos? ¿Te parecemos estúpidos?
4 Haea iho koe e koe ano, i a koe e riri ana. Mau koia ka mahue ai te whenua, ka nekehia ai te toka i tona wahi?
Te destrozas con tu ira. ¿Crees que la tierra tiene que ser abandonada, o que las montañas deben moverse sólo por ti?
5 E pirau ano hoki te rama a te hunga kino, a e kore te mura o tana ahi e marama.
“Es cierto que la vida de los malvados terminará como una lámpara que se apaga: su llama no brillará más.
6 Ka pouri te marama i roto i tona teneti, ka pirau ano hoki tana rama i runga i a ia.
La luz de su casa se apaga, la lámpara que cuelga arriba se apaga.
7 Ka whakakikitia nga takahanga o tona kaha, ka kokiritia iho ano ia ki raro e tona whakaaro ake.
En lugar de dar pasos firmes, tropiezan, y sus propios planes los hacen caer.
8 No te mea ka maka ia e ona waewae ake ki te kupenga, ka haere hoki ia i runga i te reti.
Sus propios pies los hacen tropezar y quedan atrapados en una red; mientras caminan caen en un pozo.
9 Ka mau tona rekereke i te tawhiti, a ka hopukia ia e te mahanga.
Una trampa los agarra por el talón; un lazo los rodea.
10 Kei te huna ki te whenua te aho mona, te rore hoki mona ki te huarahi.
Un lazo se esconde en el suelo para ellos; una cuerda se extiende a través del camino para hacerlos tropezar.
11 He whakamataku i nga taha katoa hei mea i a ia kia wehi, hei aruaru hoki i a ia i ona hikitanga rekereke.
El terror asusta a los malvados, los persigue por todas partes, les muerde los talones.
12 Ko tona kaha ka hemo i te kai, a kei te whanga tonu te aitua ki tona tatunga.
El hambre les quita las fuerzas; el desastre los espera cuando caen.
13 Ka pau i tera nga wahi o tona tinana, ae, ka pau ona wahi i te matamua o te mate.
La enfermedad devora su piel; la enfermedad mortal consume sus miembros.
14 Ka hutia atu ia i roto i tona teneti, i whakamanawa ai ia, a ka kawea atu ia ki te kingi o nga whakamataku.
Son arrancados de los hogares en los que confiaban y llevados al rey de los terrores.
15 Na ka noho ki tona teneti te mea ehara nei i a ia: a ka ruia iho te whanariki ki runga ki tona kainga.
La gente que no conoce vivirá en sus casas; el azufre se esparcirá donde solían vivir.
16 Ka maroke ake ona pakiaka i raro, a i runga ka tapahia atu tona manga.
Se marchitan, las raíces abajo y las ramas arriba;
17 Ka ngaro atu te maharatanga ki a ia i runga i te whenua; e kore ano ia e whai ingoa i te huanui.
el recuerdo de ellos se desvanece de la tierra; nadie recuerda ya sus nombres.
18 Ka peia atu ano ia i roto i te marama ki te pouri, ka atiatia atu hoki i te ao.
Son arrojados de la luz a las tinieblas, expulsados del mundo.
19 E kore ia e whai tama, e whai tama ranei a te tama, i roto i tona iwi, he morehu ranei i te wahi i noho ai ia.
No tienen hijos ni descendientes en su pueblo, ni supervivientes donde solían vivir.
20 Miharo ana ki tona ra te hunga i muri i a ia, pera i te hunga i haere ra i mua, mau ana to ratou wehi.
La gente de occidente está horrorizada por lo que les sucede. La gente del oriente está conmocionada.
21 He pono ko nga nohoanga enei o te tangata kino, ko te wahi hoki tenei o te tangata kahore e mohio ki te Atua.
Esto es lo que ocurre con las casas de los malvados, con los lugares de los que rechazan a Dios”.

< Hopa 18 >