Hopa 18

1 Ano ra ko Pirirara Huhi; i mea ia,

Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:

2 Kia pehea te roa o ta koutou whakatakoto mahanga mo nga kupu? Kia whai mahara mai, muri iho ka korero matou.

Wanneer maakt gij eindelijk eens een eind aan uw praten, Wordt gij verstandig, en laat ons aan het woord;

3 He aha matou i kiia ai he kararehe, i waiho ai hei mea poke ki ta koutou titiro mai?

Waarom worden wij als vee beschouwd, En zijn wij zo dom in uw ogen?

4 Haea iho koe e koe ano, i a koe e riri ana. Mau koia ka mahue ai te whenua, ka nekehia ai te toka i tona wahi?

Gij, die in uw woede uzelf verscheurt: Zou om uwentwil de aarde worden ontvolkt, Een rots van haar plaats verwijderd, Een berg van zijn grondslag gerukt?

5 E pirau ano hoki te rama a te hunga kino, a e kore te mura o tana ahi e marama.

Waarachtig, het licht van den boze dooft uit, De vlam van zijn vuur blijft niet schijnen;

6 Ka pouri te marama i roto i tona teneti, ka pirau ano hoki tana rama i runga i a ia.

Het licht wordt donker in zijn tent, De lamp gaat boven hem uit.

7 Ka whakakikitia nga takahanga o tona kaha, ka kokiritia iho ano ia ki raro e tona whakaaro ake.

Zijn krachtige tred wordt verlamd, Zijn eigen beleid doet hem struikelen;

8 No te mea ka maka ia e ona waewae ake ki te kupenga, ka haere hoki ia i runga i te reti.

Want door zijn eigen voeten wordt hij in het net gedreven, En wandelt hij over de mazen.

9 Ka mau tona rekereke i te tawhiti, a ka hopukia ia e te mahanga.

Een klem grijpt zijn hiel, een net houdt hem vast.

10 Kei te huna ki te whenua te aho mona, te rore hoki mona ki te huarahi.

Zijn strik ligt in de grond verborgen, een val op zijn pad;

11 He whakamataku i nga taha katoa hei mea i a ia kia wehi, hei aruaru hoki i a ia i ona hikitanga rekereke.

Verschrikkingen beangstigen hem van alle kant, En vervolgen hem, stap voor stap.

12 Ko tona kaha ka hemo i te kai, a kei te whanga tonu te aitua ki tona tatunga.

Het onheil hongert naar hem, De rampspoed staat aan zijn zijde gereed;

13 Ka pau i tera nga wahi o tona tinana, ae, ka pau ona wahi i te matamua o te mate.

Zijn huid wordt door ziekte verteerd, De eersteling van de dood slokt zijn leden op.

14 Ka hutia atu ia i roto i tona teneti, i whakamanawa ai ia, a ka kawea atu ia ki te kingi o nga whakamataku.

Hij wordt uit zijn tent gerukt, waar hij zich veilig waande, En zij sleept hem naar den vorst der verschrikking

15 Na ka noho ki tona teneti te mea ehara nei i a ia: a ka ruia iho te whanariki ki runga ki tona kainga.

Zij woont in zijn tent, die hem niet langer behoort, En over zijn woning wordt zwavel gestrooid.

16 Ka maroke ake ona pakiaka i raro, a i runga ka tapahia atu tona manga.

Van onderen verdorren zijn wortels, Van boven verwelken zijn twijgen;

17 Ka ngaro atu te maharatanga ki a ia i runga i te whenua; e kore ano ia e whai ingoa i te huanui.

Zijn gedachtenis verdwijnt uit het land, Zelfs in de steppe heeft hij geen naam.

18 Ka peia atu ano ia i roto i te marama ki te pouri, ka atiatia atu hoki i te ao.

Men stoot hem uit het licht de duisternis in, Men jaagt hem uit de wereld weg;

19 E kore ia e whai tama, e whai tama ranei a te tama, i roto i tona iwi, he morehu ranei i te wahi i noho ai ia.

Hij heeft onder zijn volk geen kroost, geen geslacht, In zijn woonplaats geen, die hem rest.

20 Miharo ana ki tona ra te hunga i muri i a ia, pera i te hunga i haere ra i mua, mau ana to ratou wehi.

Over zijn lot staat het Westen ontsteld, En het Oosten siddert er van:

21 He pono ko nga nohoanga enei o te tangata kino, ko te wahi hoki tenei o te tangata kahore e mohio ki te Atua.

Waarachtig, zo gaat het met het verblijf van den boze, Met de woonplaats van hem, die God miskent!