Joba 29
1 Dia mbola nandroso nanao oha-teny ihany Joba ka nanao hoe:
Addidit quoque Iob, assumens parabolam suam, et dixit:
2 Enga anie ka ho tahaka ny tamin’ ireny volana lasa ireny aho! Dia tahaka ilay tamin’ ny andro niarovan’ Andriamanitra ahy!
Quis mihi tribuat, ut sim iuxta menses pristinos secundum dies, quibus Deus custodiebat me?
3 Fony mbola nazava teo ambonin’ ny lohako ny jirony, ary ny fahazavany no nandehanako tao amin’ ny maizina;
Quando splendebat lucerna eius super caput meum, et ad lumen eius ambulabam in tenebris?
4 Eny, tahaka ny toetro fony aho mbola fararano, raha niseho teo ambonin’ ny laiko ny fisakaizan’ Andriamanitra;
Sicut fui in diebus adolescentiæ meæ, quando secreto Deus erat in tabernaculo meo?
5 Fony mbola tao amiko ny Tsitoha, Ary nanodidina ahy ny zanako;
Quando erat Omnipotens mecum: et in circuitu meo pueri mei?
6 Fony mbola nanasa ny tongotro tamin’ ny rononomandry aho, ary ny vatolampy namoaka renirano diloilo teo amiko;
Quando lavabam pedes meos butyro, et petra fundebat mihi rivos olei?
7 Raha niainga niakatra ho eo amin’ ny vavahadin’ ny tanàna aho ka nametraka ny fipetrahako teo an-kalalahana,
Quando procedebam ad portam civitatis, et in platea parabant cathedram mihi?
8 Dia nahita ahy ny zatovo ka niampirimpirina; Ary niainga ny fotsy volo, dia nijoro;
Videbant me iuvenes, et abscondebantur: et senes assurgentes stabant.
9 Nangina tsy niteny ny lehibe ka nitampim-bava;
Principes cessabant loqui, et digitum superponebant ori suo.
10 Tsy sahy niteny ny mpanapaka, ary ny lelany niraikitra tamin’ ny lanilaniny.
Vocem suam cohibebant duces, et lingua eorum gutturi suo adhærebat.
11 Izay sofina nandre dia nanao ahy hoe sambatra; Ary Izay maso nahita dia vavolombelona ho ahy,
Auris audiens beatificabat me, et oculus videns testimonium reddebat mihi.
12 Satria namonjy ny ory izay nitaraina aho sy ny kamboty izay tsy nanan-kamonjy.
Eo quod liberassem pauperem vociferantem, et pupillum, cui non esset adiutor.
13 Ny fisaoran’ izay efa ho faty dia tonga tamiko; Ary ny fon’ ny mpitondratena nampifaliko.
Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduæ consolatus sum.
14 Nitafy fahamarinana aho, ka mba nitafy ahy kosa izy; Eny, tahaka ny lamba sy ny hamama ny rariny izay nananako.
Iustitia indutus sum: et vestivi me, sicut vestimento et diademate, iudicio meo.
15 Efa maso ho an’ ny jamba aho ary tongotra ho an’ ny mandringa.
Oculus fui cæco, et pes claudo.
16 Efa ray ho an’ ny malahelo aho, ary ny adin’ ny olona tsy fantatro aza nodinihiko.
Pater eram pauperum: et causam quam nesciebam, diligentissime investigabam.
17 Namaky ny nifin’ ny ratsy fanahy aho ka nandrombaka ny babo teo am-bavany
Conterebam molas iniqui, et de dentibus illius auferebam prædam.
18 Dia hoy izaho: Eo amin’ ny akaniko ihany no hialako aina, ary hanamaro ny androko toy ny fasika aho.
Dicebamque: In nidulo meo moriar, et sicut palma multiplicabo dies.
19 Ny fakako ho azon’ ny rano, ary ny ando hitoetra amin’ ny sampako mandritra ny alina.
Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in messione mea.
20 Ho vaovao amiko lalandava ny voninahitro, ary ny tsipikako hihahenjana eny an-tanako.
Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur.
21 Nihaino ahy ny olona, dia niandry, ka nangina tamin’ ny fanolorako saina izy.
Qui me audiebant, expectabant sententiam, et intenti tacebant ad consilium meum.
22 Rehefa niteny aho, dia tsy mba namaly intsony izy; ary nitetevan’ ny teniko izy.
Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum.
23 Niandry ahy toy ny fiandry ny ranonorana izy ary nitanatana vava toy ny fiandry ny fara-orana.
Expectabant me sicut pluviam, et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.
24 Raha nisy nila ho ketraka, dia mbola niseho miramirana taminy ihany ny tarehiko, ary tsy nahamaloka ny fahazavan’ ny tavako ireo.
Siquando ridebam ad eos, non credebant, et lux vultus mei non cadebat in terram.
25 Nifidy ny lalan-kalehany aho ka nipetraka ho lohany, eny, nitoetra toy ny mpanjaka teo amin’ ny miaramila sy toy ny mpampionona ny misaona aho.
Si voluissem ire ad eos, sedebam primus: cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen mœrentium consolator.
