Salamana Pamācības 23
1 Kad tu sēdies, maizi ēst ar valdnieku, tad ņem labi vērā, kas tavā priekšā.
Når du sit til bords hjå ein hovding, so agta vel på kven du hev fyre deg,
2 Tu nazi lieci pie savas rīkles, ja esi negausis cilvēks.
og set ein kniv på strupen din, um mathugen din er stor.
3 Neiegribies viņa gardumu; jo tā ir viltus maize.
Fys ikkje etter hans lostemat, for det er dårande føda.
4 Nedzenies bagāts tapt, atmet tādu savu padomu.
Mød deg ei med å verta rik, lat fara den klokskapen din!
5 Vai tu savām acīm ļausi laisties, kur nav nekā? Jo tas tiešām ņemsies spārnus, kā ērglis, kas pret debesi skrien.
Lat ei augo fljuga til det som kverv, for det gjer seg vengjer, det er visst, som ein ørn som flyg til himmels.
6 Neēd tā maizi, kam skaudīga acs, un nekāro viņa gardumus;
Et ikkje brød hjå den som misunner deg, og fys ikkje etter hans lostemat!
7 Jo kādas viņa sirds domas, tāds viņš ir. „Ēd un dzer!“tā viņš tev saka, bet viņa sirds nav ar tevi.
For som han reknar ut i sjæli si, soleis er han. «Et og drikk!» han segjer til deg, men hjarta hans er ikkje med deg.
8 Tavi kumosi, ko tu ieēdis, tev būs jāaizvemj, un tavi mīlīgie vārdi būs bijuši veltīgi.
For biten din som du hev ete, lyt du spy upp att, og du hev spilt dine fagre ord.
9 Nerunā priekš ģeķa ausīm; jo viņš tik nievās tavus prātīgos vārdus.
For øyro på dåren skal du ikkje tala, for han vanvyrder visdommen i dine ord.
10 Neatcel vecās robežas un nenāc uz bāreņu tīrumiem;
Flyt ikkje gamall merkestein, og kom ei inn på åkrane åt faderlause.
11 Jo viņu atriebējs ir varens; tas iztiesās viņu tiesu pret tevi.
For deira målsmann er sterk, han skal føra saki deira imot deg.
12 Loki savu sirdi pie pamācīšanas un savas ausis pie prātīgas valodas.
Vend hjarta ditt til age og øyro dine til kunnskaps ord!
13 Neatrauj bērnam pārmācību; ja tu viņu ar rīkstēm šaustīsi, tad tādēļ jau nemirs.
Lat ikkje guten vera utan age! Slær du han med riset, skal han ikkje døy.
Du slær han med riset, og sjæli hans bergar du frå helheim. (Sheol h7585)
15 Mans dēls, ja tava sirds gudra, tad mana sirds priecāsies, tiešām tā priecāsies;
Son min, vert hjarta ditt vist, so gled seg og mitt hjarta,
16 Un manas īkstis no prieka lēks, ja tavas lūpas runās skaidrību.
og nyro mine fegnast når lipporn’ dine talar det som rett er.
17 Lai tava sirds nedeg uz grēciniekiem; bet turies vienmēr Tā Kunga bijāšanā.
Lat ikkje hjarta ditt misunna syndarar, men stræva stødt etter gudlegdom.
18 Jo tiešām nāks pastara diena, un tava gaidīšana nebūs veltīga.
For då er du viss på ei framtid, og di von skal ei verta til inkjes.
19 Klausies tu, mans bērns, un esi gudrs un turi savu sirdi taisnā ceļā.
Høyr du, son min, og vert vis, og lat hjarta ditt ganga beint fram på vegen.
20 Neesi ar vīna dzērājiem, kas rijot savu pašu miesu rij;
Ver ikkje med millom vindrikkarar, millom deim som foret seg på kjøt.
21 Jo dzērājs un rijējs panīks, un paģiras vilks skrandas mugurā.
For drikkar og storetar fatig vert, og svevn gjev fillor for klæde.
22 Klausi savam tēvam, kas tevi dzemdinājis, un nenicini savu māti, kad tā būs veca.
Høyr på far din som avla deg, og vanvyrd ei mor di når ho vert gamall!
23 Pērc patiesību, un nepārdod gudrību, pamācīšanu un atzīšanu.
Kjøp sanning og sel henne ikkje, visdom og age og vit.
24 Ar lielu prieku priecāsies taisnā tēvs, un kas gudru dzemdina, tas līksmosies par viņu.
Storleg fegnast far til den rettferdige, og den som fær ein vis son, skal få gleda av han.
25 Lai tavs tēvs un tava māte priecājās, un lai līksmojās, kas tevi dzemdējusi.
Lat far din og mor di gleda seg, og ho som fødde deg, fegnast.
26 Dod man savu sirdi, mans dēls, un lai mans ceļš tavām acīm labi patīk.
Son min, gjev meg hjarta ditt, og lat dine augo lika vegarne mine.
27 Jo mauka ir dziļa bedre, un sveša sieva šaura aka.
For skjøkja er som djupe gravi og den framande kona som tronge brunnen,
28 Tiešām tā glūn kā laupītājs, un vairo atkāpējus pasaulē.
ja, ho ligg på lur som ein ransmann, og ho aukar talet på utrue folk.
29 Kam gaudas? Kam vaidi? Kam bāršanās? Kam žēlabas? Kam skrambas par velti? Kam neskaidras acis?
Kven hev sorg? Kven hev sut? Kven hev dragsmål? Kven hev klagemål? Kven hev sjølvvalde sår? Kven hev dimsynte augo?
30 Tiem, kas pie vīna kavējās, tiem, kas nāk salda dzēriena meklēt.
Dei som drygjer lenge hjå vinen, dei som kjem og smakar på mjøden.
31 Neskaties pēc vīna, ka viņš tāds sarkans, ka biķerī tas zvīļo, ka tik vēlīgi nostaigā lejā.
Sjå ikkje på vinen kor han raudnar, kor vænt han smiler i staupet! lett renn han ned.
32 Pēc viņš dzeļ kā čūska un dur kā odze.
Men sidan han sting som ein slange og høgg som ein orm.
33 Tavas acis skatās pēc svešām sievām, un tava sirds runā netiklību,
Då skal augo dine sjå rare syner, og hjarta ditt talar tull og tøv.
34 Un tu esi, kā kas jūras vidū guļ, un kā kas masta virsgalā guļ.
Du vert som låg du i havsens djup, eller låg i toppen av mastri.
35 „Mani sit, bet man nesāp; mani grūsta, bet es nejūtu. Kad jel uzmodīšos? Tad sākšu atkal no gala!“
«Dei slo meg, men det gjorde’kje vondt, dei banka meg, men eg kjende det ikkje. Når skal eg vakna? Eg vil få tak i endå meir.»
