Ījaba 6

1 Ījabs atbildēja un sacīja:

Hiob zaś odpowiedział tymi słowami:

2 Kaut manas vaimanas ar svaru svērtu un turpretī manas bēdas svaru kausā liktu!

O gdyby dokładnie zważono moją udrękę i włożono na szalę całe moje nieszczęście!

3 Jo tās tagad ir grūtākas nekā jūras smiltis, tāpēc mana mute muld.

Byłoby to cięższe niż piasek morski. Dlatego moje słowa plączą się.

4 Jo tā Visuvarenā bultas ir iekš manis, mans gars dzer viņu ugunis, Dieva briesmas karo pret mani.

[Tkwią] we mnie bowiem strzały Wszechmocnego, których jad osuszył mego ducha, [a] strachy Boże walczą przeciwko mnie.

5 Vai gan meža ēzelis zviedz, kad tam ir zāle? Vai vērsis mauj, kad tam sava barība?

Czy dziki osioł ryczy, gdy ma trawę? Czy wół ryczy nad swoją paszą?

6 Vai jēlu var ēst bez sāls? Vai ir gardums olas baltumā?

Czy można zjeść niesmaczną rzecz bez soli? Czy ma jakiś smak białko jajka?

7 Ko mana dvēsele negribēja aizskart, tā nu ir mana bēdu barība.

[Czego się przedtem] moja dusza nie chciała dotknąć, jest to [teraz] moim bolesnym pokarmem.

8 Kaut mana lūgšana notiktu, un Dievs man dotu, ko es gaidu,

Oby się spełniła moja prośba i Bóg dał mi to, czego pragnę!

9 Kaut Dievs mani sadauzītu, kaut tas Savu roku izstieptu un mani satriektu!

Oby się Bogu spodobało to, aby mnie zniszczyć, aby opuścić rękę i mnie odciąć!

10 Tas man vēl būtu par prieku, un es vēl savās nežēlīgās sāpēs būtu līksms, ka neesmu aizliedzis tā Svētā vārdus.

Wtedy miałbym jeszcze pociechę – chociaż pałam boleścią, niech [Bóg] mi nie folguje – nie zataiłem bowiem słów Świętego.

11 Kāds ir mans spēks, ka es vēl varētu cerēt, un kāds ir mans gals, ka manai dvēselei būtu jāpaciešās?

Jaka [jest] moja siła, abym miał wytrwać? Jaki jest mój koniec, abym przedłużał swoje życie?

12 Vai mans spēks ir akmeņu spēks, vai mana miesa ir varš?

Czy moja siła jest siłą kamieni? Czy moje ciało jest ze spiżu?

13 Vai man palīga netrūkst pavisam, un vai man padoms nav visai pagalam?

Czy moja obrona nie jest we mnie? Czy mój rozsądek odszedł ode mnie?

14 Izsamisušam žēlastības vajag no sava drauga, citādi tas arī tā Visuvarenā bijāšanu atmet.

Strapionemu należy się litość od przyjaciela, ale on opuścił bojaźń Wszechmogącego.

15 Mani brāļi mani pieviļ kā strauts, kā strauta ūdeņi, kas notek;

Moi bracia zawiedli jak potok, odpływają jak gwałtowne potoki;

16 Sajukuši tie bija ar ledu, un sasniguši ar sniegu, -

Które są mętne od lodu, w których śnieg się ukrywa;

17 Tai laikā, kad karstums tos spiež, tad tie izsīkst, kad karsts metās, tad tie iznīkst no savas vietas.

W czasie roztopów znikają; [w czasie] upałów nikną ze swego miejsca.

18 Viņu ceļi griežas sānis, tie iet uz tuksnesi un izzūd.

Wiją się ścieżki ich dróg; rozpływają się w nicość i giną.

19 Uz tiem skatās ceļa ļaudis no Temas un cer Šebas ceļa gājēji.

Podróżni z Temy wypatrywali ich; wędrowcy z Seby pokładali w nich nadzieję.

20 Tie paliek kaunā ar tādu cerību un nosarkst, tur nonākdami.

Ale zawiedli się w oczekiwaniu, przyszli tam i zawstydzili się.

21 Tiešām nu jūs neesat it nekas, redzat briesmas un iztrūcinājāties.

Staliście się niczym; widzicie moją niedolę i lękacie się.

22 Vai es jeb kad sacīju: nesiet man un dodiet man dāvanas no sava padoma?

Czy powiedziałem: Przynieście mi [coś]? lub: Dajcie mi z waszego majątku?

23 Jeb glābiet mani no ienaidnieka rokas un pestījiet mani no varas darītāju rokas?

Lub: Wybawcie mnie z rąk wroga? lub: Wykupcie mnie z rąk okrutników?

24 Mācat mani, es cietīšu klusu, un pierādiet man, kur es maldījies.

Pouczcie mnie, a zamilknę; pokażcie mi, w czym zbłądziłem.

25 Cik spēcīgi ir taisni vārdi, bet ko norāj jūsu rāšana;

O jak mocne są słowa prawdziwe! Ale cóż sprawi wasze obwinianie?

26 Vai jūs esat apņēmušies vārdus aprāt? Vējam pieder izsamisuša vārdi.

Czy zamierzacie ganić [moje] słowa i mowę zrozpaczonego, jakby były wiatrem?

27 Vai arī bāriņam gribat valgus mest un bedri rakt savam tuvākam.

Nawet sierotę przytłaczacie i kopiecie [doły] pod swoim przyjacielem.

28 Bet nu, lūdzami, uzlūkojiet mani, jums acīs tiešām es nemelošu.

Teraz więc zechciejcie spojrzeć na mnie, a [zobaczycie], czy kłamię wam w oczy.

29 Atbildiet jel, lai nenotiek netaisnība, atbildiet, jo mana taisnība vēl stāv.

Zawróćcie, proszę, a niech nie będzie [w was] nieprawości; zawróćcie, a [poznacie] moją sprawiedliwość w tym.

30 Vai tad uz manas mēles būs netaisnība, vai mana mute nemanīs, kas ir blēdība?

Czy w moim języku jest nieprawość? Czy moje podniebienie nie rozeznaje przewrotności?