Canticum Canticorum 2

1 ego flos campi et lilium convallium

Jestem różą Saronu i lilią dolin.

2 sicut lilium inter spinas sic amica mea inter filias

Jak lilia między cierniami, tak moja umiłowana między pannami.

3 sicut malum inter ligna silvarum sic dilectus meus inter filios sub umbra illius quam desideraveram sedi et fructus eius dulcis gutturi meo

Jak jabłoń między leśnymi drzewami, tak mój miły między młodzieńcami. Z wielkim pragnieniem usiadłam w jego cieniu, a jego owoc [jest] słodki memu podniebieniu.

4 introduxit me in cellam vinariam ordinavit in me caritatem

Wprowadził mnie do komnaty biesiadnej, a jego chorągwią nade mną jest miłość.

5 fulcite me floribus stipate me malis quia amore langueo

Pokrzepcie mnie bukłakami, posilcie mnie jabłkami, bo jestem chora z miłości.

6 leva eius sub capite meo et dextera illius amplexabitur me

Jego lewa ręka pod moją głową, a jego prawa ręka mnie obejmuje.

7 adiuro vos filiae Hierusalem per capreas cervosque camporum ne suscitetis neque evigilare faciatis dilectam quoadusque ipsa velit

Zaklinam was, córki Jerozolimy, na sarny i łanie polne: Nie budźcie mego umiłowanego i nie przerywajcie [jego] snu, dopóki nie zechce.

8 vox dilecti mei ecce iste venit saliens in montibus transiliens colles

Głos mego umiłowanego! Oto idzie, skacząc po górach, a podskakując po pagórkach.

9 similis est dilectus meus capreae hinuloque cervorum en ipse stat post parietem nostrum despiciens per fenestras prospiciens per cancellos

Mój umiłowany podobny jest do sarny albo młodego jelenia. Oto stoi za naszym murem, zagląda przez okna, patrzy przez kraty.

10 et dilectus meus loquitur mihi surge propera amica mea formonsa mea et veni

Mój umiłowany odezwał się i powiedział mi: Wstań, moja umiłowana, moja piękna, i chodź!

11 iam enim hiemps transiit imber abiit et recessit

Oto bowiem minęła zima, deszcz ustał i przeszedł.

12 flores apparuerunt in terra tempus putationis advenit vox turturis audita est in terra nostra

Kwiatki pokazały się na ziemi, nadszedł czas śpiewania i głos synogarlicy słychać w naszej ziemi.

13 ficus protulit grossos suos vineae florent dederunt odorem surge amica mea speciosa mea et veni

Drzewo figowe już wypuściło swoje niedojrzałe figi, a kwitnąca winorośl wydaje swoją woń. Wstań, moja umiłowana, moja piękna, i chodź!

14 columba mea in foraminibus petrae in caverna maceriae ostende mihi faciem tuam sonet vox tua in auribus meis vox enim tua dulcis et facies tua decora

Moja gołębico, [mieszkająca] w skalnych szczelinach, w stromych kryjówkach, ukaż mi swoją twarz, daj mi usłyszeć swój głos, gdyż twój głos jest słodki i twoja twarz piękna.

15 capite nobis vulpes vulpes parvulas quae demoliuntur vineas nam vinea nostra floruit

Schwytajcie nam lisy, małe lisy, które psują winnice, ponieważ nasze winnice kwitną.

16 dilectus meus mihi et ego illi qui pascitur inter lilia

Mój umiłowany [jest] mój, a ja jestem jego. Pasie on wśród lilii.

17 donec adspiret dies et inclinentur umbrae revertere similis esto dilecte mi capreae aut hinulo cervorum super montes Bether

Nim zaświta dzień i znikną cienie, zawróć, mój umiłowany, bądź jak sarna albo młode jelenie na górach Beter.