Job 7
1 militia est vita hominis super terram et sicut dies mercennarii dies eius
Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?
2 sicut servus desiderat umbram et sicut mercennarius praestolatur finem operis sui
Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;
3 sic et ego habui menses vacuos et noctes laboriosas enumeravi mihi
Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.
4 si dormiero dico quando consurgam et rursum expectabo vesperam et replebor doloribus usque ad tenebras
Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.
5 induta est caro mea putredine et sordibus pulveris cutis mea aruit et contracta est
Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.
6 dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur et consumpti sunt absque ulla spe
Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.
7 memento quia ventus est vita mea et non revertetur oculus meus ut videat bona
Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.
8 nec aspiciet me visus hominis oculi tui in me et non subsistam
Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.
[Jak] obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca. (Sheol h7585)
10 nec revertetur ultra in domum suam neque cognoscet eum amplius locus eius
Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.
11 quapropter et ego non parcam ori meo loquar in tribulatione spiritus mei confabulabor cum amaritudine animae meae
Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.
12 numquid mare sum ego aut cetus quia circumdedisti me carcere
Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?
13 si dixero consolabitur me lectulus meus et relevabor loquens mecum in strato meo
Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;
14 terrebis me per somnia et per visiones horrore concuties
Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;
15 quam ob rem elegit suspendium anima mea et mortem ossa mea
Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.
16 desperavi nequaquam ultra iam vivam parce mihi nihil enim sunt dies mei
Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.
17 quid est homo quia magnificas eum aut quia ponis erga eum cor tuum
Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?
18 visitas eum diluculo et subito probas illum
Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?
19 usquequo non parces mihi nec dimittis me ut gluttiam salivam meam
Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?
20 peccavi quid faciam tibi o custos hominum quare posuisti me contrarium tibi et factus sum mihimet ipsi gravis
Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?
21 cur non tolles peccatum meum et quare non auferes iniquitatem meam ecce nunc in pulvere dormiam et si mane me quaesieris non subsistam
Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.
