Psalmorum 2

1 Quare fremuerunt Gentes, et populi meditati sunt inania? Astiterunt reges terrae, et principes convenerunt in unum adversus Dominum, et adversus Christum eius.

Przeczże się poganie buntują, a narody przemyślają próżne rzeczy?

2 Dirumpamus vincula eorum: et proiiciamus a nobis iugum ipsorum.

Schodzą się królowie ziemscy, a książęta radzą społem przeciwko Panu, i przeciw pomazańcowi jego, mówiąc:

3 Qui habitat in caelis irridebit eos: et Dominus subsannabit eos.

Potargajmy związki ich, a odrzućmy od siebie powrozy ich.

4 Tunc loquetur ad eos in ira sua, et in furore suo conturbabit eos.

Ale ten, który mieszka w niebie, śmieje się; Pan szydzi z nich.

5 Ego autem constitutus sum rex ab eo super Sion montem sanctum eius, praedicans praeceptum eius.

Tedy będzie mówił do nich w popędliwości swojej, a w gniewie swoim przestraszy ich,

6 Dominus dixit ad me: Filius meus es tu, ego hodie genui te.

Mówiąc: Jamci postanowił króla mojego nad Syonem, górą świętą moją.

7 Postula a me, et dabo tibi Gentes hereditatem tuam, et possessionem tuam terminos terrae.

Opowiem ten dekret: Pan rzekł do mnie: Syn mój jesteś ty, Jam ciebie dziś spłodził.

8 Reges eos in virga ferrea, et tamquam vas figuli confringes eos.

Żądaj odemnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi.

9 Et nunc reges intelligite: erudimini qui iudicatis terram.

Potrzesz ich laską żelazną, a jako naczynie zduńskie pokruszysz ich.

10 Servite Domino in timore: et exultate ei cum tremore.

Terazże tedy zrozumiejcie, królowie, nauczcie się sędziowie ziemi!

11 Apprehendite disciplinam nequando irascatur Dominus, et pereatis de via iusta.

Służcie Panu w bojaźni, a rozradujcie się ze drżeniem.

12 Cum exarserit in brevi ira eius, beati omnes, qui confidunt in eo.

Pocałujcie syna, by się snać nie rozgniewał, i zginęlibyście w drodze, gdyby się najmniej zapaliła popędliwość jego. Błogosławieni wszyscy, którzy w nim ufają.