Lucam 17
1 Et ait ad discipulos suos: Impossibile est ut non veniant scandala: vae autem illi, per quem veniunt.
itaH paraM yIzuH ziSyAn uvAca, vighnairavazyam AgantavyaM kintu vighnA yena ghaTiSyante tasya durgati rbhaviSyati|
2 Utilius est illi si lapis molaris imponatur circa collum eius, et proiiciatur in mare, quam ut scandalizet unum de pusillis istis.
eteSAM kSudraprANinAm ekasyApi vighnajananAt kaNThabaddhapeSaNIkasya tasya sAgarAgAdhajale majjanaM bhadraM|
3 Attendite vobis: Si peccaverit in te frater tuus, increpa illum: et si poenitentiam egerit, dimitte illi.
yUyaM sveSu sAvadhAnAstiSThata; tava bhrAtA yadi tava kiJcid aparAdhyati tarhi taM tarjaya, tena yadi manaH parivarttayati tarhi taM kSamasva|
4 Et si septies in die peccaverit in te, et septies in die conversus fuerit ad te, dicens: Poenitet me, dimitte illi.
punarekadinamadhye yadi sa tava saptakRtvo'parAdhyati kintu saptakRtva Agatya manaH parivartya mayAparAddham iti vadati tarhi taM kSamasva|
5 Et dixerunt Apostoli Domino: Adauge nobis fidem.
tadA preritAH prabhum avadan asmAkaM vizvAsaM varddhaya|
6 Dixit autem Dominus: Si habueritis fidem, sicut granum sinapis, dicetis huic arbori moro: Eradicare, et transplantare in mare, et obediet vobis.
prabhuruvAca, yadi yuSmAkaM sarSapaikapramANo vizvAsosti tarhi tvaM samUlamutpATito bhUtvA samudre ropito bhava kathAyAm etasyAm etaduDumbarAya kathitAyAM sa yuSmAkamAjJAvaho bhaviSyati|
7 Quis autem vestrum habens servum arantem aut pascentem boves, qui regresso de agro dicat illi: Statim transi, recumbe:
aparaM svadAse halaM vAhayitvA vA pazUn cArayitvA kSetrAd Agate sati taM vadati, ehi bhoktumupaviza, yuSmAkam etAdRzaH kosti?
8 et non dicat ei: Para quod coenem, et praecinge te, et ministra mihi donec manducem et bibam, et post haec tu manducabis, et bibes?
varaJca pUrvvaM mama khAdyamAsAdya yAvad bhuJje pivAmi ca tAvad baddhakaTiH paricara pazcAt tvamapi bhokSyase pAsyasi ca kathAmIdRzIM kiM na vakSyati?
9 Numquid gratiam habet servo illi, quia fecit quae ei imperaverat?
tena dAsena prabhorAjJAnurUpe karmmaNi kRte prabhuH kiM tasmin bAdhito jAtaH? netthaM budhyate mayA|
10 Non puto. Sic et vos cum feceritis omnia, quae praecepta sunt vobis, dicite: Servi inutiles sumus: quod debuimus facere, fecimus.
itthaM nirUpiteSu sarvvakarmmasu kRteSu satmu yUyamapIdaM vAkyaM vadatha, vayam anupakAriNo dAsA asmAbhiryadyatkarttavyaM tanmAtrameva kRtaM|
11 Et factum est, dum iret in Ierusalem, transibat per mediam Samariam, et Galilaeam.
sa yirUzAlami yAtrAM kurvvan zomiroNgAlIlpradezamadhyena gacchati,
12 Et cum ingrederetur quoddam castellum, occurrerunt ei decem viri leprosi, qui steterunt a longe:
etarhi kutracid grAme pravezamAtre dazakuSThinastaM sAkSAt kRtvA
13 et levaverunt vocem, dicentes: Iesu praeceptor, miserere nostri.
dUre tiSThanata uccai rvaktumArebhire, he prabho yIzo dayasvAsmAn|
14 Quos ut vidit, dixit: Ite, ostendite vos sacerdotibus. Et factum est, dum irent, mundati sunt.
tataH sa tAn dRSTvA jagAda, yUyaM yAjakAnAM samIpe svAn darzayata, tataste gacchanto rogAt pariSkRtAH|
15 Unus autem ex illis, ut vidit quia mundatus est, regressus est, cum magna voce magnificans Deum,
tadA teSAmekaH svaM svasthaM dRSTvA proccairIzvaraM dhanyaM vadan vyAghuTyAyAto yIzo rguNAnanuvadan taccaraNAdhobhUmau papAta;
16 et cecidit in faciem ante pedes eius, gratias agens: et hic erat Samaritanus.
sa cAsIt zomiroNI|
17 Respondens autem Iesus, dixit: Nonne decem mundati sunt? et novem ubi sunt?
tadA yIzuravadat, dazajanAH kiM na pariSkRtAH? tahyanye navajanAH kutra?
18 Non est inventus qui rediret, et daret gloriam Deo, nisi hic alienigena.
IzvaraM dhanyaM vadantam enaM videzinaM vinA kopyanyo na prApyata|
19 Et ait illi: Surge, vade: quia fides tua te salvum fecit.
tadA sa tamuvAca, tvamutthAya yAhi vizvAsaste tvAM svasthaM kRtavAn|
20 Interrogatus autem a Pharisaeis: Quando venit regnum Dei? respondens eis, dixit: Non veniet regnum Dei cum observatione:
atha kadezvarasya rAjatvaM bhaviSyatIti phirUzibhiH pRSTe sa pratyuvAca, Izvarasya rAjatvam aizvaryyadarzanena na bhaviSyati|
21 neque dicent: Ecce hic, aut ecce illic. Ecce enim regnum Dei intra vos est.
ata etasmin pazya tasmin vA pazya, iti vAkyaM lokA vaktuM na zakSyanti, Izvarasya rAjatvaM yuSmAkam antarevAste|
22 Et ait ad discipulos suos: Venient dies quando desideretis videre unum diem Filii hominis, et non videbitis.
tataH sa ziSyAn jagAda, yadA yuSmAbhi rmanujasutasya dinamekaM draSTum vAJchiSyate kintu na darziSyate, IdRkkAla AyAti|
23 Et dicent vobis: Ecce hic, et ecce illic. Nolite ire, neque sectemini:
tadAtra pazya vA tatra pazyeti vAkyaM lokA vakSyanti, kintu teSAM pazcAt mA yAta, mAnugacchata ca|
24 nam, sicut fulgur coruscans de sub caelo in ea, quae sub caelo sunt, fulget: ita erit Filius hominis in die sua.
yatastaDid yathAkAzaikadizyudiya tadanyAmapi dizaM vyApya prakAzate tadvat nijadine manujasUnuH prakAziSyate|
25 Primum autem oportet illum multa pati, et reprobari a generatione hac.
kintu tatpUrvvaM tenAnekAni duHkhAni bhoktavyAnyetadvarttamAnalokaizca so'vajJAtavyaH|
26 Et sicut factum est in diebus Noe, ita erit et in diebus Filii hominis.
nohasya vidyamAnakAle yathAbhavat manuSyasUnoH kAlepi tathA bhaviSyati|
27 Edebant, et bibebant: uxores ducebant, et dabantur ad nuptias, usque in diem, qua intravit Noe in arcam: et venit diluvium, et perdidit omnes.
yAvatkAlaM noho mahApotaM nArohad AplAvivAryyetya sarvvaM nAnAzayacca tAvatkAlaM yathA lokA abhuJjatApivan vyavahan vyavAhayaMzca;
28 Similiter sicut factum est in diebus Lot: Edebant, et bibebant: emebant, et vendebant: plantabant, et aedificabant:
itthaM loTo varttamAnakAlepi yathA lokA bhojanapAnakrayavikrayaropaNagRhanirmmANakarmmasu prAvarttanta,
29 qua die autem exiit Lot a Sodomis, pluit ignem, et sulphur de caelo, et omnes perdidit:
kintu yadA loT sidomo nirjagAma tadA nabhasaH sagandhakAgnivRSTi rbhUtvA sarvvaM vyanAzayat
30 secundum haec erit qua die Filius hominis revelabitur.
tadvan mAnavaputraprakAzadinepi bhaviSyati|
31 In illa hora qui fuerit in tecto, et vasa eius in domo, ne descendat tollere illa: et qui in agro, similiter non redeat retro.
tadA yadi kazcid gRhopari tiSThati tarhi sa gRhamadhyAt kimapi dravyamAnetum avaruhya naitu; yazca kSetre tiSThati sopi vyAghuTya nAyAtu|
32 Memores estote uxoris Lot.
loTaH patnIM smarata|
33 Quicumque quaesierit animam suam salvam facere, perdet illam: et quicumque perdiderit illam, vivificabit eam.
yaH prANAn rakSituM ceSTiSyate sa prANAn hArayiSyati yastu prANAn hArayiSyati saeva prANAn rakSiSyati|
34 Dico vobis: in illa nocte erunt duo in lecto uno: unus assumetur, et alter relinquetur:
yuSmAnahaM vacmi tasyAM rAtrau zayyaikagatayo rlokayoreko dhAriSyate parastyakSyate|
35 duae erunt molentes in unum: una assumetur, et altera relinquetur: duo in agro: unus assumetur, et alter relinquetur.
striyau yugapat peSaNIM vyAvarttayiSyatastayorekA dhAriSyate parAtyakSyate|
36 Respondentes dicunt illi: Ubi Domine?
puruSau kSetre sthAsyatastayoreko dhAriSyate parastyakSyate|
37 Qui dixit illis: Ubicumque fuerit corpus, illuc congregabuntur et aquilae.
tadA te papracchuH, he prabho kutretthaM bhaviSyati? tataH sa uvAca, yatra zavastiSThati tatra gRdhrA milanti|
