Job 7

1 Militia est vita hominis super terram: et sicut dies mercenarii, dies eius.

İnsanın yer üzündəki həyatı ağır xidmət deyilmi? Keçirdiyi günlərin muzdur ömründən fərqi nədir?

2 Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius praestolatur finem operis sui:

Kölgəyə həsrət qalan kölə kimidir, Muzdunu gözləyən fəhlə kimidir,

3 Sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi.

Bəli, irs olaraq mənə boş aylar verildi, Qismətimə sıxıntılı gecələr düşdü.

4 Si dormiero, dicam: Quando consurgam? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras.

Yatanda düşünürəm: “Görəsən nə vaxt qalxacağam?” Gecə isə hey uzanır, Mən gün doğana qədər yerimdə qurcalanıram.

5 Induta est caro mea putredine et sordibus pulveris, cutis mea aruit, et contracta est.

Bədənimə qurd düşüb, qabıqlanır, Çatlayan dərimdən irin axır.

6 Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe.

Günlərim toxucunun məkikindən də sürətli gedir, Ümidsiz sona çatır.

7 Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona.

Ey Allah, yada sal, həyatım bir nəfəsdir, Gözüm yenidən yaxşılıq görməyəcək.

8 Nec aspiciet me visus hominis: oculi tui in me, et non subsistam.

Bu anda mənə baxan gözlər məni təzədən görməyəcək, Sənin gözlərin üzərimdə olacaq, amma mən olmayacağam.

9 Sicut consumitur nubes, et pertransit: sic qui descenderit ad inferos, non ascendet. (Sheol h7585)

Bulud dağılıb getdiyi kimi Ölülər diyarına enən bir daha çıxmaz. (Sheol h7585)

10 Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus eius.

Bir daha evinə qayıtmaz, Olduğu yer artıq onu tanımaz.

11 Quapropter et ego non parcam ori meo, loquar in tribulatione spiritus mei: confabulabor cum amaritudine animae meae.

Ona görə sakitləşməyəcəyəm, Ruhumun sıxıntısını dilə gətirəcəyəm, Canımın ağrısından şikayət edəcəyəm.

12 Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere?

Dənizəmmi, dəniz əjdahasıyammı? Niyə üzərimdə nəzarətçi qoyursan?

13 Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo:

Düşündüm ki, bəlkə yatağım məni rahatlar, Döşəyim şikayətimi azaldar.

14 Terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties.

Məni yuxularla qorxudursan, Röyalarla canıma vəlvələ salırsan.

15 Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.

Canım boğulub-ölməyi yaşamaqdan üstün tutur, Quru cəsəddə qalmaqdansa ölüm mənə xoşdur.

16 Desperavi, nequaquam ultra iam vivam: parce mihi, nihil enim sunt dies mei.

Həyatımdan bezmişəm, Uzun ömür istəmirəm. Məndən əlini çək, Ömrümün mənası getdi.

17 Quid est homo, quia magnificas eum? aut quid apponis erga eum cor tuum?

İnsan nədir ki, onu bu qədər böyüdürsən, Qayğısını çəkirsən.

18 Visitas eum diluculo, et subito probas illum:

Ona hər səhər baş çəkirsən, Hər an onu sınayırsan.

19 Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam?

Nə vaxtadək nəzərini üzərimdən çəkməyəcəksən? Mənə udqunmağa imkan verməyəcəksən?

20 Peccavi, quid faciam tibi o custos hominum? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?

Ey insan nəzarətçisi, nədir günahım? Mən Sənə nə etmişəm? Məni niyə Özünə hədəf etdin? İndi öz yükümü çəkə bilmirəm.

21 Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam? ecce, nunc in pulvere dormiam: et si mane me quaesieris, non subsistam.

Niyə üsyankarlığımı əfv etmirsən, Təqsirimi bağışlamırsan? Bir azdan torpaq altda yatacağam, Axtarsan da, məni tapmayacaqsan».