Job 10
1 Taedet animam meam vitae meae, dimittam adversum me eloquium meum, loquar in amaritudine animae meae.
Moja dusza zmęczona jest życiem; dam upust swemu narzekaniu, będę mówił w goryczy swej duszy.
2 Dicam Deo: Noli me condemnare: indica mihi cur me ita iudices.
Powiem Bogu: Nie potępiaj mnie. Oznajmij mi, czemu wiedziesz ze mną spór?
3 Numquid bonum tibi videtur, si calumnieris me, et opprimas me opus manuum tuarum, et consilium impiorum adiuves?
Czy dobrze ci z tym, że mnie uciskasz, że odrzucasz dzieło swoich rąk i sprzyjasz radzie niegodziwych?
4 Numquid oculi carnei tibi sunt: aut sicut videt homo, et tu videbis?
Czy masz oczy cielesne? Czy widzisz, jak człowiek widzi?
5 Numquid sicut dies hominis dies tui, et anni tui sicut humana sunt tempora,
Czy twoje dni są jak dni człowieka, a twoje lata jak lata ludzkie;
6 Ut quaeras iniquitatem meam, et peccatum meum scruteris?
Że się wywiadujesz o moją nieprawość i dochodzisz mojego grzechu?
7 Et scias quia nihil impium fecerim, cum sit nemo qui de manu tua possit eruere.
Ty wiesz, że nie jestem niegodziwy i nikt nie wyrwie [mnie] z twoich rąk.
8 Manus tuae fecerunt me, et plasmaverunt me totum in circuitu: et sic repente praecipitas me?
Twoje ręce ukształtowały mnie i uczyniły mnie całego ze wszystkich stron, lecz mnie niszczysz.
9 Memento quaeso quod sicut lutum feceris me, et in pulverem reduces me.
Pamiętaj, proszę, że ulepiłeś mnie jak glinę; czy obrócisz mnie w proch?
10 Nonne sicut lac mulsisti me, et sicut caseum me coagulasti?
Czy nie wylałeś mnie jak mleko i nie sprawiłeś, że jak ser stężałem?
11 Pelle et carnibus vestisti me: ossibus et nervis compegisti me.
Przyoblekłeś mnie skórą i ciałem, a kośćmi i żyłami pospinałeś mnie.
12 Vitam et misericordiam tribuisti mihi, et visitatio tua custodivit spiritum meum.
Obdarzyłeś mnie życiem i miłosierdziem, a twoja opatrzność strzegła mego ducha.
13 Licet haec celes in corde tuo, tamen scio quia universorum memineris.
I chociaż ukryłeś to wszystko w swoim sercu, wiem jednak, że to jest z twojej woli.
14 Si peccavi, et ad horam pepercisti mihi: cur ab iniquitate mea mundum me esse non pateris?
Jeśli grzeszę, ty to spostrzegasz i nie uwolnisz mnie od mojej nieprawości.
15 Et si impius fuero, vae mihi est: et si iustus, non levabo caput, saturatus afflictione et miseria.
Jeśli jestem niegodziwy, biada mi, a [choćbym też] był sprawiedliwy, nie podniosę swojej głowy. Jestem syty hańby, zważ na moje utrapienie;
16 Et propter superbiam quasi leaenam capies me, reversusque mirabiliter me crucias.
Gdyż go przybywa; gonisz mnie jak okrutny lew i zachowujesz się dziwnie wobec mnie.
17 Instauras testes tuos contra me, et multiplicas iram tuam adversum me, et poenae militant in me.
Stawiasz przeciwko mnie nowych świadków i pomnażasz nade mną swój gniew; wojsko za wojskiem naciera na mnie.
18 Quare de vulva eduxisti me? qui utinam consumptus essem ne oculus me videret.
Czemu wyprowadziłeś mnie z łona? Obym umarł i nie widziało mnie żadne oko!
19 Fuissem quasi non essem, de utero translatus ad tumulum.
Byłbym, jakby mnie nie było, od łona zanieśliby mnie do grobu!
20 Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi? dimitte ergo me, ut plangam paululum dolorem meum:
Czy nie zostało mi niewiele dni? Przestań więc i odejdź ode mnie, abym nabrał trochę otuchy;
21 Antequam vadam et non revertar, ad terram tenebrosam, et opertam mortis caligine:
Zanim odejdę tam, skąd już nie powrócę, do ziemi ciemności i cienia śmierci;
22 Terram miseriae et tenebrarum, ubi umbra mortis, et nullus ordo, sed sempiternus horror inhabitat.
Do ziemi ciemnej jak noc [i do] cienia śmierci i bezładu, gdzie świeci tylko ciemność.
