< Iacobi 1 >

1 Iacobus Dei, et Domini nostri Iesu Christi servus, duodecim tribubus, quae sunt in dispersione, salutem.
Иаков, Богу и Господу Иисусу Христу раб, обеманадесяте коленома, иже в разсеянии, радоватися.
2 Omne gaudium existimate fratres mei, cum in tentationes varias incideritis:
Всяку радость имейте, братие моя, егда во искушения впадаете различна,
3 scientes quod probatio fidei vestrae patientiam operatur.
ведяще, яко искушение вашея веры соделовает терпение:
4 Patientia autem opus perfectum habet: ut sitis perfecti et integri in nullo deficientes.
терпение же дело совершенно да имать, яко да будете совершенни и всецели, ни в чемже лишени.
5 Si quis autem vestrum indiget sapientia, postulet a Deo, qui dat omnibus affluenter, et non improperat: et dabitur ei.
Аще же кто от вас лишен есть премудрости, да просит от дающаго Бога всем нелицеприемне и не поношающаго, и дастся ему.
6 Postulet autem in fide nihil haesitans: qui enim haesitat, similis est fluctui maris, qui a vento movetur et circumfertur.
Да просит же верою, ничтоже сумняся: сумняйся бо уподобися волнению морскому, ветры возметаему и развеваему.
7 non ergo aestimet homo ille quod accipiat aliquid a Domino.
Да не мнит бо человек он, яко приимет что от Бога.
8 Vir duplex animo inconstans est in omnibus viis suis.
Муж двоедушен неустроен во всех путех своих.
9 Glorietur autem frater humilis in exaltatione sua:
Да хвалится же брат смиренный в высоте своей,
10 dives autem in humilitate sua, quoniam sicut flos foeni transibit:
богатый же во смирении своем, зане якоже цвет травный мимоидет:
11 exortus est enim sol cum ardore, et arefecit foenum, et flos eius decidit, et decor vultus eius deperiit: ita et dives in itineribus suis marcescet.
возсия бо солнце со зноем, и изсуши траву, и цвет ея отпаде, и благолепие лица ея погибе: сице и богатый в хождении своем увядает.
12 Beatus vir, qui suffert tentationem: quoniam cum probatus fuerit, accipiet coronam vitae, quam repromisit Deus diligentibus se.
Блажен муж, иже претерпит искушение: зане искусен быв, приимет венец жизни, егоже обеща Бог любящым Его.
13 Nemo cum tentatur, dicat quoniam a Deo tentatur: Deus enim intentator malorum est: ipse autem neminem tentat.
Никтоже искушаемь да глаголет, яко от Бога искушаемь есмь: Бог бо несть искуситель злым, не искушает же Той ни когоже,
14 Unusquisque vero tentatur a concupiscentia sua abstractus, et illectus.
кийждо же искушается, от своея похоти влекомь и прельщаемь:
15 Deinde concupiscentia cum conceperit, parit peccatum: peccatum vero cum consummatum fuerit, generat mortem.
таже похоть заченши раждает грех, грех же содеян раждает смерть.
16 Nolite itaque errare fratres mei dilectissimi.
Не льститеся, братие моя возлюбленная:
17 Omne datum optimum, et omne donum perfectum desursum est, descendens a Patre luminum, apud quem non est transmutatio, nec vicissitudinis obumbratio.
всяко даяние благо и всяк дар совершен свыше есть, сходяй от Отца светов, у Негоже несть пременение, или преложения стень.
18 Voluntarie enim genuit nos verbo veritatis, ut simus initium aliquod creaturae eius.
Восхотев бо породи нас словом истины, во еже быти нам начаток некий созданием Его.
19 Scitis fratres mei dilectissimi. Sit autem omnis homo velox ad audiendum: tardus autem ad loquendum, et tardus ad iram.
Темже, братие моя возлюбленная, да будет всяк человек скор услышати и косен глаголати, косен во гнев,
20 Ira enim viri, iustitiam Dei non operatur.
гнев бо мужа, правды Божия не соделовает.
21 Propter quod abiicientes omnem immunditiam, et abundantiam malitiae, in mansuetudine suscipite insitum verbum, quod potest salvare animas vestras.
Сего ради отложше всяку скверну и избыток злобы, в кротости приимите всажденное слово, могущее спасти душы вашя.
22 Estote autem factores verbi, et non auditores tantum: fallentes vosmetipsos.
Бывайте же творцы слова, а не точию слышатели, прельщающе себе самех.
23 Quia si quis auditor est verbi, et non factor: hic comparabitur viro consideranti vultum nativitatis suae in speculo:
Зане аще кто есть слышатель слова, а не творец, таковый уподобися мужу смотряющу лице бытия своего в зерцале:
24 consideravit enim se, et abiit, et statim oblitus est qualis fuerit.
усмотри бо себе и отиде, и абие забы, каков бе.
25 Qui autem perspexerit in lege perfectae libertatis, et permanserit in ea, non auditor obliviosus factus, sed factor operis: hic beatus in facto suo erit.
Приникий же в закон совершен свободы, и пребыв, сей не слышатель забытлив быв, но творец дела, сей блажен в делании своем будет.
26 Si quis autem putat se religiosum esse, non refrenans linguam suam, sed seducens cor suum, huius vana est religio.
Аще кто мнится верен быти в вас, и не обуздовает языка своего, но льстит сердце свое, сего суетна есть вера.
27 Religio munda, et immaculata apud Deum et Patrem, haec est: Visitare pupillos, et viduas in tribulatione eorum, et immaculatum se custodire ab hoc saeculo.
Вера бо чиста и нескверна пред Богом и Отцем сия есть, еже посещати сирых и вдовиц в скорбех их, (и) нескверна себе блюсти от мира.

< Iacobi 1 >