< Iacobi 1 >

1 Iacobus Dei, et Domini nostri Iesu Christi servus, duodecim tribubus, quae sunt in dispersione, salutem.
Иаков, раб Бога и Господа Иисуса Христа, двенадцати коленам, находящимся в рассеянии, - радоваться.
2 Omne gaudium existimate fratres mei, cum in tentationes varias incideritis:
С великою радостью принимайте, братия мои, когда впадаете в различные искушения,
3 scientes quod probatio fidei vestrae patientiam operatur.
зная, что испытание вашей веры производит терпение;
4 Patientia autem opus perfectum habet: ut sitis perfecti et integri in nullo deficientes.
терпение же должно иметь совершенное действие, чтобы вы были совершенны во всей полноте, без всякого недостатка.
5 Si quis autem vestrum indiget sapientia, postulet a Deo, qui dat omnibus affluenter, et non improperat: et dabitur ei.
Если же у кого из вас не достает мудрости, да просит у Бога, дающего всем просто и без упреков, - и дастся ему.
6 Postulet autem in fide nihil haesitans: qui enim haesitat, similis est fluctui maris, qui a vento movetur et circumfertur.
Но да просит с верою, нимало не сомневаясь, потому что сомневающийся подобен морской волне, ветром поднимаемой и развеваемой.
7 non ergo aestimet homo ille quod accipiat aliquid a Domino.
Да не думает такой человек получить что-нибудь от Господа.
8 Vir duplex animo inconstans est in omnibus viis suis.
Человек с двоящимися мыслями не тверд во всех путях своих.
9 Glorietur autem frater humilis in exaltatione sua:
Да хвалится брат униженный высотою своею,
10 dives autem in humilitate sua, quoniam sicut flos foeni transibit:
а богатый - унижением своим, потому что он прейдет, как цвет на траве.
11 exortus est enim sol cum ardore, et arefecit foenum, et flos eius decidit, et decor vultus eius deperiit: ita et dives in itineribus suis marcescet.
Восходит солнце, настает зной, и зноем иссушает траву, цвет ее опадает, исчезает красота вида ее; так увядает и богатый в путях своих.
12 Beatus vir, qui suffert tentationem: quoniam cum probatus fuerit, accipiet coronam vitae, quam repromisit Deus diligentibus se.
Блажен человек, который переносит искушение, потому что, быв испытан, он получит венец жизни, который обещал Господь любящим Его.
13 Nemo cum tentatur, dicat quoniam a Deo tentatur: Deus enim intentator malorum est: ipse autem neminem tentat.
В искушении никто не говори: Бог меня искушает; потому что Бог не искушается злом и Сам не искушает никого,
14 Unusquisque vero tentatur a concupiscentia sua abstractus, et illectus.
но каждый искушается, увлекаясь и обольщаясь собственною похотью;
15 Deinde concupiscentia cum conceperit, parit peccatum: peccatum vero cum consummatum fuerit, generat mortem.
похоть же, зачав, рождает грех, а сделанный грех рождает смерть.
16 Nolite itaque errare fratres mei dilectissimi.
Не обманывайтесь, братия мои возлюбленные.
17 Omne datum optimum, et omne donum perfectum desursum est, descendens a Patre luminum, apud quem non est transmutatio, nec vicissitudinis obumbratio.
Всякое даяние доброе и всякий дар совершенный нисходит свыше, от Отца светов, у Которого нет изменения и ни тени перемены.
18 Voluntarie enim genuit nos verbo veritatis, ut simus initium aliquod creaturae eius.
Восхотев, родил Он нас словом истины, чтобы нам быть некоторым начатком Его созданий.
19 Scitis fratres mei dilectissimi. Sit autem omnis homo velox ad audiendum: tardus autem ad loquendum, et tardus ad iram.
Итак, братия мои возлюбленные, всякий человек да будет скор на слышание, медлен на слова, медлен на гнев,
20 Ira enim viri, iustitiam Dei non operatur.
ибо гнев человека не творит правды Божией.
21 Propter quod abiicientes omnem immunditiam, et abundantiam malitiae, in mansuetudine suscipite insitum verbum, quod potest salvare animas vestras.
Посему, отложив всякую нечистоту и остаток злобы, в кротости примите насаждаемое слово, могущее спасти ваши души.
22 Estote autem factores verbi, et non auditores tantum: fallentes vosmetipsos.
Будьте же исполнители слова, а не слушатели только, обманывающие самих себя.
23 Quia si quis auditor est verbi, et non factor: hic comparabitur viro consideranti vultum nativitatis suae in speculo:
Ибо кто слушает слово и не исполняет, тот подобен человеку, рассматривающему природные черты лица своего в зеркале:
24 consideravit enim se, et abiit, et statim oblitus est qualis fuerit.
он посмотрел на себя, отошел и тотчас забыл, каков он.
25 Qui autem perspexerit in lege perfectae libertatis, et permanserit in ea, non auditor obliviosus factus, sed factor operis: hic beatus in facto suo erit.
Но кто вникнет в закон совершенный, закон свободы, и пребудет в нем, тот, будучи не слушателем забывчивым, но исполнителем дела, блажен будет в своем действии.
26 Si quis autem putat se religiosum esse, non refrenans linguam suam, sed seducens cor suum, huius vana est religio.
Если кто из вас думает, что он благочестив, и не обуздывает своего языка, но обольщает свое сердце, у того пустое благочестие.
27 Religio munda, et immaculata apud Deum et Patrem, haec est: Visitare pupillos, et viduas in tribulatione eorum, et immaculatum se custodire ab hoc saeculo.
Чистое и непорочное благочестие пред Богом и Отцем есть то, чтобы призирать сирот и вдов в их скорбях и хранить себя неоскверненным от мира.

< Iacobi 1 >