Job 7

1 Militia est vita hominis super terram, et sicut dies mercenarii dies ejus.

Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?

2 Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius præstolatur finem operis sui,

Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;

3 sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi.

Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.

4 Si dormiero, dicam: Quando consurgam? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras.

Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.

5 Induta est caro mea putredine, et sordibus pulveris cutis mea aruit et contracta est.

Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.

6 Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe.

Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.

7 Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona.

Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.

8 Nec aspiciet me visus hominis; oculi tui in me, et non subsistam.

Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.

9 Sicut consumitur nubes, et pertransit, sic qui descenderit ad inferos, non ascendet. (Sheol h7585)

[Jak] obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca. (Sheol h7585)

10 Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus ejus.

Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.

11 Quapropter et ego non parcam ori meo: loquar in tribulatione spiritus mei; confabulabor cum amaritudine animæ meæ.

Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.

12 Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere?

Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?

13 Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo:

Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;

14 terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties.

Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;

15 Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.

Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.

16 Desperavi: nequaquam ultra jam vivam: parce mihi, nihil enim sunt dies mei.

Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.

17 Quid est homo, quia magnificas eum? aut quid apponis erga eum cor tuum?

Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?

18 Visitas eum diluculo, et subito probas illum.

Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?

19 Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam?

Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?

20 Peccavi; quid faciam tibi, o custos hominum? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?

Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?

21 Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam? ecce nunc in pulvere dormiam, et si mane me quæsieris, non subsistam.

Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.