Psalmorum 139
1 In finem, Psalmus David. Domine probasti me, et cognovisti me:
Til songmeisteren; av David; ein salme. Herre, du ransakar meg og kjenner meg.
2 tu cognovisti sessionem meam, et resurrectionem meam.
Um eg sit eller stend upp, so veit du det, du skynar min tanke langan veg.
3 Intellexisti cogitationes meas de longe: semitam meam, et funiculum meum investigasti.
Mi gonga og lega røyner du ut, og alle mine vegar kjenner du grant.
4 Et omnes vias meas prævidisti: quia non est sermo in lingua mea.
For det er inkje ord på mi tunga - sjå, Herre, du kjenner det alt til fullnads.
5 Ecce Domine tu cognovisti omnia novissima, et antiqua: tu formasti me, et posuisti super me manum tuam.
Bak og framme held du ikring meg, og du legg di hand på meg.
6 Mirabilis facta est scientia tua ex me: confortata est, et non potero ad eam.
Slik kunnskap er meg for underleg, han er for høg, eg kann ikkje greida honom.
7 Quo ibo a spiritu tuo? et quo a facie tua fugiam?
Kvar skal eg fara frå din ande, og kvar skal eg fly ifrå ditt andlit?
For eg upp til himmelen, so er du der, og reidde eg seng i helheimen, sjå, der er du og. (Sheol h7585)
9 Si sumpsero pennas meas diluculo, et habitavero in extremis maris:
Tek eg vengjerne til morgonroden, slo eg meg ned ved ytste havet,
10 Etenim illuc manus tua deducet me: et tenebit me dextera tua.
di hand vilde leida meg ogso der, og di høgre hand vilde halda meg fast.
11 Et dixi: Forsitan tenebræ conculcabunt me: et nox illuminatio mea in deliciis meis.
Og sagde eg: «Myrker løyne meg, og ljoset verte natt ikringum meg, »
12 Quia tenebræ non obscurabuntur a te, et nox sicut dies illuminabitur: sicut tenebræ eius, ita et lumen eius.
so vilde ikkje heller myrkret gjera noko myrkt for deg, og natti vilde vera ljos som dagen, myrkret vilde vera som ljoset.
13 Quia tu possedisti renes meos: suscepisti me de utero matris meæ.
For du hev skapt mine nyro, du hev verka meg i morsliv.
14 Confitebor tibi quia terribiliter magnificatus es: mirabilia opera tua, et anima mea cognoscit nimis.
Eg takkar deg, av di eg er laga på øgjeleg underfull vis; underfulle er dine verk, og mi sjæl veit det so vel.
15 Non est occultatum os meum a te, quod fecisti in occulto: et substantia mea in inferioribus terræ.
Mine bein var ikkje dulde for deg då eg vart laga i løynd, då eg med kunst vart verka djupt i jordi.
16 Imperfectum meum viderunt oculi tui, et in libro tuo omnes scribentur: dies formabuntur, et nemo in eis.
Då eg var eit foster, såg dine augo meg, og i di bok vart dei alle uppskrivne, dei dagar som vart fastsette, då ikkje ein av deim var komen.
17 Mihi autem nimis honorificati sunt amici tui, Deus: nimis confortatus est principatus eorum.
Og kor dyre dine tankar er for meg, du Gud, kor store summarne er av deim!
18 Dinumerabo eos, et super arenam multiplicabuntur: exurrexi, et adhuc sum tecum.
Vil eg telja deim, so er dei fleire enn sand; eg vaknar, og endå er eg hjå deg.
19 Si occideris Deus peccatores: viri sanguinum declinate a me:
Gud, gjev du vilde drepa den ugudlege! og de, blodfuse menner, vik burt frå meg -
20 Quia dicitis in cogitatione: accipient in vanitate civitates tuas.
dei som nemner deg med fulskap, brukar ditt namn til lygn - dine fiendar!
21 Nonne qui oderunt te Domine, oderam: et super inimicos tuos tabescebam?
Skulde eg ikkje, Herre, hata deim som hatar deg, og styggjast ved deim som stend deg imot?
22 Perfecto odio oderam illos: et inimici facti sunt mihi.
Med det sterkaste hatet hatar eg deim, fiendar er dei for meg.
23 Proba me Deus, et scito cor meum: interroga me, et cognosce semitas meas.
Ransaka meg, Gud, og kjenn mitt hjarta! Prøv meg og kjenn mine tankar!
24 Et vide, si via iniquitatis in me est: et deduc me in via æterna.
Og sjå um eg er på veg til pinsla, og leid meg på æveleg veg!
