Job 8

1 Respondens autem Baldad Suhites, dixit:

Şuahlı Bildat şöyle yanıtladı:

2 Usquequo loqueris talia, et spiritus multiplex sermones oris tui?

“Ne zamana dek böyle konuşacaksın? Sözlerin sert rüzgar gibi.

3 Numquid Deus supplantat iudicium? aut Omnipotens subvertit quod iustum est?

Tanrı adaleti saptırır mı, Her Şeye Gücü Yeten doğru olanı çarpıtır mı?

4 Etiam si filii tui peccaverunt ei, et dimisit eos in manu iniquitatis suæ:

Oğulların ona karşı günah işlediyse, İsyanlarının cezasını vermiştir.

5 Tu tamen si diluculo consurrexeris ad Deum, et Omnipotentem fueris deprecatus:

Ama sen gayretle Tanrı'yı arar, Her Şeye Gücü Yeten'e yalvarırsan,

6 Si mundus et rectus incesseris, statim evigilabit ad te, et pacatum reddet habitaculum iustitiæ tuæ:

Temiz ve doğruysan, O şimdi bile senin için kolları sıvayıp Seni hak ettiğin yere geri getirecektir.

7 In tantum, ut si priora tua fuerint parva, et novissima tua multiplicentur nimis.

Başlangıcın küçük olsa da, Sonun büyük olacak.

8 Interroga enim generationem pristinam, et diligenter investiga patrum memoriam:

“Lütfen, önceki kuşaklara sor, Atalarının neler öğrendiğini iyice araştır.

9 (Hesterni quippe sumus, et ignoramus quoniam sicut umbra dies nostri sunt super terram.)

Çünkü biz daha dün doğduk, bir şey bilmeyiz, Yeryüzündeki günlerimiz sadece bir gölge.

10 Et ipsi docebunt te: loquentur tibi, et de corde suo proferent eloquia.

Onlar sana anlatıp öğretmeyecek, İçlerindeki sözleri dile getirmeyecek mi?

11 Numquid vivere potest scirpus absque humore? aut crescere carectum sine aqua?

“Bataklık olmayan yerde kamış biter mi? Susuz yerde saz büyür mü?

12 Cum adhuc sit in flore, nec carpatur manu, ante omnes herbas arescit:

Henüz yeşilken, kesilmeden, Otlardan önce kururlar.

13 Sic viæ omnium, qui obliviscuntur Deum, et spes hypocritæ peribit:

Tanrı'yı unutan herkesin sonu böyledir, Tanrısız insanın umudu böyle yok olur.

14 Non ei placebit vecordia sua, et sicut tela aranearum fiducia eius.

Onun güvendiği şey kırılır, Dayanağı ise bir örümcek ağıdır.

15 Innitetur super domum suam, et non stabit: fulciet eam, et non consurget:

Örümcek ağına yaslanır, ama ağ çöker, Ona tutunur, ama ağ taşımaz.

16 Humectus videtur antequam veniat Sol, et in ortu suo germen eius egredietur.

Tanrısızlar güneşte iyi sulanmış bitkiyi andırır, Dalları bahçenin üzerinden aşar;

17 Super acervum petrarum radices eius densabuntur, et inter lapides commorabitur.

Kökleri taş yığınına sarılır, Çakılların arasında yer aranır.

18 Si absorbuerit eum de loco suo, negabit eum, et dicet: Non novi te.

Ama yerinden sökülürse, Yeri, ‘Seni hiç görmedim’ diyerek onu yadsır.

19 Hæc est enim lætitia viæ eius, ut rursum de terra alii germinentur.

İşte sevinci böyle son bulur, Yerinde başka bitkiler biter.

20 Deus non proiiciet simplicem, nec porriget manum malignis:

“Tanrı kusursuz insanı reddetmez, Kötülük edenlerin elinden tutmaz.

21 Donec impleatur risu os tuum, et labia tua iubilo.

O senin ağzını yine gülüşle, Dudaklarını sevinç haykırışıyla dolduracaktır.

22 Qui oderunt te, induentur confusione: et tabernaculum impiorum non subsistet.

Düşmanlarını utanç kaplayacak, Kötülerin çadırı yok olacaktır.”