Job 20

1 Respondens autem Sophar Naamathites, dixit:

Då tok Sofar frå Na’ama til ords og sagde:

2 Idcirco cogitationes meæ variæ succedunt sibi, et mens in diversa rapitur.

«Difor gjev mine tankar svar, og difor stormar det i meg.

3 Doctrinam, qua me arguis, audiam, et spiritus intelligentiæ meæ respondebit mihi.

Ei skamleg skrapa fær eg høyra, men kloke svar mi ånd gjev meg.

4 Hoc scio a principio, ex quo positus est homo super terram,

Veit du’kje at frå ævords tid, frå mannen fyrst på jord vart sett,

5 Quod laus impiorum brevis sit, et gaudium hypocritæ ad instar puncti.

ugudlege hev stokkut jubel, vanheilage stuttvarug gleda?

6 Si ascenderit usque ad cælum superbia eius, et caput eius nubes tetigerit:

Når modet hans til himmels stig, når hovudet mot sky han lyfter,

7 Quasi sterquilinium in fine perdetur: et qui eum viderant, dicent: Ubi est?

han evig gjeng til grunns som skarnet; «Kvar er han?» spør dei, honom såg.

8 Velut somnium avolans non invenietur, transiet sicut visio nocturna.

Lik draumen glid han burt og kverv, vert jaga som ei nattesyn.

9 Oculus, qui eum viderat, non videbit, neque ultra intuebitur eum locus suus.

Han burte er for alle augo, hans stad veit ikkje til han meir.

10 Filii eius atterentur egestate, et manus illius reddent ei dolorem suum.

Hans born lyt hjelpa fatigfolk; hans hender gjev hans gods attende.

11 Ossa eius implebuntur vitiis adolescentiæ eius, et cum eo in pulvere dormient.

Hans bein var full’ av ungdomskraft; men den i moldi ligg med honom.

12 Cum enim dulce fuerit in ore eius malum, abscondet illud sub lingua sua.

Er i hans munn det vonde søtt, vil han det under tunga gøyma,

13 Parcet illi, et non derelinquet illud, et celabit in gutture suo.

sparer han det og slepper ikkje, held han det under gomen fast,

14 Panis eius in utero illius vertetur in fel aspidum intrinsecus.

so vert i kroppen maten hans til orme-eiter i hans buk.

15 Divitias, quas devoravit, evomet, et de ventre illius extrahet eas Deus.

Det gods han gløypte, spyr han ut; Gud driv det ut or magen hans.

16 Caput aspidum suget, et occidet eum lingua viperæ.

Han orme-eiter i seg saug, og ødle-tunga honom drep.

17 (Non videat rivulos fluminis, torrentes mellis, et butyri.)

Han fær visst ikkje skoda bekkjer, ei heller flaum av mjølk og honning.

18 Luet quæ fecit omnia, nec tamen consumetur: iuxta multitudinem adinventionum suarum, sic et sustinebit.

Han rikdom vinn, men nyt han ikkje; han samlar gods, men vert’kje glad.

19 Quoniam confringens nudavit pauperes: domum rapuit, et non ædificavit eam.

Han krasa småfolk, let deim liggja, han rana hus som han ei byggjer.

20 Nec est satiatus venter eius: et cum habuerit quæ concupierat, possidere non poterit.

Han kjende ikkje ro inni seg, men med sin skatt han slepp’kje undan.

21 Non remansit de cibo eius, et propterea nihil permanebit de bonis eius.

Hans hækna sparer ingen ting; og difor kverv hans lukka burt.

22 Cum satiatus fuerit, arctabitur, æstuabit, et omnis dolor irruet super eum.

I all si ovnøgd lid han naud; kvar armings-hand kjem yver honom.

23 Utinam impleatur venter eius, ut emittat in eum iram furoris sui, et pluat super illum bellum suum.

Og til å fylla buken hans han sender vreiden yver honom, let maten sin på honom regna.

24 Fugiet arma ferrea, et irruet in arcum æreum.

Og um han frå jarnvåpen flyr, han såra vert frå koparbogen;

25 Eductus, et egrediens de vagina sua, et fulgurans in amaritudine sua: vadent, et venient super eum horribiles.

ut gjenom ryggen pili kjem, den blanke odd ut or hans gall, og dauderædslor fell på honom.

26 Omnes tenebræ absconditæ sunt in occultis eius: devorabit eum ignis, qui non succenditur, affligetur relictus in tabernaculo suo.

Alt myrker gøymt er åt hans skattar, ja, ukveikt eld et honom upp, og øyder all hans eigedom.

27 Revelabunt cæli iniquitatem eius, et terra consurget adversus eum.

Himmelen ter hans brotsverk fram, og jordi reiser seg imot han.

28 Apertum erit germen domus illius, detrahetur in die furoris Dei.

Hans heime-forråd fer sin veg, renn burt på vreidedagen hans.

29 Hæc est pars hominis impii a Deo, et hereditas verborum eius a Domino.

Slikt etlar Gud til gudlaus mann; det lovar Gud til arv åt honom.»