< Canticum Canticorum 2 >

1 Ego flos campi, et lilium convallium.
Я нарцисс Саронский, лилия долин!
2 Sicut lilium inter spinas, sic amica mea inter filias.
Что лилия между тернами, то возлюбленная моя между девицами.
3 Sicut malus inter ligna silvarum, sic dilectus meus inter filios. Sub umbra illius quem desideraveram, sedi: et fructus eius dulcis gutturi meo.
Что яблоня между лесными деревьями, то возлюбленный мой между юношами. В тени ее люблю я сидеть, и плоды ее сладки для гортани моей.
4 Introduxit me in cellam vinariam, ordinavit in me charitatem.
Он ввел меня в дом пира, и знамя его надо мною - любовь.
5 Fulcite me floribus, stipate me malis: quia amore langueo.
Подкрепите меня вином, освежите меня яблоками, ибо я изнемогаю от любви.
6 Læva eius sub capite meo, et dextera illius amplexabitur me.
Левая рука его у меня под головою, а правая обнимает меня.
7 Adiuro vos filiæ Ierusalem per capreas, cervosque camporum, ne suscitetis, neque evigilare faciatis dilectam, quoadusque ipsa velit.
Заклинаю вас, дщери Иерусалимские, сернами или полевыми ланями: не будите и не тревожьте возлюбленной, доколе ей угодно.
8 Vox dilecti mei, ecce iste venit saliens in montibus, transiliens colles:
Голос возлюбленного моего! вот, он идет, скачет по горам, прыгает по холмам.
9 similis est dilectus meus capreæ, hinnuloque cervorum. En ipse stat post parietem nostrum respiciens per fenestras, prospiciens per cancellos.
Друг мой похож на серну или на молодого оленя. Вот, он стоит у нас за стеною, заглядывает в окно, мелькает сквозь решетку.
10 En dilectus meus loquitur mihi: Surge, propera amica mea, columba mea, formosa mea, et veni.
Возлюбленный мой начал говорить мне: встань, возлюбленная моя, прекрасная моя, выйди!
11 Iam enim hiems transiit, imber abiit, et recessit.
Вот, зима уже прошла; дождь миновал, перестал;
12 Flores apparuerunt in terra nostra, tempus putationis advenit: vox turturis audita est in terra nostra:
цветы показались на земле; время пения настало, и голос горлицы слышен в стране нашей;
13 ficus protulit grossos suos: vineæ florentes dederunt odorem suum. Surge, amica mea, speciosa mea, et veni:
смоковницы распустили свои почки, и виноградные лозы, расцветая, издают благовоние. Встань, возлюбленная моя, прекрасная моя, выйди!
14 columba mea in foraminibus petræ, in caverna maceriæ, ostende mihi faciem tuam, sonet vox tua in auribus meis: vox enim tua dulcis, et facies tua decora.
Голубица моя в ущелье скалы под кровом утеса! покажи мне лице твое, дай мне услышать голос твой, потому что голос твой сладок и лице твое приятно.
15 Capite nobis vulpes parvulas, quæ demoliuntur vineas: nam vinea nostra floruit.
Ловите нам лисиц, лисенят, которые портят виноградники, а виноградники наши в цвете.
16 Dilectus meus mihi, et ego illi, qui pascitur inter lilia
Возлюбленный мой принадлежит мне, а я ему; он пасет между лилиями.
17 donec aspiret dies, et inclinentur umbræ. Revertere: similis esto, dilecte mi, capreæ, hinnuloque cervorum super montes Bether.
Доколе день дышит прохладою, и убегают тени, возвратись, будь подобен серне или молодому оленю на расселинах гор.

< Canticum Canticorum 2 >