< Psalmorum 90 >

1 Oratio Moysi hominis Dei. Domine, refugium factus es nobis: a generatione in generationem.
Preghiera di Mosè, uomo di Dio. O Signore, tu sei stato per noi un rifugio d’età in età.
2 Priusquam montes fierent, aut formaretur terra, et orbis: a sæculo et usque in sæculum tu es Deus.
Avanti che i monti fossero nati e che tu avessi formato la terra e il mondo, anzi, ab eterno in eterno, tu sei Dio.
3 Ne avertas hominem in humilitatem: et dixisti: Convertimini filii hominum.
Tu fai tornare i mortali in polvere e dici: Ritornate, o figliuoli degli uomini.
4 Quoniam mille anni ante oculos tuos, tamquam dies hesterna, quæ præteriit, Et custodia in nocte,
Perché mille anni, agli occhi tuoi, sono come il giorno d’ieri quand’è passato, e come una veglia nella notte.
5 quæ pro nihilo habentur, eorum anni erunt.
Tu li porti via come in una piena; son come un sogno. Son come l’erba che verdeggia la mattina;
6 Mane sicut herba transeat, mane floreat, et transeat: vespere decidat, induret, et arescat.
la mattina essa fiorisce e verdeggia, la sera è segata e si secca.
7 Quia defecimus in ira tua, et in furore tuo turbati sumus.
Poiché noi siam consumati per la tua ira, e siamo atterriti per il tuo cruccio.
8 Posuisti iniquitates nostras in conspectu tuo: sæculum nostrum in illuminatione vultus tui.
Tu metti le nostre iniquità davanti a te, e i nostri peccati occulti, alla luce della tua faccia.
9 Quoniam omnes dies nostri defecerunt: et in ira tua defecimus. Anni nostri sicut aranea meditabuntur:
Tutti i nostri giorni spariscono per il tuo cruccio; noi finiamo gli anni nostri come un soffio.
10 dies annorum nostrorum in ipsis, septuaginta anni. Si autem in potentatibus octoginta anni: et amplius eorum, labor et dolor. Quoniam supervenit mansuetudo: et corripiemur.
I giorni de’ nostri anni arrivano a settant’anni; o, per i più forti, a ottant’anni; e quel che ne fa l’orgoglio, non è che travaglio e vanità; perché passa presto, e noi ce ne voliam via.
11 Quis novit potestatem iræ tuæ: et præ timore tuo iram tuam
Chi conosce la forza della tua ira e il tuo cruccio secondo il timore che t’è dovuto?
12 dinumerare? Dexteram tuam sic notam fac: et eruditos corde in sapientia.
Insegnaci dunque a così contare nostri giorni, che acquistiamo un cuor savio.
13 Convertere Domine usquequo? et deprecabilis esto super servos tuos.
Ritorna, o Eterno; fino a quando? e muoviti a pietà dei tuoi servitori.
14 Repleti sumus mane misericordia tua: et exultavimus, et delectati sumus omnibus diebus nostris.
Saziaci al mattino della tua benignità, e noi giubileremo, ci rallegreremo tutti i dì nostri.
15 Lætati sumus pro diebus, quibus nos humiliasti: annis, quibus vidimus mala.
Rallegraci in proporzione de’ giorni che ci hai afflitti, e degli anni che abbiam sentito il male.
16 Respice in servos tuos, et in opera tua: et dirige filios eorum.
Apparisca l’opera tua a pro de’ tuo servitori, e la tua gloria sui loro figliuoli.
17 Et sit splendor Domini Dei nostri super nos, et opera manuum nostrarum dirige super nos: et opus manuum nostrarum dirige.
La grazia del Signore Iddio nostro sia sopra noi, e rendi stabile l’opera delle nostre mani; sì, l’opera delle nostre mani rendila stabile.

< Psalmorum 90 >