< Psalmorum 69 >

1 In finem, pro iis, qui commutabuntur, David. Salvum me fac Deus: quoniam intraverunt aquæ usque ad animam meam.
Al Músico principal: sobre Sosannim: Salmo de David. SÁLVAME, oh Dios, porque las aguas han entrado hasta el alma.
2 Infixus sum in limo profundi: et non est substantia. Veni in altitudinem maris: et tempestas demersit me.
Estoy hundido en cieno profundo, donde no hay pie: he venido á abismos de aguas, y la corriente me ha anegado.
3 Laboravi clamans, raucæ factæ sunt fauces meæ: defecerunt oculi mei, dum spero in Deum meum.
Cansado estoy de llamar; mi garganta se ha enronquecido; han desfallecido mis ojos esperando á mi Dios.
4 Multiplicati sunt super capillos capitis mei, qui oderunt me gratis. Confortati sunt qui persecuti sunt me inimici mei iniuste: quæ non rapui, tunc exolvebam.
Hanse aumentado más que los cabellos de mi cabeza los que me aborrecen sin causa; hanse fortalecido mis enemigos, los que me destruyen sin por qué: he venido pues á pagar lo que no he tomado.
5 Deus tu scis insipientiam meam: et delicta mea a te non sunt abscondita.
Dios, tú sabes mi locura; y mis delitos no te son ocultos.
6 Non erubescant in me qui expectant te Domine, Domine virtutum. Non confundantur super me qui quærunt te, Deus Israel.
No sean avergonzados por mi causa los que te esperan, oh Señor Jehová de los ejércitos; no sean confusos por mí los que te buscan, oh Dios de Israel.
7 Quoniam propter te sustinui opprobrium: operuit confusio faciem meam.
Porque por amor de ti he sufrido afrenta; confusión ha cubierto mi rostro.
8 Extraneus factus sum fratribus meis, et peregrinus filiis matris meæ.
He sido extrañado de mis hermanos, y extraño á los hijos de mi madre.
9 Quoniam zelus domus tuæ comedit me: et opprobria exprobrantium tibi, ceciderunt super me.
Porque me consumió el celo de tu casa; y los denuestos de los que te vituperaban, cayeron sobre mí.
10 Et operui in ieiunio animam meam: et factum est in opprobrium mihi.
Y lloré [afligiendo] con ayuno mi alma; y esto me ha sido por afrenta.
11 Et posui vestimentum meum cilicium: et factus sum illis in parabolam.
Puse además saco por mi vestido; y vine á serles por proverbio.
12 Adversum me loquebantur qui sedebant in porta: et in me psallebant qui bibebant vinum.
Hablaban contra mí los que se sentaban á la puerta, y [me zaherían] en las canciones de los bebedores de sidra.
13 Ego vero orationem meam ad te Domine: tempus beneplaciti Deus. In multitudine misericordiæ tuæ exaudi me, in veritate salutis tuæ:
Empero yo [enderezaba] mi oración á ti, oh Jehová, al tiempo de [tu] buena voluntad: oh Dios, por la multitud de tu misericordia, por la verdad de tu salud, óyeme.
14 Eripe me de luto, ut non infigar: libera me ab iis, qui oderunt me, et de profundis aquarum.
Sácame del lodo, y no sea yo sumergido: sea yo libertado de los que me aborrecen, y del profundo de las aguas.
15 Non me demergat tempestas aquæ, neque absorbeat me profundum: neque urgeat super me puteus os suum.
No me anegue el ímpetu de las aguas, ni me suerba la hondura, ni el pozo cierre sobre mí su boca.
16 Exaudi me Domine, quoniam benigna est misericordia tua: secundum multitudinem miserationum tuarum respice in me.
Oyeme, Jehová, porque apacible es tu misericordia; mírame conforme á la multitud de tus miseraciones.
17 Et ne avertas faciem tuam a puero tuo: quoniam tribulor, velociter exaudi me.
Y no escondas tu rostro de tu siervo; porque estoy angustiado; apresúrate, óyeme.
18 Intende animæ meæ, et libera eam: propter inimicos meos eripe me.
Acércate á mi alma, redímela: líbrame á causa de mis enemigos.
19 Tu scis improperium meum, et confusionem meam, et reverentiam meam.
Tú sabes mi afrenta, y mi confusión, y mi oprobio: delante de ti están todos mis enemigos.
20 In conspectu tuo sunt omnes qui tribulant me, improperium expectavit cor meum et miseriam. Et sustinui qui simul contristaretur, et non fuit: et qui consolaretur, et non inveni.
La afrenta ha quebrantado mi corazón, y estoy acongojado: y esperé quien se compadeciese de [mí], y no lo hubo: y consoladores, y ninguno hallé.
21 Et dederunt in escam meam fel: et in siti mea potaverunt me aceto.
Pusiéronme además hiel por comida, y en mi sed me dieron á beber vinagre.
22 Fiat mensa eorum coram ipsis in laqueum, et in retributiones, et in scandalum.
Sea su mesa delante de ellos por lazo, y [lo que es] para bien por tropiezo.
23 Obscurentur oculi eorum ne videant: et dorsum eorum semper incurva.
Sean oscurecidos sus ojos para ver, y haz siempre titubear sus lomos.
24 Effunde super eos iram tuam: et furor iræ tuæ comprehendat eos.
Derrama sobre ellos tu ira, y el furor de tu enojo los alcance.
25 Fiat habitatio eorum deserta: et in tabernaculis eorum non sit qui inhabitet.
Sea su palacio asolado: en sus tiendas no haya morador.
26 Quoniam quem tu percussisti, persecuti sunt: et super dolorem vulnerum meorum addiderunt.
Porque persiguieron al que tú heriste; y cuentan del dolor de los que tú llagaste.
27 Appone iniquitatem super iniquitatem eorum: et non intrent in iustitiam tuam.
Pon maldad sobre su maldad, y no entren en tu justicia.
28 Deleantur de Libro viventium: et cum iustis non scribantur.
Sean raídos del libro de los vivientes, y no sean escritos con los justos.
29 Ego sum pauper et dolens: salus tua Deus suscepit me.
Y yo afligido y dolorido, tu salud, oh Dios, me defenderá.
30 Laudabo nomen Dei cum cantico: et magnificabo eum in laude:
Alabaré yo el nombre de Dios con cántico, ensalzarélo con alabanza.
31 Et placebit Deo super vitulum novellum: cornua producentem et ungulas.
Y agradará á Jehová más que [sacrificio] de buey, ó becerro que echa cuernos y uñas.
32 Videant pauperes et lætentur: quærite Deum, et vivet anima vestra:
Veránlo los humildes, y se gozarán; buscad á Dios, y vivirá vuestro corazón.
33 Quoniam exaudivit pauperes Dominus: et vinctos suos non despexit.
Porque Jehová oye á los menesterosos, y no menosprecia á sus prisioneros.
34 Laudent illum cæli et terra, mare, et omnia reptilia in eis.
Alábenlo los cielos y la tierra, los mares, y todo lo que se mueve en ellos.
35 Quoniam Deus salvam faciet Sion: et ædificabuntur civitates Iuda. Et inhabitabunt ibi, et hereditate acquirent eam.
Porque Dios guardará á Sión, y reedificará las ciudades de Judá; y habitarán allí, y la poseerán.
36 Et semen servorum eius possidebit eam, et qui diligunt nomen eius, habitabunt in ea.
Y la simiente de sus siervos la heredará, y los que aman su nombre habitarán en ella.

< Psalmorum 69 >