Psalmorum 41

1 In finem, Psalmus ipsi David. Beatus qui intelligit super egenum, et pauperem: in die mala liberabit eum Dominus.

2 Dominus conservet eum, et vivificet eum, et beatum faciat eum in terra: et non tradat eum in animam inimicorum eius.

3 Dominus opem ferat illi super lectum doloris eius: universum stratum eius versasti in infirmitate eius.

4 Ego dixi: Domine miserere mei: sana animam meam, quia peccavi tibi.

5 Inimici mei dixerunt mala mihi: Quando morietur, et peribit nomen eius?

6 Et si ingrediebatur ut videret, vana loquebatur, cor eius congregavit iniquitatem sibi. Egrediebatur foras, et loquebatur

7 in idipsum. Adversum me susurrabant omnes inimici mei: adversum me cogitabant mala mihi.

8 Verbum iniquum constituerunt adversum me: Numquid qui dormit non adiiciet ut resurgat?

9 Etenim homo pacis meæ, in quo speravi: qui edebat panes meos, magnificavit super me supplantationem.

10 Tu autem Domine miserere mei, et resuscita me: et retribuam eis.

11 In hoc cognovi quoniam voluisti me: quoniam non gaudebit inimicus meus super me.

12 Me autem propter innocentiam suscepisti: et confirmasti me in conspectu tuo in æternum.

13 Benedictus Dominus Deus Israel a sæculo, et usque in sæculum: fiat, fiat.