Psalmorum 39

1 In finem, ipsi Idithun, Canticum David. Dixi: Custodiam vias meas: ut non delinquam in lingua mea. Posui ori meo custodiam, cum consisteret peccator adversum me.

2 Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis: et dolor meus renovatus est.

3 Concaluit cor meum intra me: et in meditatione mea exardescet ignis.

4 Locutus sum in lingua mea: Notum fac mihi Domine finem meum. Et numerum dierum meorum quis est: ut sciam quid desit mihi.

5 Ecce mensurabiles posuisti dies meos: et substantia mea tamquam nihilum ante te. Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens.

6 Verumtamen in imagine pertransit homo: sed et frustra conturbatur. Thesaurizat: et ignorat cui congregabit ea.

7 Et nunc quæ est expectatio mea? nonne Dominus? et substantia mea apud te est.

8 Ab omnibus iniquitatibus meis erue me: opprobrium insipienti dedisti me.

9 Obmutui, et non aperui os meum, quoniam tu fecisti:

10 amove a me plagas tuas.

11 A fortitudine manus tuæ ego defeci in increpationibus: propter iniquitatem corripuisti hominem. Et tabescere fecisti sicut araneam animam eius: verumtamen vane conturbatur omnis homo.

12 Exaudi orationem meam Domine, et deprecationem meam: auribus percipe lacrimas meas. Ne sileas: quoniam advena ego sum apud te, et peregrinus, sicut omnes patres mei.

13 Remitte mihi, ut refrigerer priusquam abeam, et amplius non ero.