< Psalmorum 18 >

1 In finem, puero Domini David, qui locutus est Domino verba cantici huius, in die, qua eripuit eum Dominus de manu omnium inimicorum eius, et de manu Saul, et dixit: Diligam te Domine fortitudo mea:
Al Capo de’ musici. Di Davide, servo dell’Eterno, il quale rivolse all’Eterno le parole di questo cantico quando l’Eterno l’ebbe riscosso dalla mano di tutti i suoi nemici e dalla mano di Saul. Egli disse: Io t’amo, o Eterno, mia forza!
2 Dominus firmamentum meum, et refugium meum, et liberator meus. Deus meus adiutor meus, et sperabo in eum. Protector meus, et cornu salutis meæ, et susceptor meus.
L’Eterno è la mia ròcca, la mia fortezza, il mio liberatore; il mio Dio, la mia rupe, in cui mi rifugio, il mio scudo, il mio potente salvatore, il mio alto ricetto.
3 Laudans invocabo Dominum: et ab inimicis meis salvus ero.
Io invocai l’Eterno ch’è degno d’ogni lode e fui salvato dai miei nemici.
4 Circumdederunt me dolores mortis: et torrentes iniquitatis conturbaverunt me.
I legami della morte m’aveano circondato e i torrenti della distruzione m’aveano spaventato.
5 Dolores inferni circumdederunt me: præoccupaverunt me laquei mortis. (Sheol h7585)
I legami del soggiorno de’ morti m’aveano attorniato, i lacci della morte m’aveano còlto. (Sheol h7585)
6 In tribulatione mea invocavi Dominum, et ad Deum meum clamavi: et exaudivit de templo sancto suo vocem meam: et clamor meus in conspectu eius, introivit in aures eius.
Nella mia distretta invocai l’Eterno e gridai al mio Dio. Egli udì la mia voce dal suo tempio e il mio grido pervenne a lui, ai suoi orecchi.
7 Commota est, et contremuit terra: fundamenta montium conturbata sunt, et commota sunt, quoniam iratus est eis.
Allora la terra fu scossa e tremò, i fondamenti de’ monti furono smossi e scrollati; perch’egli era acceso d’ira.
8 Ascendit fumus in ira eius: et ignis a facie eius exarsit: carbones succensi sunt ab eo.
Un fumo saliva dalle sue nari; un fuoco consumante gli usciva dalla bocca, e ne procedevano carboni accesi.
9 Inclinavit cælos, et descendit: et caligo sub pedibus eius.
Egli abbassò i cieli e discese, avendo sotto i piedi una densa caligine.
10 Et ascendit super cherubim, et volavit: volavit super pennas ventorum.
Cavalcava sopra un cherubino e volava; volava veloce sulle ali del vento;
11 Et posuit tenebras latibulum suum, in circuitu eius tabernaculum eius: tenebrosa aqua in nubibus aeris.
avea fatto delle tenebre la sua stanza nascosta, avea posto intorno a sé per suo padiglione l’oscurità dell’acque, le dense nubi de’ cieli.
12 Præ fulgore in conspectu eius nubes transierunt, grando et carbones ignis.
Per lo splendore che lo precedeva, le dense nubi si sciolsero con gragnuola e con carboni accesi.
13 Et intonuit de cælo Dominus, et Altissimus dedit vocem suam: grando et carbones ignis.
L’Eterno tuonò ne’ cieli e l’Altissimo diè fuori la sua voce con gragnuola e con carboni accesi.
14 Et misit sagittas suas, et dissipavit eos: fulgura multiplicavit, et conturbavit eos.
E avventò le sue saette e disperse i nemici; lanciò folgori in gran numero e li mise in rotta.
15 Et apparuerunt fontes aquarum, et revelata sunt fundamenta orbis terrarum: Ab increpatione tua Domine, ab inspiratione Spiritus iræ tuæ.
Allora apparve il letto delle acque, e i fondamenti del mondo furono scoperti al tuo sgridare, o Eterno, al soffio del vento delle tue nari.
16 Misit de summo, et accepit me: et assumpsit me de aquis multis.
Egli distese dall’alto la mano e mi prese, mi trasse fuori delle grandi acque.
17 Eripuit me de inimicis meis fortissimis, et ab his qui oderunt me: quoniam confortati sunt super me.
Mi riscosse dal mio potente nemico, e da quelli che mi odiavano perch’eran più forti di me.
18 Prævenerunt me in die afflictionis meæ: et factus est Dominus protector meus.
Essi m’eran piombati addosso nel dì della mia calamità, ma l’Eterno fu il mio sostegno.
19 Et eduxit me in latitudinem: salvum me fecit, quoniam voluit me.
Egli mi trasse fuori al largo, mi liberò, perché mi gradisce.
20 Et retribuet mihi Dominus secundum iustitiam meam, et secundum puritatem manuum mearum retribuet mihi:
L’Eterno mi ha retribuito secondo la mia giustizia, mi ha reso secondo la purità delle mie mani,
21 Quia custodivi vias Domini, nec impie gessi a Deo meo.
poiché ho osservato le vie dell’Eterno e non mi sono empiamente sviato dal mio Dio.
22 Quoniam omnia iudicia eius in conspectu meo: et iustitias eius non repuli a me.
Poiché ho tenuto tutte le sue leggi davanti a me, e non ho rimosso da me i suoi statuti.
23 Et ero immaculatus cum eo: et observabo me ab iniquitate mea.
E sono stato integro verso lui, e mi son guardato dalla mia iniquità.
24 Et retribuet mihi Dominus secundum iustitiam meam: et secundum puritatem manuum mearum in conspectu oculorum eius.
Ond’è che l’Eterno m’ha reso secondo la mia giustizia, secondo la purità delle mie mani nel suo cospetto.
25 Cum sancto sanctus eris, et cum viro innocente innocens eris:
Tu ti mostri pietoso verso il pio, integro verso l’uomo integro;
26 et cum electo electus eris: et cum perverso perverteris.
ti mostri puro col puro e ti mostri astuto col perverso;
27 Quoniam tu populum humilem salvum facies: et oculos superborum humiliabis.
poiché tu sei quel che salvi la gente afflitta e fai abbassare gli occhi alteri.
28 Quoniam tu illuminas lucernam meam Domine: Deus meus illumina tenebras meas.
Sì, tu sei quel che fa risplendere la mia lampada; l’Eterno, il mio Dio, è quel che illumina le mie tenebre.
29 Quoniam in te eripiar a tentatione, et in Deo meo transgrediar murum.
Con te io assalgo tutta una schiera e col mio Dio salgo sulle mura.
30 Deus meus impolluta via eius: eloquia Domini igne examinata: protector est omnium sperantium in se.
La via di Dio è perfetta; la parola dell’Eterno e purgata col fuoco; egli è lo scudo di tutti quelli che sperano in lui.
31 Quoniam quis Deus præter Dominum? aut quis Deus præter Deum nostrum?
Poiché chi è Dio fuor dell’Eterno? E chi è Ròcca fuor del nostro Dio,
32 Deus qui præcinxit me virtute: et posuit immaculatam viam meam.
l’Iddio che mi cinge di forza e rende la mia via perfetta?
33 Qui perfecit pedes meos tamquam cervorum, et super excelsa statuens me.
Egli rende i miei piedi simili a quelli delle cerve, e mi rende saldo sui miei alti luoghi;
34 Qui docet manus meas ad prælium: et posuisti, ut arcum æreum, brachia mea.
ammaestra le mie mani alla battaglia e le mie braccia tendono un arco di rame.
35 Et dedisti mihi protectionem salutis tuæ: et dextera tua suscepit me: Et disciplina tua correxit me in finem: et disciplina tua ipsa me docebit.
Tu m’hai anche dato lo scudo della tua salvezza, e la tua destra m’ha sostenuto, e la tua benignità m’ha fatto grande.
36 Dilatasti gressus meos subtus me: et non sunt infirmata vestigia mea:
Tu hai allargato la via ai miei passi; e i miei piedi non hanno vacillato.
37 Persequar inimicos meos, et comprehendam illos: et non convertar donec deficiant.
Io ho inseguito i miei nemici e li ho raggiunti; e non son tornato indietro prima d’averli distrutti.
38 Confringam illos, nec poterunt stare: cadent subtus pedes meos.
Io li ho abbattuti e non son potuti risorgere; son caduti sotto i miei piedi.
39 Et præcinxisti me virtute ad bellum: et supplantasti insurgentes in me subtus me.
Tu m’hai cinto di forza per la guerra; tu hai fatto piegare sotto di me i miei avversari;
40 Et inimicos meos dedisti mihi dorsum, et odientes me disperdidisti.
hai fatto voltar le spalle davanti a me ai miei nemici, e ho distrutto quelli che m’odiavano.
41 Clamaverunt, nec erat qui salvos faceret, ad Dominum: nec exaudivit eos.
Hanno gridato, ma non vi fu chi li salvasse; hanno gridato all’Eterno, ma egli non rispose loro.
42 Et comminuam eos, ut pulverem ante faciem venti: ut lutum platearum delebo eos.
Io li ho tritati come polvere esposta al vento, li ho spazzati via come il fango delle strade.
43 Eripies me de contradictionibus populi: constitues me in caput Gentium.
Tu m’hai liberato dalle dissensioni del popolo, m’hai costituito capo di nazioni; un popolo che non conoscevo mi e stato sottoposto.
44 Populus, quem non cognovi, servivit mihi: in auditu auris obedivit mihi.
Al solo udir parlare di me, m’hanno ubbidito; i figli degli stranieri m’hanno reso omaggio.
45 Filii alieni mentiti sunt mihi, filii alieni inveterati sunt, et claudicaverunt a semitis suis.
I figli degli stranieri son venuti meno, sono usciti tremanti dai loro ripari.
46 Vivit Dominus, et benedictus Deus meus, et exaltetur Deus salutis meæ.
Vive l’Eterno! Sia benedetta la mia ròcca! E sia esaltato l’Iddio della mia salvezza!
47 Deus qui das vindictas mihi, et subdis populos sub me, liberator meus de inimicis meis iracundis.
l’Iddio che fa la mia vendetta e mi sottomette i popoli,
48 Et ab insurgentibus in me exaltabis me: a viro iniquo eripies me.
che mi scampa dai miei nemici. Sì, tu mi sollevi sopra i miei avversari, mi riscuoti dall’uomo violento.
49 Propterea confitebor tibi in nationibus Domine: et nomini tuo psalmum dicam,
Perciò, o Eterno, ti loderò fra le nazioni, e salmeggerò al tuo nome.
50 magnificans salutes regis eius, et faciens misericordiam christo suo David, et semini eius usque in sæculum.
Grandi liberazioni egli accorda al suo re, ed usa benignità verso il suo Unto, verso Davide e la sua progenie in perpetuo.

< Psalmorum 18 >