< Psalmorum 147 >

1 Alleluia. Laudate Dominum quoniam bonus est psalmus: Deo nostro sit iucunda, decoraque laudatio.
Louvai ao SENHOR, porque é bom cantar louvores ao nosso Deus; porque agradável e merecido [é] o louvor.
2 Ædificans Ierusalem Dominus: dispersiones Israelis congregabit.
O SENHOR edifica a Jerusalém; [e] ajunta os dispersos de Israel.
3 Qui sanat contritos corde: et alligat contritiones eorum.
Ele sara aos de coração partido, e os cura de suas dores.
4 Qui numerat multitudinem stellarum: et omnibus eis nomina vocat.
Ele conta o número das estrelas; chama todas elas pelos seus nomes.
5 Magnus Dominus noster, et magna virtus eius: et sapientiæ eius non est numerus.
O nosso Senhor é grande e muito poderoso; seu entendimento é incomensurável.
6 Suscipiens mansuetos Dominus: humilians autem peccatores usque ad terram.
O SENHOR levanta aos mansos; [e] abate aos perversos até a terra.
7 Præcinite Domino in confessione: psallite Deo nostro in cithara.
Cantai ao SENHOR em agradecimento; cantai louvores ao nosso Deus com harpa.
8 Qui operit cælum nubibus: et parat terræ pluviam. Qui producit in montibus fœnum: et herbam servituti hominum.
Ele que cobre o céu com nuvens, que prepara chuva para a terra, que faz os montes produzirem erva;
9 Qui dat iumentis escam ipsorum: et pullis corvorum invocantibus eum.
Que dá ao gado seu pasto; e [também] aos filhos dos corvos, quando clamam.
10 Non in fortitudine equi voluntatem habebit: nec in tibiis viri beneplacitum erit ei.
Ele não se agrada da força do cavalo, nem se contenta com as pernas do homem.
11 Beneplacitum est Domino super timentes eum: et in eis, qui sperant super misericordia eius.
O SENHOR se agrada dos que o temem, daqueles que esperam por sua bondade.
12 Alleluia. Lauda Ierusalem Dominum: lauda Deum tuum Sion.
Louva, Jerusalém, ao SENHOR; celebra ao teu Deus, ó Sião.
13 Quoniam confortavit seras portarum tuarum: benedixit filiis tuis in te.
Porque ele fortifica os ferrolhos de tuas portas; ele abençoa a teus filhos dentro de ti.
14 Qui posuit fines tuos pacem: et adipe frumenti satiat te.
[Ele é] o que dá paz às tuas fronteiras; e te farta com o melhor trigo;
15 Qui emittit eloquium suum terræ: velociter currit sermo eius.
Que envia sua ordem à terra; sua palavra corre velozmente.
16 Qui dat nivem sicut lanam: nebulam sicut cinerem spargit.
Que dá a neve como a lã; espalha a geada como a cinza.
17 Mittit crystallum suum sicut buccellas: ante faciem frigoris eius quis sustinebit?
Que lança seu gelo [em] pedaços; quem pode subsistir ao seu frio?
18 Emittet verbum suum, et liquefaciet ea: flabit Spiritus eius, et fluent aquæ.
Ele manda sua palavra, e os faz derreter; faz soprar seu vento, [e] escorrem-se as águas.
19 Qui annunciat verbum suum Iacob: iustitias, et iudicia sua Israel.
Ele declara suas palavras a Jacó; e seus estatutos e seus juízos a Israel.
20 Non fecit taliter omni nationi: et iudicia sua non manifestavit eis. Alleluia.
Ele não fez assim a nenhuma [outra] nação; [e] não conhecem os juízos [dele]. Louvai ao SENHOR.

< Psalmorum 147 >