< Psalmorum 147 >

1 Alleluia. Laudate Dominum quoniam bonus est psalmus: Deo nostro sit iucunda, decoraque laudatio.
Louvai ao Senhor, porque é bom cantar louvores ao nosso Deus, porque é agradável; decoroso é o louvor.
2 Ædificans Ierusalem Dominus: dispersiones Israelis congregabit.
O Senhor edifica a Jerusalém, congrega os dispersos de Israel.
3 Qui sanat contritos corde: et alligat contritiones eorum.
Sara os quebrantados de coração, e lhes ata as suas feridas.
4 Qui numerat multitudinem stellarum: et omnibus eis nomina vocat.
Conta o número das estrelas, chama-as a todas pelos seus nomes.
5 Magnus Dominus noster, et magna virtus eius: et sapientiæ eius non est numerus.
Grande é o nosso Senhor, e de grande poder; o seu entendimento é infinito.
6 Suscipiens mansuetos Dominus: humilians autem peccatores usque ad terram.
O Senhor eleva os humildes, e abate os ímpios até à terra.
7 Præcinite Domino in confessione: psallite Deo nostro in cithara.
Cantai ao Senhor em ação de graça; cantai louvores ao nosso Deus sobre a harpa.
8 Qui operit cælum nubibus: et parat terræ pluviam. Qui producit in montibus fœnum: et herbam servituti hominum.
Ele é o que cobre o céu de nuvens, o que prepara a chuva para a terra, e o que faz produzir erva sobre os montes.
9 Qui dat iumentis escam ipsorum: et pullis corvorum invocantibus eum.
O que dá aos animais o seu sustento, e aos filhos dos corvos, quando clamam.
10 Non in fortitudine equi voluntatem habebit: nec in tibiis viri beneplacitum erit ei.
Não se deleita na força do cavalo, nem se compraz nas pernas do varão.
11 Beneplacitum est Domino super timentes eum: et in eis, qui sperant super misericordia eius.
O Senhor se agrada dos que o temem e dos que esperam na sua misericórdia.
12 Alleluia. Lauda Ierusalem Dominum: lauda Deum tuum Sion.
Louva, ó Jerusalém, ao Senhor; louva, ó Sião, ao teu Deus.
13 Quoniam confortavit seras portarum tuarum: benedixit filiis tuis in te.
Porque fortaleceu os ferrolhos das tuas portas; abençôa aos teus filhos dentro de ti.
14 Qui posuit fines tuos pacem: et adipe frumenti satiat te.
Ele é o que põe em paz os teus termos, e da flôr da farinha te farta.
15 Qui emittit eloquium suum terræ: velociter currit sermo eius.
O que envia o seu mandamento à terra, a sua palavra corre velozmente.
16 Qui dat nivem sicut lanam: nebulam sicut cinerem spargit.
O que dá a neve como lã, esparge a geada como cinza.
17 Mittit crystallum suum sicut buccellas: ante faciem frigoris eius quis sustinebit?
O que lança o seu gelo em pedaços; quem pode resistir ao seu frio?
18 Emittet verbum suum, et liquefaciet ea: flabit Spiritus eius, et fluent aquæ.
Manda a sua palavra, e os faz derreter; faz soprar o vento, e correm as águas.
19 Qui annunciat verbum suum Iacob: iustitias, et iudicia sua Israel.
Mostra a sua palavra a Jacob, os seus estatutos e os seus juízos a Israel.
20 Non fecit taliter omni nationi: et iudicia sua non manifestavit eis. Alleluia.
Não fez assim a nenhuma outra nação; e, enquanto aos seus juízos, não os conhecem. louvai ao Senhor.

< Psalmorum 147 >