< Psalmorum 147 >

1 Alleluia. Laudate Dominum quoniam bonus est psalmus: Deo nostro sit iucunda, decoraque laudatio.
LODATE il Signore; Perciocchè egli [è] cosa buona e dilettevole di salmeggiar l'Iddio nostro; La lode [è] decevole.
2 Ædificans Ierusalem Dominus: dispersiones Israelis congregabit.
Il Signore è quel ch'edifica Gerusalemme; Egli raccoglierà i dispersi d'Israele.
3 Qui sanat contritos corde: et alligat contritiones eorum.
[Egli è quel] che guarisce quelli che hanno il cuor rotto, E fascia le lor doglie;
4 Qui numerat multitudinem stellarum: et omnibus eis nomina vocat.
Che conta il numero delle stelle; Che le chiama tutte per li nomi [loro].
5 Magnus Dominus noster, et magna virtus eius: et sapientiæ eius non est numerus.
Il nostro Signore [è] grande, e di gran forza; La sua intelligenza [è] infinita.
6 Suscipiens mansuetos Dominus: humilians autem peccatores usque ad terram.
Il Signore solleva i mansueti; Ed abbatte gli empi fino a terra.
7 Præcinite Domino in confessione: psallite Deo nostro in cithara.
Cantate al Signore con lode; Salmeggiate colla cetera all'Iddio nostro;
8 Qui operit cælum nubibus: et parat terræ pluviam. Qui producit in montibus fœnum: et herbam servituti hominum.
Il qual copre il cielo di nuvole, Ed apparecchia la pioggia alla terra, [E] fa che i monti producono l'erba.
9 Qui dat iumentis escam ipsorum: et pullis corvorum invocantibus eum.
Che dà la sua pastura al bestiame. A' figli de' corvi, che gridano.
10 Non in fortitudine equi voluntatem habebit: nec in tibiis viri beneplacitum erit ei.
Egli non si compiace nella forza del cavallo; Egli non gradisce le gambe dell'uomo.
11 Beneplacitum est Domino super timentes eum: et in eis, qui sperant super misericordia eius.
Il Signore gradisce quelli che lo temono, Quelli che sperano nella sua benignità.
12 Alleluia. Lauda Ierusalem Dominum: lauda Deum tuum Sion.
Gerusalemme, celebra il Signore; Sion, loda il tuo Dio.
13 Quoniam confortavit seras portarum tuarum: benedixit filiis tuis in te.
Perciocchè egli rinforza le sbarre delle tue porte; Egli benedice i tuoi figliuoli in mezzo di te.
14 Qui posuit fines tuos pacem: et adipe frumenti satiat te.
[Egli è quel] che mantiene il tuo paese in pace; Che ti sazia di grascia di frumento;
15 Qui emittit eloquium suum terræ: velociter currit sermo eius.
Che manda il suo dire in terra; [E] la sua parola corre velocissimamente;
16 Qui dat nivem sicut lanam: nebulam sicut cinerem spargit.
Che manda la neve a guisa di lana; Che sparge la brina a guisa di cenere;
17 Mittit crystallum suum sicut buccellas: ante faciem frigoris eius quis sustinebit?
Che getta il suo ghiaccio come [per] pezzi; [E] chi potrà durar davanti al suo freddo?
18 Emittet verbum suum, et liquefaciet ea: flabit Spiritus eius, et fluent aquæ.
Egli manda la sua parola, e fa struggere quelle cose; Egli fa soffiare il suo vento, [è] le acque corrono.
19 Qui annunciat verbum suum Iacob: iustitias, et iudicia sua Israel.
Egli annunzia le sue parole a Giacobbe; I suoi statuti e le sue leggi ad Israele.
20 Non fecit taliter omni nationi: et iudicia sua non manifestavit eis. Alleluia.
Egli non ha fatto così a tutte le genti; Ed esse non conoscono le [sue] leggi. Alleluia.

< Psalmorum 147 >