< Psalmorum 107 >

1 Alleluia. Confitemini Domino quoniam bonus: quoniam in sæculum misericordia eius.
Celebrate l’Eterno, perch’egli è buono, perché la sua benignità dura in eterno!
2 Dicant qui redempti sunt a Domino, quos redemit de manu inimici: et de regionibus congregavit eos:
Così dicano i riscattati dall’Eterno, ch’egli ha riscattati dalla mano dell’avversario
3 A solis ortu, et occasu: ab Aquilone, et mari.
e raccolti da tutti i paesi, dal levante e dal ponente, dal settentrione e dal mezzogiorno.
4 Erraverunt in solitudine in inaquoso: viam civitatis habitaculi non invenerunt,
Essi andavano errando nel deserto per vie desolate; non trovavano città da abitare.
5 Esurientes, et sitientes: anima eorum in ipsis defecit.
Affamati e assetati, l’anima veniva meno in loro.
6 Et clamaverunt ad Dominum cum tribularentur: et de necessitatibus eorum eripuit eos.
Allora gridarono all’Eterno nella loro distretta, ed ei li trasse fuori dalle loro angosce.
7 Et deduxit eos in viam rectam: ut irent in civitatem habitationis.
Li condusse per la diritta via perché giungessero a una città da abitare.
8 Confiteantur Domino misericordiæ eius: et mirabilia eius filiis hominum.
Celebrino l’Eterno per la sua benignità, e per le sue maraviglie a pro dei figliuoli degli uomini!
9 Quia satiavit animam inanem: et animam esurientem satiavit bonis.
Poich’egli ha saziato l’anima assetata, ed ha ricolmato di beni l’anima affamata.
10 Sedentes in tenebris, et umbra mortis: vinctos in mendicitate, et ferro.
Altri dimoravano in tenebre e in ombra di morte, prigionieri nell’afflizione e nei ferri,
11 Quia exacerbaverunt eloquia Dei: et consilium Altissimi irritaverunt.
perché s’erano ribellati alle parole di Dio e aveano sprezzato il consiglio dell’Altissimo;
12 Et humiliatum est in laboribus cor eorum: infirmati sunt, nec fuit qui adiuvaret.
ond’egli abbatté il cuor loro con affanno; essi caddero, e non ci fu alcuno che li soccorresse.
13 Et clamaverunt ad Dominum cum tribularentur: et de necessitatibus eorum liberavit eos.
Allora gridarono all’Eterno nella loro distretta, e li salvò dalle loro angosce;
14 Et eduxit eos de tenebris, et umbra mortis: et vincula eorum dirupit.
li trasse fuori dalle tenebre e dall’ombra di morte, e ruppe i loro legami.
15 Confiteantur Domino misericordiæ eius: et mirabilia eius filiis hominum.
Celebrino l’Eterno per la sua benignità, e per le sue maraviglie a pro dei figliuoli degli uomini!
16 Quia contrivit portas æreas: et vectes ferreos confregit.
Poich’egli ha rotte le porte di rame, e ha spezzato le sbarre di ferro.
17 Suscepit eos de via iniquitatis eorum: propter iniustitias enim suas humiliati sunt.
Degli stolti erano afflitti per la loro condotta ribelle e per le loro iniquità.
18 Omnem escam abominata est anima eorum: et appropinquaverunt usque ad portas mortis.
L’anima loro abborriva ogni cibo, ed eran giunti fino alle porte della morte.
19 Et clamaverunt ad Dominum cum tribularentur: et de necessitatibus eorum liberavit eos.
Allora gridarono all’Eterno nella loro distretta, e li salvò dalle loro angosce.
20 Misit verbum suum, et sanavit eos: et eripuit eos de interitionibus eorum.
Mandò la sua parola e li guarì, e li scampò dalla fossa.
21 Confiteantur Domino misericordiæ eius: et mirabilia eius filiis hominum.
Celebrino l’Eterno per la sua benignità, e per le sue maraviglie a pro dei figliuoli degli uomini!
22 Et sacrificent sacrificium laudis: et annuncient opera eius in exultatione.
Offrano sacrifizi di lode, e raccontino le sue opere con giubilo!
23 Qui descendunt mare in navibus, facientes operationem in aquis multis.
Ecco quelli che scendon nel mare su navi, che trafficano sulle grandi acque;
24 Ipsi viderunt opera Domini, et mirabilia eius in profundo.
essi veggono le opere dell’Eterno e le sue maraviglie nell’abisso.
25 Dixit, et stetit spiritus procellæ: et exaltati sunt fluctus eius.
Poich’egli comanda e fa levare il vento di tempesta, che solleva le onde del mare.
26 Ascendunt usque ad cælos, et descendunt usque ad abyssos: anima eorum in malis tabescebat.
Salgono al cielo, scendono negli abissi; l’anima loro si strugge per l’angoscia.
27 Turbati sunt, et moti sunt sicut ebrius: et omnis sapientia eorum devorata est.
Traballano e barcollano come un ubriaco, e tutta la loro saviezza vien meno.
28 Et clamaverunt ad Dominum cum tribularentur, et de necessitatibus eorum eduxit eos.
Ma, gridando essi all’Eterno nella loro distretta, egli li trae fuori dalle loro angosce.
29 Et statuit procellam eius in auram: et siluerunt fluctus eius.
Egli muta la tempesta in quiete, e le onde si calmano.
30 Et lætati sunt quia siluerunt: et deduxit eos in portum voluntatis eorum.
Essi si rallegrano perché si sono calmate, ed ei li conduce al porto da loro desiderato.
31 Confiteantur Domino misericordiæ eius: et mirabilia eius filiis hominum.
Celebrino l’Eterno per la sua benignità, e per le sue maraviglie a pro dei figliuoli degli uomini!
32 Et exaltent eum in Ecclesia plebis: et in cathedra seniorum laudent eum.
Lo esaltino nell’assemblea del popolo, e lo lodino nel consiglio degli anziani!
33 Posuit flumina in desertum: et exitus aquarum in sitim.
Egli cambia i fiumi in deserto, e le fonti dell’acqua in luogo arido;
34 Terram fructiferam in salsuginem, a malitia inhabitantium in ea.
la terra fertile in pianura di sale, per la malvagità de’ suoi abitanti.
35 Posuit desertum in stagna aquarum: et terram sine aqua in exitus aquarum.
Egli cambia il deserto in uno stagno, e la terra arida in fonti d’acqua.
36 Et collocavit illic esurientes: et constituerunt civitatem habitationis.
Egli fa quivi abitar gli affamati ed essi fondano una città da abitare.
37 Et seminaverunt agros, et plantaverunt vineas: et fecerunt fructum nativitatis.
Vi seminano campi e vi piantano vigne, e ne raccolgono frutti abbondanti.
38 Et benedixit eis, et multiplicati sunt nimis: et iumenta eorum non minoravit.
Egli li benedice talché moltiplicano grandemente, ed egli non lascia scemare il loro bestiame.
39 Et pauci facti sunt: et vexati sunt a tribulatione malorum, et dolore.
Ma poi sono ridotti a pochi, umiliati per l’oppressione, per l’avversità e gli affanni.
40 Effusa est contemptio super principes: et errare fecit eos in invio, et non in via.
Egli spande lo sprezzo sui principi, e li fa errare per deserti senza via;
41 Et adiuvit pauperem de inopia: et posuit sicut oves familias.
ma innalza il povero traendolo dall’afflizione, e fa moltiplicar le famiglie a guisa di gregge.
42 Videbunt recti, et lætabuntur: et omnis iniquitas oppilabit os suum.
Gli uomini retti lo vedono e si rallegrano, ed ogni iniquità ha la bocca chiusa.
43 Quis sapiens et custodiet hæc? et intelliget misericordias Domini?
Chi è savio osservi queste cose, e consideri la benignità dell’Eterno.

< Psalmorum 107 >