Psalmorum 104
1 Ipsi David. Benedic anima mea Domino: Domine Deus meus magnificatus es vehementer. Confessionem, et decorem induisti:
Ég lofa Drottin! Drottinn, þú Guð minn, þú ert undursamlegur! Þú ert íklæddur hátign og dýrð og umlukinn ljósi!
2 amictus lumine sicut vestimento: Extendens cælum sicut pellem:
Þú þandir út himininn eins og dúk og dreifðir um hann stjörnunum.
3 qui tegis aquis superiora eius. Qui ponis nubem ascensum tuum: qui ambulas super pennas ventorum.
Þú mótaðir þurrlendið og rýmdir fyrir hafinu. Þú gerðir ský að vagni þínum og ferð um á vængjum vindarins.
4 Qui facis angelos tuos, spiritus: et ministros tuos ignem urentem.
Englarnir eru erindrekar þínir og eldslogar þjóna þér.
5 Qui fundasti terram super stabilitatem suam: non inclinabitur in sæculum sæculi.
Undirstöður heimsins eru traustar, þær eru þitt verk, og þess vegna haggast hann ekki.
6 Abyssus, sicut vestimentum, amictus eius: super montes stabunt aquæ.
Þú lést vatnsflóð ganga yfir jörðina og hylja fjöllin.
7 Ab increpatione tua fugient: a voce tonitrui tui formidabunt.
Og þegar þú bauðst, safnaðist vatnið saman í höfunum,
8 Ascendunt montes: et descendunt campi in locum, quem fundasti eis.
fjöllin risu og dalirnir urðu til.
9 Terminum posuisti, quem non transgredientur: neque convertentur operire terram.
Þú settir sjónum sín ákveðnu mörk svo að hann skyldi aldrei aftur flæða yfir þurrlendið.
10 Qui emittis fontes in convallibus: inter medium montium pertransibunt aquæ.
Þú settir lindir í dalina og lækir renna um fjöllin.
11 Potabunt omnes bestiæ agri: expectabunt onagri in siti sua.
Þeir eru dýrunum til drykkjar og þar svalar villiasninn þorsta sínum.
12 Super ea volucres cæli habitabunt: de medio petrarum dabunt voces.
Þar gera fuglar sér hreiður og söngur þeirra ómar frá trjánum.
13 Rigans montes de superioribus suis: de fructu operum tuorum satiabitur terra:
Hann sendir regn yfir fjöllin svo að jörðin ber sinn ávöxt.
14 Producens fœnum iumentis, et herbam servituti hominum: Ut educas panem de terra:
Safaríkt grasið vex að boði hans og er búfénu til fæðu. En maðurinn yrkir jörðina, ræktar ávexti, grænmeti og korn,
15 et vinum lætificet cor hominis: Ut exhilaret faciem in oleo: et panis cor hominis confirmet.
einnig vín sér til gleði, olíu sem gerir andlitið gljáandi og brauð sem gefur kraft.
16 Saturabuntur ligna campi, et cedri Libani, quas plantavit:
Drottinn gróðursetti sedrustrén í Líbanon, há og tignarleg,
17 illic passeres nidificabunt. Herodii domus dux est eorum:
og þar byggja fuglarnir sér hreiður, en storkurinn velur kýprustréð til bústaðar.
18 montes excelsi cervis: petra refugium herinaciis.
Steingeiturnar kjósa hin háu fjöll, en stökkhérarnir finna sér stað í klettum.
19 Fecit lunam in tempora: sol cognovit occasum suum.
Tunglið settir þú til að afmarka mánuði, en sólina til að skína um daga.
20 Posuisti tenebras, et facta est nox: in ipsa pertransibunt omnes bestiæ silvæ.
Myrkur og nótt eru frá þér komin, þá fara skógardýrin á kreik.
21 Catuli leonum rugientes, ut rapiant, et quærant a Deo escam sibi.
Þá öskra ljónin eftir bráð og heimta æti sitt af Guði.
22 Ortus est sol, et congregati sunt: et in cubilibus suis collocabuntur.
Þegar sólin rís draga þau sig í hlé og leggjast í fylgsni sín,
23 Exibit homo ad opus suum: et ad operationem suam usque ad vesperum.
en mennirnir ganga út til starfa og vinna allt til kvölds.
24 Quam magnificata sunt opera tua Domine! omnia in sapientia fecisti: impleta est terra possessione tua.
Drottinn, hvílík fjölbreytni í öllu því sem þú hefur skapað! Allt á það upphaf sitt í vísdómi þínum! Jörðin er full af því sem þú hefur gert!
25 Hoc mare magnum, et spatiosum manibus: illic reptilia, quorum non est numerus. Animalia pusilla cum magnis:
Framundan mér teygir sig blikandi haf, iðandi af alls konar lífi!
26 illic naves pertransibunt. Draco iste, quem formasti ad illudendum ei:
Og sjá! Þarna eru skipin! Og þarna hvalirnir! – þeir leika á alls oddi!
27 omnia a te expectant ut des illis escam in tempore.
Allar skepnur vona á þig, að þú gefir þeim fæðu þeirra á réttum tíma.
28 Dante te illis, colligent: aperiente te manum tuam, omnia implebuntur bonitate.
Þú mætir þörfum þeirra og þau mettast ríkulega af gæðum þínum.
29 Avertente autem te faciem, turbabuntur: auferes spiritum eorum, et deficient, et in pulverem suum revertentur.
En snúir þú við þeim bakinu er úti um þau. Þegar þú ákveður, deyja þau og verða að mold,
30 Emittes Spiritum tuum, et creabuntur: et renovabis faciem terræ.
en þú sendir líka út anda þinn og vekur nýtt líf á jörðinni.
31 Sit gloria Domini in sæculum: lætabitur Dominus in operibus suis:
Lof sé Guði að eilífu! Drottinn gleðst yfir verkum sínum!
32 Qui respicit terram, et facit eam tremere: qui tangit montes, et fumigant.
Þegar hann lítur á jörðina, skelfur hún og eldfjöllin gjósa við snertingu fingra hans.
33 Cantabo Domino in vita mea: psallam Deo meo quamdiu sum.
Ég vil lofsyngja Drottni svo lengi sem ég lifi, vegsama Guð á meðan ég er til!
34 Iucundum sit ei eloquium meum: ego vero delectabor in Domino.
Ó, að ljóð þetta mætti gleðja hann, því að Drottinn er gleði mín og fögnuður.
35 Deficiant peccatores a terra, et iniqui ita ut non sint: benedic anima mea Domino.
Ó, að misgjörðarmenn hyrfu af jörðinni og að óguðlegir yrðu ekki framar til. En Drottin vil ég vegsama að eilífu! Hallelúja!
