< Psalmorum 102 >

1 Oratio pauperis, cum anxius fuerit, et in conspectu Domini effuderit precem suam. Domine exaudi orationem meam: et clamor meus ad te veniat.
Oración del pobre, cuando estuviere angustiado, y delante de Jehová derramare su lamento. JEHOVÁ, oye mi oración, y venga mi clamor á ti.
2 Non avertas faciem tuam a me: in quacumque die tribulor, inclina ad me aurem tuam. In quacumque die invocavero te, velociter exaudi me.
No escondas de mí tu rostro: en el día de mi angustia inclina á mí tu oído; el día que [te] invocare, apresúrate á responderme.
3 Quia defecerunt sicut fumus dies mei: et ossa mea sicut cremium aruerunt.
Porque mis días se han consumido como humo; y mis huesos cual tizón están quemados.
4 Percussus sum ut fœnum, et aruit cor meum: quia oblitus sum comedere panem meum.
Mi corazón fué herido, y secóse como la hierba; por lo cual me olvidé de comer mi pan.
5 A voce gemitus mei adhæsit os meum carni meæ.
Por la voz de mi gemido mis huesos se han pegado á mi carne.
6 Similis factus sum pellicano solitudinis: factus sum sicut nycticorax in domicilio.
Soy semejante al pelícano del desierto; soy como el buho de las soledades.
7 Vigilavi, et factus sum sicut passer solitarius in tecto.
Velo, y soy como el pájaro solitario sobre el tejado.
8 Tota die exprobrabant mihi inimici mei: et qui laudabant me adversum me iurabant.
Cada día me afrentan mis enemigos; los que se enfurecen contra mí, hanse contra mí conjurado.
9 Quia cinerem tamquam panem manducabam, et potum meum cum fletu miscebam.
Por lo que como la ceniza á manera de pan, y mi bebida mezclo con lloro,
10 A facie iræ et indignationis tuæ: quia elevans allisisti me.
A causa de tu enojo y de tu ira; pues me alzaste, y me has arrojado.
11 Dies mei sicut umbra declinaverunt: et ego sicut fœnum arui.
Mis días son como la sombra que se va; y heme secado como la hierba.
12 Tu autem Domine in æternum permanes: et memoriale tuum in generationem et generationem.
Mas tú, Jehová, permanecerás para siempre, y tu memoria para generación y generación.
13 Tu exurgens misereberis Sion: quia tempus miserendi eius, quia venit tempus.
Tú levantándote, tendrás misericordia de Sión; porque el tiempo de tener misericordia de ella, porque el plazo es llegado.
14 Quoniam placuerunt servis tuis lapides eius: et terræ eius miserebuntur.
Porque tus siervos aman sus piedras, y del polvo de ella tienen compasión.
15 Et timebunt Gentes nomen tuum Domine, et omnes reges terræ gloriam tuam.
Entonces temerán las gentes el nombre de Jehová, y todos los reyes de la tierra tu gloria;
16 Quia ædificavit Dominus Sion: et videbitur in gloria sua.
Por cuanto Jehová habrá edificado á Sión, y en su gloria será visto;
17 Respexit in orationem humilium: et non sprevit precem eorum.
Habrá mirado á la oración de los solitarios, y no habrá desechado el ruego de ellos.
18 Scribantur hæc in generatione altera: et populus, qui creabitur, laudabit Dominum:
Escribirse ha esto para la generación venidera: y el pueblo que se criará, alabará á JAH.
19 Quia prospexit de excelso sancto suo: Dominus de cælo in terram aspexit:
Porque miró de lo alto de su santuario; Jehová miró de los cielos á la tierra,
20 Ut audiret gemitus compeditorum: ut solveret filios interemptorum:
Para oir el gemido de los presos, para soltar á los sentenciados á muerte;
21 Ut annuncient in Sion nomen Domini: et laudem eius in Ierusalem.
Porque cuenten en Sión el nombre de Jehová, y su alabanza en Jerusalem,
22 In conveniendo populos in unum, et reges ut serviant Domino.
Cuando los pueblos se congregaren en uno, y los reinos, para servir á Jehová.
23 Respondit ei in via virtutis suæ: Paucitatem dierum meorum nuncia mihi.
El afligió mi fuerza en el camino; acortó mis días.
24 Ne revoces me in dimidio dierum meorum: in generationem et generationem anni tui.
Dije: Dios mío, no me cortes en el medio de mis días: por generación de generaciones son tus años.
25 Initio tu Domine terram fundasti: et opera manuum tuarum sunt cæli.
Tú fundaste la tierra antiguamente, y los cielos son obra de tus manos.
26 Ipsi peribunt, tu autem permanes: et omnes sicut vestimentum veterascent. Et sicut opertorium mutabis eos, et mutabuntur:
Ellos perecerán, y tú permanecerás; y todos ellos como un vestido se envejecerán; como una ropa de vestir los mudarás, y serán mudados:
27 tu autem idem ipse es, et anni tui non deficient.
Mas tú eres el mismo, y tus años no se acabarán.
28 Filii servorum tuorum habitabunt: et semen eorum in sæculum dirigetur.
Los hijos de tus siervos habitarán, y su simiente será afirmada delante de ti.

< Psalmorum 102 >