< Psalmorum 102 >

1 Oratio pauperis, cum anxius fuerit, et in conspectu Domini effuderit precem suam. Domine exaudi orationem meam: et clamor meus ad te veniat.
Preghiera dell’afflitto quand’è abbattuto e spande il suo lamento dinanzi all’Eterno. Deh ascolta la mia preghiera, o Eterno, e venga fino a te il mio grido!
2 Non avertas faciem tuam a me: in quacumque die tribulor, inclina ad me aurem tuam. In quacumque die invocavero te, velociter exaudi me.
Non mi nasconder la tua faccia nel dì della mia distretta; inclina a me il tuo orecchio; nel giorno che io grido, affrettati a rispondermi.
3 Quia defecerunt sicut fumus dies mei: et ossa mea sicut cremium aruerunt.
Poiché i miei giorni svaniscono come fumo, e le mie ossa si consumano come un tizzone.
4 Percussus sum ut fœnum, et aruit cor meum: quia oblitus sum comedere panem meum.
Colpito è il mio cuore come l’erba, e si è seccato; perché ho dimenticato perfino di mangiare il mio pane.
5 A voce gemitus mei adhæsit os meum carni meæ.
A cagion della voce dei miei gemiti, le mie ossa s’attaccano alla mia carne.
6 Similis factus sum pellicano solitudinis: factus sum sicut nycticorax in domicilio.
Son simile al pellicano del deserto, son come il gufo de’ luoghi desolati.
7 Vigilavi, et factus sum sicut passer solitarius in tecto.
Io veglio, e sono come il passero solitario sul tetto.
8 Tota die exprobrabant mihi inimici mei: et qui laudabant me adversum me iurabant.
I miei nemici m’oltraggiano ogni giorno; quelli che son furibondi contro di me si servon del mio nome per imprecare.
9 Quia cinerem tamquam panem manducabam, et potum meum cum fletu miscebam.
Poiché io mangio cenere come fosse pane, e mescolo con lagrime la mia bevanda,
10 A facie iræ et indignationis tuæ: quia elevans allisisti me.
a cagione della tua indignazione e del tuo cruccio; poiché m’hai levato in alto e gettato via.
11 Dies mei sicut umbra declinaverunt: et ego sicut fœnum arui.
I miei giorni son come l’ombra che s’allunga, e io son disseccato come l’erba.
12 Tu autem Domine in æternum permanes: et memoriale tuum in generationem et generationem.
Ma tu, o Eterno, dimori in perpetuo, e la tua memoria dura per ogni età.
13 Tu exurgens misereberis Sion: quia tempus miserendi eius, quia venit tempus.
Tu ti leverai ed avrai compassione di Sion, poiché è tempo d’averne pietà; il tempo fissato è giunto.
14 Quoniam placuerunt servis tuis lapides eius: et terræ eius miserebuntur.
Perché i tuoi servitori hanno affezione alle sue pietre, ed hanno pietà della sua polvere.
15 Et timebunt Gentes nomen tuum Domine, et omnes reges terræ gloriam tuam.
Allora le nazioni temeranno il nome dell’Eterno, e tutti i re della terra la tua gloria,
16 Quia ædificavit Dominus Sion: et videbitur in gloria sua.
quando l’Eterno avrà riedificata Sion, sarà apparso nella sua gloria,
17 Respexit in orationem humilium: et non sprevit precem eorum.
avrà avuto riguardo alla preghiera dei desolati, e non avrà sprezzato la loro supplicazione.
18 Scribantur hæc in generatione altera: et populus, qui creabitur, laudabit Dominum:
Questo sarà scritto per l’età a venire, e il popolo che sarà creato loderà l’Eterno,
19 Quia prospexit de excelso sancto suo: Dominus de cælo in terram aspexit:
perch’egli avrà guardato dall’alto del suo santuario; dal cielo l’Eterno avrà mirato la terra
20 Ut audiret gemitus compeditorum: ut solveret filios interemptorum:
per udire i gemiti de’ prigionieri, per liberare i condannati a morte,
21 Ut annuncient in Sion nomen Domini: et laudem eius in Ierusalem.
affinché pubblichino il nome dell’Eterno in Sion e la sua lode in Gerusalemme,
22 In conveniendo populos in unum, et reges ut serviant Domino.
quando i popoli e i regni si raduneranno insieme per servire l’Eterno.
23 Respondit ei in via virtutis suæ: Paucitatem dierum meorum nuncia mihi.
Egli ha abbattuto le mie forze durante il mio cammino; ha accorciato i miei giorni.
24 Ne revoces me in dimidio dierum meorum: in generationem et generationem anni tui.
Io ho detto: Dio mio, non mi portar via nel mezzo dei miei giorni; i tuoi anni durano per ogni età.
25 Initio tu Domine terram fundasti: et opera manuum tuarum sunt cæli.
Tu fondasti ab antico la terra, e i cieli son l’opera delle tue mani.
26 Ipsi peribunt, tu autem permanes: et omnes sicut vestimentum veterascent. Et sicut opertorium mutabis eos, et mutabuntur:
Essi periranno, ma tu rimani; tutti quanti si logoreranno come un vestito; tu li muterai come una veste e saranno mutati.
27 tu autem idem ipse es, et anni tui non deficient.
Ma tu sei sempre lo stesso, e gli anni tuoi non avranno mai fine.
28 Filii servorum tuorum habitabunt: et semen eorum in sæculum dirigetur.
I figliuoli de’ tuoi servitori avranno una dimora, e la loro progenie sarà stabilita nel tuo cospetto.

< Psalmorum 102 >