Proverbiorum 2

1 Fili mi, si susceperis sermones meos, et mandata mea absconderis penes te,

υἱέ ἐὰν δεξάμενος ῥῆσιν ἐμῆς ἐντολῆς κρύψῃς παρὰ σεαυτῷ

2 ut audiat sapientiam auris tua: inclina cor tuum ad cognoscendam prudentiam.

ὑπακούσεται σοφίας τὸ οὖς σου καὶ παραβαλεῖς καρδίαν σου εἰς σύνεσιν παραβαλεῖς δὲ αὐτὴν ἐπὶ νουθέτησιν τῷ υἱῷ σου

3 Si enim sapientiam invocaveris, et inclinaveris cor tuum prudentiæ:

ἐὰν γὰρ τὴν σοφίαν ἐπικαλέσῃ καὶ τῇ συνέσει δῷς φωνήν σου τὴν δὲ αἴσθησιν ζητήσῃς μεγάλῃ τῇ φωνῇ

4 si quæsieris eam quasi pecuniam, et sicut thesauros effoderis illam:

καὶ ἐὰν ζητήσῃς αὐτὴν ὡς ἀργύριον καὶ ὡς θησαυροὺς ἐξερευνήσῃς αὐτήν

5 tunc intelliges timorem Domini, et scientiam Dei invenies:

τότε συνήσεις φόβον κυρίου καὶ ἐπίγνωσιν θεοῦ εὑρήσεις

6 quia Dominus dat sapientiam: et ex ore eius prudentia, et scientia.

ὅτι κύριος δίδωσιν σοφίαν καὶ ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ γνῶσις καὶ σύνεσις

7 Custodiet rectorum salutem, et proteget gradientes simpliciter,

καὶ θησαυρίζει τοῖς κατορθοῦσι σωτηρίαν ὑπερασπιεῖ τὴν πορείαν αὐτῶν

8 servans semitas iustitiæ, et vias sanctorum custodiens.

τοῦ φυλάξαι ὁδοὺς δικαιωμάτων καὶ ὁδὸν εὐλαβουμένων αὐτὸν διαφυλάξει

9 Tunc intelliges iustitiam, et iudicium, et æquitatem, et omnem semitam bonam.

τότε συνήσεις δικαιοσύνην καὶ κρίμα καὶ κατορθώσεις πάντας ἄξονας ἀγαθούς

10 Si intraverit sapientia cor tuum, et scientia animæ tuæ placuerit:

ἐὰν γὰρ ἔλθῃ ἡ σοφία εἰς σὴν διάνοιαν ἡ δὲ αἴσθησις τῇ σῇ ψυχῇ καλὴ εἶναι δόξῃ

11 consilium custodiet te, et prudentia servabit te,

βουλὴ καλὴ φυλάξει σε ἔννοια δὲ ὁσία τηρήσει σε

12 ut eruaris a via mala, et ab homine, qui perversa loquitur:

ἵνα ῥύσηταί σε ἀπὸ ὁδοῦ κακῆς καὶ ἀπὸ ἀνδρὸς λαλοῦντος μηδὲν πιστόν

13 qui relinquunt iter rectum, et ambulant per vias tenebrosas:

ὦ οἱ ἐγκαταλείποντες ὁδοὺς εὐθείας τοῦ πορεύεσθαι ἐν ὁδοῖς σκότους

14 qui lætantur cum malefecerint, et exultant in rebus pessimis:

οἱ εὐφραινόμενοι ἐπὶ κακοῖς καὶ χαίροντες ἐπὶ διαστροφῇ κακῇ

15 quorum viæ perversæ sunt, et infames gressus eorum.

ὧν αἱ τρίβοι σκολιαὶ καὶ καμπύλαι αἱ τροχιαὶ αὐτῶν

16 Ut eruaris a muliere aliena, et ab extranea, quæ mollit sermones suos,

τοῦ μακράν σε ποιῆσαι ἀπὸ ὁδοῦ εὐθείας καὶ ἀλλότριον τῆς δικαίας γνώμης

17 et relinquit Ducem pubertatis suæ,

υἱέ μή σε καταλάβῃ κακὴ βουλὴ ἡ ἀπολείπουσα διδασκαλίαν νεότητος καὶ διαθήκην θείαν ἐπιλελησμένη

18 et pacti Dei sui oblita est. Inclinata est enim ad mortem domus eius, et ad inferos semitæ ipsius. (questioned)

ἔθετο γὰρ παρὰ τῷ θανάτῳ τὸν οἶκον αὐτῆς καὶ παρὰ τῷ ᾅδῃ μετὰ τῶν γηγενῶν τοὺς ἄξονας αὐτῆς

19 Omnes, qui ingrediuntur ad eam, non revertentur, nec apprehendent semitas vitæ.

πάντες οἱ πορευόμενοι ἐν αὐτῇ οὐκ ἀναστρέψουσιν οὐδὲ μὴ καταλάβωσιν τρίβους εὐθείας οὐ γὰρ καταλαμβάνονται ὑπὸ ἐνιαυτῶν ζωῆς

20 Ut ambules in via bona: et calles iustorum custodias.

εἰ γὰρ ἐπορεύοντο τρίβους ἀγαθάς εὕροσαν ἂν τρίβους δικαιοσύνης λείους

21 Qui enim recti sunt, habitabunt in terra, et simplices permanebunt in ea.

χρηστοὶ ἔσονται οἰκήτορες γῆς ἄκακοι δὲ ὑπολειφθήσονται ἐν αὐτῇ ὅτι εὐθεῖς κατασκηνώσουσι γῆν καὶ ὅσιοι ὑπολειφθήσονται ἐν αὐτῇ

22 Impii vero de terra perdentur: et qui inique agunt, auferentur ex ea.

ὁδοὶ ἀσεβῶν ἐκ γῆς ὀλοῦνται οἱ δὲ παράνομοι ἐξωσθήσονται ἀπ’ αὐτῆς