Job 8

1 Respondens autem Baldad Suhites, dixit:

ὑπολαβὼν δὲ Βαλδαδ ὁ Σαυχίτης λέγει

2 Usquequo loqueris talia, et spiritus multiplex sermones oris tui?

μέχρι τίνος λαλήσεις ταῦτα πνεῦμα πολυρῆμον τοῦ στόματός σου

3 Numquid Deus supplantat iudicium? aut Omnipotens subvertit quod iustum est?

μὴ ὁ κύριος ἀδικήσει κρίνων ἢ ὁ τὰ πάντα ποιήσας ταράξει τὸ δίκαιον

4 Etiam si filii tui peccaverunt ei, et dimisit eos in manu iniquitatis suæ:

εἰ οἱ υἱοί σου ἥμαρτον ἐναντίον αὐτοῦ ἀπέστειλεν ἐν χειρὶ ἀνομίας αὐτῶν

5 Tu tamen si diluculo consurrexeris ad Deum, et Omnipotentem fueris deprecatus:

σὺ δὲ ὄρθριζε πρὸς κύριον παντοκράτορα δεόμενος

6 Si mundus et rectus incesseris, statim evigilabit ad te, et pacatum reddet habitaculum iustitiæ tuæ:

εἰ καθαρὸς εἶ καὶ ἀληθινός δεήσεως ἐπακούσεταί σου ἀποκαταστήσει δέ σοι δίαιταν δικαιοσύνης

7 In tantum, ut si priora tua fuerint parva, et novissima tua multiplicentur nimis.

ἔσται οὖν τὰ μὲν πρῶτά σου ὀλίγα τὰ δὲ ἔσχατά σου ἀμύθητα

8 Interroga enim generationem pristinam, et diligenter investiga patrum memoriam:

ἐπερώτησον γὰρ γενεὰν πρώτην ἐξιχνίασον δὲ κατὰ γένος πατέρων

9 (Hesterni quippe sumus, et ignoramus quoniam sicut umbra dies nostri sunt super terram.)

χθιζοὶ γάρ ἐσμεν καὶ οὐκ οἴδαμεν σκιὰ γάρ ἐστιν ἡμῶν ἐπὶ τῆς γῆς ὁ βίος

10 Et ipsi docebunt te: loquentur tibi, et de corde suo proferent eloquia.

ἦ οὐχ οὗτοί σε διδάξουσιν καὶ ἀναγγελοῦσιν καὶ ἐκ καρδίας ἐξάξουσιν ῥήματα

11 Numquid vivere potest scirpus absque humore? aut crescere carectum sine aqua?

μὴ θάλλει πάπυρος ἄνευ ὕδατος ἢ ὑψωθήσεται βούτομον ἄνευ πότου

12 Cum adhuc sit in flore, nec carpatur manu, ante omnes herbas arescit:

ἔτι ὂν ἐπὶ ῥίζης καὶ οὐ μὴ θερισθῇ πρὸ τοῦ πιεῖν πᾶσα βοτάνη οὐχὶ ξηραίνεται

13 Sic viæ omnium, qui obliviscuntur Deum, et spes hypocritæ peribit:

οὕτως τοίνυν ἔσται τὰ ἔσχατα πάντων τῶν ἐπιλανθανομένων τοῦ κυρίου ἐλπὶς γὰρ ἀσεβοῦς ἀπολεῖται

14 Non ei placebit vecordia sua, et sicut tela aranearum fiducia eius.

ἀοίκητος γὰρ αὐτοῦ ἔσται ὁ οἶκος ἀράχνη δὲ αὐτοῦ ἀποβήσεται ἡ σκηνή

15 Innitetur super domum suam, et non stabit: fulciet eam, et non consurget:

ἐὰν ὑπερείσῃ τὴν οἰκίαν αὐτοῦ οὐ μὴ στῇ ἐπιλαβομένου δὲ αὐτοῦ οὐ μὴ ὑπομείνῃ

16 Humectus videtur antequam veniat Sol, et in ortu suo germen eius egredietur.

ὑγρὸς γάρ ἐστιν ὑπὸ ἡλίου καὶ ἐκ σαπρίας αὐτοῦ ὁ ῥάδαμνος αὐτοῦ ἐξελεύσεται

17 Super acervum petrarum radices eius densabuntur, et inter lapides commorabitur.

ἐπὶ συναγωγὴν λίθων κοιμᾶται ἐν δὲ μέσῳ χαλίκων ζήσεται

18 Si absorbuerit eum de loco suo, negabit eum, et dicet: Non novi te.

ἐὰν καταπίῃ ὁ τόπος ψεύσεται αὐτόν οὐχ ἑόρακας τοιαῦτα

19 Hæc est enim lætitia viæ eius, ut rursum de terra alii germinentur.

ὅτι καταστροφὴ ἀσεβοῦς τοιαύτη ἐκ δὲ γῆς ἄλλον ἀναβλαστήσει

20 Deus non proiiciet simplicem, nec porriget manum malignis:

ὁ γὰρ κύριος οὐ μὴ ἀποποιήσηται τὸν ἄκακον πᾶν δὲ δῶρον ἀσεβοῦς οὐ δέξεται

21 Donec impleatur risu os tuum, et labia tua iubilo.

ἀληθινῶν δὲ στόμα ἐμπλήσει γέλωτος τὰ δὲ χείλη αὐτῶν ἐξομολογήσεως

22 Qui oderunt te, induentur confusione: et tabernaculum impiorum non subsistet.

οἱ δὲ ἐχθροὶ αὐτῶν ἐνδύσονται αἰσχύνην δίαιτα δὲ ἀσεβοῦς οὐκ ἔσται