Job 4
1 Respondens autem Eliphaz Themanites, dixit:
Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:
2 Si cœperimus loqui tibi, forsitan moleste accipies, sed conceptum sermonem tenere quis poterit?
Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?
3 Ecce docuisti multos, et manus lassas roborasti:
Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;
4 Vacillantes confirmaverunt sermones tui, et genua trementia confortasti:
Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;
5 Nunc autem venit super te plaga, et defecisti: tetigit te, et conturbatus es.
Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.
6 Ubi est timor tuus, fortitudo tua, patientia tua, et perfectio viarum tuarum?
Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?
7 Recordare obsecro te, quis umquam innocens periit? aut quando recti deleti sunt?
Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?
8 Quin potius vidi eos, qui operantur iniquitatem, et seminant dolores, et metunt eos,
Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;
9 Flante Deo perisse, et spiritu iræ eius esse consumptos:
De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.
10 Rugitus leonis, et vox leænæ, et dentes catulorum leonum contriti sunt.
La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;
11 Tigris periit, eo quod non haberet prædam, et catuli leonis dissipati sunt.
Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.
12 Porro ad me dictum est verbum absconditum, et quasi furtive suscepit auris mea venas susurri eius.
Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.
13 In horrore visionis nocturnæ, quando solet sopor occupare homines,
Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,
14 Pavor tenuit me, et tremor, et omnia ossa mea perterrita sunt:
Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.
15 Et cum spiritus me præsente transiret, inhorruerunt pili carnis meæ.
Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.
16 Stetit quidam, cuius non agnoscebam vultum, imago coram oculis meis, et vocem quasi auræ lenis audivi.
Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:
17 Numquid homo, Dei comparatione iustificabitur, aut Factore suo purior erit vir?
Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?
18 Ecce qui serviunt ei, non sunt stabiles, et in angelis suis reperit pravitatem:
Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:
19 Quanto magis hi qui habitant domos luteas, qui terrenum habent fundamentum, consumentur velut a tinea?
Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.
20 De mane usque ad vesperam succidentur: et quia nullus intelligit, in æternum peribunt.
De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.
21 Qui autem reliqui fuerint, auferentur ex eis: morientur, et non in sapientia.
La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.
