Job 36

1 Addens quoque Eliu, hæc locutus est:

Og Elihu heldt fram og sagde:

2 Sustine me paululum, et indicabo tibi: adhuc enim habeo quod pro Deo loquar.

«Vent litt og lat meg tala til deg! For endå hev eg ord for Gud;

3 Repetam scientiam meam a principio, et operatorem meum probabo iustum.

eg hentar kunnskap langan leid, skal hjelpa skaparen til rett.

4 Vere enim absque mendacio sermones mei, et perfecta scientia probabitur tibi.

For visst, mitt ord skal ikkje ljuga; framfor deg stend ein full-lærd mann.

5 Deus potentes non abiicit, cum et ipse sit potens.

Sjå, Gud er sterk, men vander ingen, han som er veldug i forstandskraft.

6 Sed non salvat impios, et iudicium pauperibus tribuit.

Han let’kje gudlaus mann få liva; men armingarne gjev han rett.

7 Non auferet a iusto oculos suos, et reges in solio collocat in perpetuum, et illi eriguntur.

Han snur’kje augo frå rettvise; hjå kongar på sin konungsstol han let deim ævleg sitja høgt.

8 Et si fuerint in catenis, et vinciantur funibus paupertatis.

Um dei i lekkjor bundne vart og i ulukkesnaror fanga,

9 Indicabit eis opera eorum, et scelera eorum, quia violenti fuerunt.

so synar han deim deira ferd og brot - at dei ovmoda seg -

10 Revelabit quoque aurem eorum, ut corripiat: et loquetur, ut revertantur ab iniquitate.

til refsing opnar øyro deira og byd deim venda um frå syndi.

11 Si audierint et observaverint, complebunt dies suos in bono, et annos suos in gloria:

Um dei då høyrer vil og lyda, so liver dei sitt liv i lukka og sine år i herlegdom;

12 Si autem non audierint, transibunt per gladium, et consumentur in stultitia.

um ikkje, fær dei styng av spjotet, og i sin dårskap andast dei.

13 Simulatores et callidi provocant iram Dei, neque clamabunt cum vincti fuerint.

Men vreiden trivst i vonde hjarto; dei bed’kje, um dei bundne vert;

14 Morietur in tempestate anima eorum, et vita eorum inter effeminatos.

i ungdomstidi skal dei døy, forgangast som utukt-sveinar.

15 Eripiet de angustia sua pauperem, et revelabit in tribulatione aurem eius.

Han frelser arming ved hans naud, opnar hans øyro gjenom trengsla.

16 Igitur salvabit te de ore angusto latissime, et non habente fundamentum subter se: requies autem mensæ tuæ erit plena pinguedine.

Deg og han lokkar ut or trengsla, fritt fær du det og ikkje trongt, ditt bord er fullt av feite retter.

17 Causa tua quasi impii iudicata est, causam iudiciumque recipies.

Men fær du straff som syndug mann, i fall hans domsord held deg fast.

18 Non te ergo superet ira, ut aliquem opprimas: nec multitudo donorum inclinet te.

Lat ikkje tukti avla vreide, den tunge bot deg leida vilt!

19 Depone magnitudinem tuam absque tribulatione, et omnes robustos fortitudine.

Kann klaga hjelpa deg or naud, kor mykje enn du stræva vil?

20 Ne protrahas noctem, ut ascendant populi pro eis.

Du må’kje lengta etter natti då folk vert rykte frå sin stad!

21 Cave ne declines ad iniquitatem: hanc enim cœpisti sequi post miseriam.

Gjev agt, so ei til synd du vender, for det du heller vil enn lida.

22 Ecce, Deus excelsus in fortitudine sua, et nullus ei similis in legislatoribus.

Sjå, Gud er upphøgd i sitt velde; kven er ein lærar slik som han?

23 Quis poterit scrutari vias eius? aut quis potest ei dicere: Operatus es iniquitatem?

Kven hev vel vegen lagt for honom? Kven sagde vel: «Du hev urett gjort?»

24 Memento quod ignores opus eius, de quo cecinerunt viri.

Hugs på å prisa høgt hans verk, som menneski hev sunge um!

25 Omnes homines vident eum, unusquisque intuetur procul.

Kvart menneskje med lyst det ser, mann-ætti ser det langan leid.

26 Ecce, Deus magnus vincens scientiam nostram: numerus annorum eius inæstimabilis.

Upphøgd, uskynande er Gud, hans liveår kann ingen telja,

27 Qui aufert stillas pluviæ, et effundit imbres ad instar gurgitum.

for han dreg vatsdroparne, so det vert regn av skodde-eim.

28 Qui de nubibus fluunt, quæ prætexunt cuncta desuper.

Og ifrå skyerne det fløymer og dryp ned yver mange folk.

29 Si voluerit extendere nubes quasi tentorium suum,

Kven skynar vel skyhoparne og torebraket frå hans hytta?

30 Et fulgurare lumine suo desuper, cardines quoque maris operiet.

Han breider ljoset sitt ikring seg og let det hylja havsens røter.

31 Per hæc enim iudicat populos, et dat escas multis mortalibus.

Soleis han dømer folkeslag og skiftar brød i ovmengd ut.

32 In manibus abscondit lucem, et præcepit ei ut rursus adveniat.

Han sveiper henderne i ljos og sender det mot fienden.

33 Annunciat de ea amico suo, quod possessio eius sit, et ad eam possit ascendere.

Hans tora meldar um hans koma, ja, feet varslar når han kjem.