< Job 32 >

1 Omiserunt autem tres viri isti respondere Iob, eo quod iustus sibi videretur.
Y CESARON estos tres varones de responder á Job, por cuanto él era justo en sus ojos.
2 Et iratus, indignatusque est Eliu filius Barachel Buzites, de cognatione Ram: iratus est autem adversum Iob, eo quod iustum se esse diceret coram Deo.
Entonces Eliú hijo de Barachêl, Bucita, de la familia de Ram, se enojó con furor contra Job: enojóse con furor, por cuanto justificaba su vida más que á Dios.
3 Porro adversum amicos eius indignatus est, eo quod non invenissent responsionem rationabilem, sed tantummodo condemnassent Iob.
Enojóse asimismo con furor contra sus tres amigos, porque no hallaban qué responder, aunque habían condenado á Job.
4 Igitur Eliu expectavit Iob loquentem: eo quod seniores essent qui loquebantur.
Y Eliú había esperado á Job en la disputa, porque eran más viejos de días que él.
5 Cum autem vidisset quod tres respondere non potuissent, iratus est vehementer.
Empero viendo Eliú que no había respuesta en la boca de aquellos tres varones, su furor se encendió.
6 Respondensque Eliu filius Barachel Buzites, dixit: Iunior sum tempore, vos autem antiquiores, idcirco demisso capite, veritus sum vobis indicare meam sententiam.
Y respondió Eliú hijo de Barachêl, Bucita, y dijo: Yo soy menor de días, y vosotros viejos; he tenido por tanto miedo, y temido declararos mi opinión.
7 Sperabam enim quod ætas prolixior loqueretur, et annorum multitudo doceret sapientiam.
Yo decía: Los días hablarán, y la muchedumbre de años declarará sabiduría.
8 Sed, ut video, spiritus est in hominibus, et inspiratio Omnipotentis dat intelligentiam.
Ciertamente espíritu hay en el hombre, é inspiración del Omnipotente los hace que entiendan.
9 Non sunt longævi sapientes, nec senes intelligunt iudicium.
No los grandes son los sabios, ni los viejos entienden el derecho.
10 Ideo dicam: Audite me, ostendam vobis etiam ego meam sapientiam.
Por tanto yo dije: Escuchadme; declararé yo también mi sabiduría.
11 Expectavi enim sermones vestros, audivi prudentiam vestram, donec disceptaremini sermonibus:
He aquí yo he esperado á vuestras razones, he escuchado vuestros argumentos, en tanto que buscabais palabras.
12 Et donec putabam vos aliquid dicere, considerabam: sed, ut video, non est qui possit arguere Iob, et respondere ex vobis sermonibus eius.
Os he pues prestado atención, y he aquí que no hay de vosotros quien redarguya á Job, y responda á sus razones.
13 Ne forte dicatis: Invenimus sapientiam: Deus proiecit eum, non homo.
Porque no digáis: Nosotros hemos hallado sabiduría: lanzólo Dios, no el hombre.
14 Nihil locutus est mihi, et ego non secundum sermones vestros respondebo illi.
Ahora bien, Job no enderezó á mí sus palabras, ni yo le responderé con vuestras razones.
15 Extimuerunt, nec responderunt ultra, abstuleruntque a se eloquia.
Espantáronse, no respondieron más: fuéronseles los razonamientos.
16 Quoniam igitur expectavi, et non sunt locuti: steterunt, nec ultra responderunt:
Yo pues he esperado, porque no hablaban, antes pararon, y no respondieron más.
17 Respondebo et ego partem meam, et ostendam scientiam meam.
Por eso yo también responderé mi parte, también yo declararé mi juicio.
18 Plenus sum enim sermonibus, et coarctat me spiritus uteri mei.
Porque lleno estoy de palabras, y el espíritu de mi vientre me constriñe.
19 En venter meus quasi mustum absque spiraculo, quod lagunculas novas disrumpit.
De cierto mi vientre está como el vino que no tiene respiradero, y se rompe como odres nuevos.
20 Loquar, et respirabo paululum: aperiam labia mea, et respondebo.
Hablaré pues y respiraré; abriré mis labios, y responderé.
21 Non accipiam personam viri, et Deum homini non æquabo.
No haré ahora acepción de personas, ni usaré con hombre de lisonjeros títulos.
22 Nescio enim quamdiu subsistam, et si post modicum tollat me Factor meus.
Porque no sé hablar lisonjas: [de otra manera] en breve mi Hacedor me consuma.

< Job 32 >