< Job 30 >

1 Nunc autem derident me iuniores tempore, quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei:
А ныне смеются надо мною младшие меня летами, те, которых отцов я не согласился бы поместить с псами стад моих.
2 Quorum virtus manuum mihi erat pro nihilo, et vita ipsa putabantur indigni.
И сила рук их к чему мне? Над ними уже прошло время.
3 Egestate et fame steriles, qui rodebant in solitudine, squallentes calamitate, et miseria.
Бедностью и голодом истощенные, они убегают в степь безводную, мрачную и опустевшую;
4 Et mandebant herbas, et arborum cortices, et radix iuniperorum erat cibus eorum.
щиплют зелень подле кустов, и ягоды можжевельника - хлеб их.
5 Qui de convallibus ista rapientes, cum singula reperissent, ad ea cum clamore currebant.
Из общества изгоняют их, кричат на них, как на воров,
6 In desertis habitabant torrentium, et in cavernis terræ, vel super glaream.
чтобы жили они в рытвинах потоков, в ущельях земли и утесов.
7 Qui inter huiuscemodi lætabantur, et esse sub sentibus delicias computabant.
Ревут между кустами, жмутся под терном.
8 Filii stultorum et ignobilium, et in terra penitus non parentes.
Люди отверженные, люди без имени, отребье земли!
9 Nunc in eorum canticum versus sum, et factus sum eis in proverbium.
Их-то сделался я ныне песнью и пищею разговора их.
10 Abominantur me, et longe fugiunt a me, et faciem meam conspuere non verentur.
Они гнушаются мною, удаляются от меня и не удерживаются плевать пред лицом моим.
11 Pharetram enim suam aperuit, et afflixit me, et frenum posuit in os meum.
Так как Он развязал повод мой и поразил меня, то они сбросили с себя узду пред лицом моим.
12 Ad dexteram orientis calamitates meæ illico surrexerunt: pedes meos subverterunt, et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis.
С правого боку встает это исчадие, сбивает меня с ног, направляет гибельные свои пути ко мне.
13 Dissipaverunt itinera mea, insidiati sunt mihi, et prævaluerunt, et non fuit qui ferret auxilium.
А мою стезю испортили: все успели сделать к моей погибели, не имея помощника.
14 Quasi rupto muro, et aperta ianua, irruerunt super me, et ad meas miserias devoluti sunt.
Они пришли ко мне, как сквозь широкий пролом; с шумом бросились на меня.
15 Redactus sum in nihilum: abstulisti quasi ventus desiderium meum: et velut nubes pertransiit salus mea.
Ужасы устремились на меня; как ветер, развеялось величие мое, и счастье мое унеслось, как облако.
16 Nunc autem in memetipso marcescit anima mea, et possident me dies afflictionis.
И ныне изливается душа моя во мне: дни скорби объяли меня.
17 Nocte os meum perforatur doloribus: et qui me comedunt, non dormiunt.
Ночью ноют во мне кости мои, и жилы мои не имеют покоя.
18 In multitudine eorum consumitur vestimentum meum, et quasi capito tunicæ succinxerunt me.
С великим трудом снимается с меня одежда моя; края хитона моего жмут меня.
19 Comparatus sum luto, et assimilatus sum favillæ et cineri.
Он бросил меня в грязь, и я стал, как прах и пепел.
20 Clamo ad te, et non exaudis me: sto, et non respicis me.
Я взываю к Тебе, и Ты не внимаешь мне, - стою, а Ты только смотришь на меня.
21 Mutatus es mihi in crudelem, et in duritia manus tuæ adversaris mihi.
Ты сделался жестоким ко мне, крепкою рукою враждуешь против меня.
22 Elevasti me, et quasi super ventum ponens elisisti me valide.
Ты поднял меня и заставил меня носиться по ветру и сокрушаешь меня.
23 Scio quia morti trades me, ubi constituta est domus omni viventi.
Так, я знаю, что Ты приведешь меня к смерти и в дом собрания всех живущих.
24 Verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam: et si corruerint, ipse salvabis.
Верно, Он не прострет руки Своей на дом костей: будут ли они кричать при своем разрушении?
25 Flebam quondam super eo, qui afflictus erat, et compatiebatur anima mea pauperi.
Не плакал ли я о том, кто был в горе? не скорбела ли душа моя о бедных?
26 Expectabam bona, et venerunt mihi mala: præstolabar lucem, et eruperunt tenebræ.
Когда я чаял добра, пришло зло; когда ожидал света, пришла тьма.
27 Interiora mea efferbuerunt absque ulla requie, prævenerunt me dies afflictionis.
Мои внутренности кипят и не перестают; встретили меня дни печали.
28 Mœrens incedebam, sine furore, consurgens, in turba clamabam.
Я хожу почернелый, но не от солнца; встаю в собрании и кричу.
29 Frater fui draconum, et socius struthionum.
Я стал братом шакалам и другом страусам.
30 Cutis mea denigrata est super me, et ossa mea aruerunt præ caumate.
Моя кожа почернела на мне, и кости мои обгорели от жара.
31 Versa est in luctum cithara mea, et organum meum in vocem flentium.
И цитра моя сделалась унылою, и свирель моя - голосом плачевным.

< Job 30 >